به گزارش خبرنگار مهر، تیم فوتبال استقلال تهران پس از مدت‌ها مذاکره با مربیان مختلف خارجی برای نشستن روی نیمکت آبی‌های پایتخت، سرانجام با «پیتسو موسیمانه»، سرمربی اهل آفریقای جنوبی به توافق رسید. این در حالی است که در ابتدای فصل جاری، جواد نکونام هدایت استقلال را برعهده داشت و پس از کسب نتایج ضعیف، هدایت این تیم به طور موقت به سهراب بختیاری زاده سپرده شد.
اکنون با آمدن موسیمانه، تعداد مربیان خارجی حاضر در لیگ برتر هم افزایش پیدا کرده است. پیش از استقلال، تیم فوتبال خیبر خرم آباد هم که فصل را با رضا مهاجری آغاز کرده بود پس از برکناری وی، هدایتش را به «مارکو اورلیو» برزیلی سپرد.
به این ترتیب، علاوه بر استقلال و خیبر، تیم‌های سپاهان (ژوزه مورایس پرتغالی)، پرسپولیس (خوان کارلوس گاریدو اسپانیایی)، تراکتور (اسکوچیچ کروات)، گل گهر سیرجان (اوزونیدیس یونانی) و استقلال خوزستان (بوژوویچ مونته نگرویی) هم تیم‌هایی هستند که هدایتشان را سرمربیان خارجی برعهده دارند تا جمع مربیان خارجی لیگ برتر به ۷ نفر برسد.
افزایش تعداد سرمربیان خارجی در لیگ برتر می‌تواند بر فرهنگ فوتبال در ایران اثرگذار باشد و اگر حضور این مربیان تداوم داشته باشد می‌تواند به تغییراتی در شکل و شمایل فوتبال کشور منجر گردد.
تجربه بین المللی مربیان خارجی
شاید نخستین ویژگی مؤثر مربیان خارجی این باشد که تجربه بین المللی بسیار بیشتری در مقایسه با مربیان ایرانی دارند و این مساله مزیت بزرگی محسوب می‌شود.
موسیمانه در آفریقای جنوبی، مصر، عربستان و امارات مربیگری کرده و به عنوان بازیکن در یونان و قطر بازی کرده است.
گاریدو در اسپانیا، بلژیک، مصر، عربستان، مراکش، امارات، تونس و الجزایر مربیگری کرده است.
مورایس در پرتغال، عربستان، تونس، یمن، ایتالیا، اسپانیا، انگلیس، عربستان، ترکیه، یونان، اوکراین و کره جنوبی سابقه فعالیت دارد.
اسکوچیچ در کرواسی، اسلوونی، کویت و عربستان مربیگری کرده است و در اسپانیا و امارات هم سابقه بازی دارد.
اوزونیدیس در قبرس، یونان، رومانی و عربستان سابقه کار دارد و در فرانسه هم مدتی به عنوان بازیکن حضور داشته است.
بوژوویچ هم در روسیه، صربستان و آذربایجان مربیگری کرده و در ژاپن، اندونزی و هلند تجربه بازی دارد.
تجربه بین المللی مربیان داخلی
این در حالی است چنین تجربه بین المللی در حال حاضر در بین مربیان ایرانی وجود ندارد.
یحیی گل محمدی (فولاد خوزستان) در خارج از ایران نه بازی و نه مربیگری کرده است. مجتبی حسینی (آلومینیوم اراک) تجربه بین المللی ندارد. سیدمهدی رحمتی (هوادار) تجربه بین المللی ندارد. ساکت الهامی (نساجی) تجربه بین المللی ندارد. سعید اخباری (چادرملو اردکان) تجربه بین المللی ندارد. محمد ربیعی (ذوب آهن) تجربه بین المللی ندارد. سعید دقیقی (شمس آذر) تجربه بین المللی ندارد. امیرحسین پیروانی هم که به طور موقت هدایت مس رفسنجان را برعهده دارد فاقد تجربه بین المللی است.
در این میان، تنها مازیار زارع (ملوان) مدتی در امارات بازی کرده است.
آیا تجربه بین المللی مزیت است؟
البته تجربه بین المللی بدون شک، معیاری قطعی برای سنجش مربیان نیست. مربیان داخلی شناخت کاملی از فوتبال ایران دارند، بازیکنان ایرانی را به خوبی می‌شناسند، به لحاظ زبانی با بازیکنان و هواداران به راحتی ارتباط برقرار می‌کنند و با فرهنگ حاکم بر فوتبال ایران آشنا هستند.
اما نباید فراموش کرد که حضور در چندین کشور به معنای شناخت فرهنگ‌های مختلف و همکاری با بازیکنان و مدیران متفاوت و آشنایی با انواع مختلف تماشاگران است و اگر حضور مربیان خارجی کوتاه مدت نباشد و این مربیان، به خوبی نیازهای خود را از مدیران باشگاه‌ها مطالبه کنند می‌توانند به بهبود شرایط در فوتبال کمک کنند.
اما اگر این حضور کوتاه مدت و صرفاً برای چند ماه باشد شاید تنها عایده آن، حضور اسامی مطرح است و حداقل ضرر آن، از دست رفتن فرصت برای مربیان داخلی و همچنین هدر دادن منابع و سرمایه‌های باشگاه‌ها باشد.
به هر حال نباید فراموش کرد که مربیان خارجی به دلیل فعالیت در کشورهای مختلف، سبک‌های متنوعی از فوتبال را دیده‌اند و می‌توانند ترکیبی از بهترین شیوه‌ها را به تیم‌های ایرانی بیاورند.
بسیاری از مربیان خارجی روش‌های مدرن و علمی را به کار می‌گیرند که در مقایسه با مربیان داخلی ممکن است به روزتر باشد. این می‌تواند به بازیکنان کمک کند که تکنیک‌های بهتری در تمرینات و بازی‌ها یاد بگیرند.
حضور مربیان خارجی می‌تواند استانداردهای فوتبالی ایران را به سطح بین‌المللی نزدیک‌تر کند، چه از نظر مدیریت تیم و چه از نظر تاکتیک‌ها و استراتژی‌های بازی.
ارتباط با مربیان خارجی می‌تواند به بهبود روابط فوتبال ایران با کشورهای دیگر کمک کند. این روابط می‌تواند منجر به افزایش تعداد مسابقات دوستانه و همکاری‌های بین‌المللی در سطوح مختلف شود.