نحوه پاسخ ایران به رژیم صهیونیستی و شکست نظامیان صهیونیست در جنوب لبنان از محورهای مورد توجه روزنامه‌های مطرح جهان عرب است.

خبرگزاری مهر، گروه بین الملل: این روزها و بعد از تجاوز گستاخانه رژیم صهیونیستی به ایران محافل سیاسی و نظامی در کشورهای غربی و رژیم صهیونیستی بیش از هر موضوع دیگری به نحوه پاسخ تهران به این تجاوز و زمان بندی آن می‌پردازند.

روزنامه رأی الیوم در گزارشی نوشت: برای رمزگشایی از پاسخ ایران به رژیم صهیونیستی باید این موارد را بررسی کنیم. در پاسخ نخست یعنی وعده صادق ۱ ایرانی‌ها موفق شدند نقاط ضعف پدافند هوایی رژیم صهیونیستی و بهترین مسیرها برای هدایت موشک‌ها و پهپادها را شناسایی کنند. علاوه بر این کشورهای حامی رژیم صهیونیستی و اقدام مستقیم آمریکا علیه ایران کاملاً آشکار شدند. بعد از بررسی نتایج این عملیات، وعده صادق ۲ با شدت بیشتری انجام شد. ایرانی‌ها در حال حاضر اطلاعات سیاسی، نظامی و فنی لازم برای تعیین شکل و زمان پاسخ خود به تجاوز رژیم صهیونیستی را دارند. از لحاظ شکلی می‌توان پیش بینی کرد که این پاسخ قدرتمندتر و دردناک‌تر باشد؛ بنابراین احتمال استفاده از تعداد بیشتری موشک و پهپاد از جمله موشک‌های پیشرفته‌تر وجود دارد؛ موشک‌هایی که هنوز از آنها استفاده نشده است.

علاوه بر این پیش بینی می‌شود پاسخ ایران از لحاظ جغرافیایی گستره وسیع‌تری را دربرگیرد به این معنی که تمام گروه‌های مقاومت در آن شرکت کنند تا توان دفاعی رژیم صهیونیستی به پایین‌ترین حد ممکن برسد. اما اهداف مشروع در برابر عملیات ایران که ممکن است وعده صادق ۳ نامیده شود به شرح زیر است: فرودگاه‌های نظامی دربرگیرنده جنگنده‌های متجاوز به ایران، غزه، سوریه و لبنان. مراکز فرماندهی و برنامه ریزی های جاسوسی و نظامی. محل تجمع نظامیان صهیونیست در محورهای درگیری با نیروهای مقاومت فلسطین و لبنان. گنبد آهنین و رادارهای آن در کنار سامانه‌های پدافند موشکی. تأسیسات نظامی و تأسیسات صنعتی و اقتصادی مانند پالایشگاه‌ها و بنادر.

درباره زمان بندی این حمله سه احتمال وجود دارد؛ قبل از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا. همزمان با آغاز انتخابات در این کشور و ایجاد سردرگمی در صحنه انتخابات و یا بعد از اعلام نتایج انتخابات آمریکا.

روزنامه القدس العربی در گزارشی نوشت: از میان تمام روش‌های استفاده شده توسط مخالفان رژیم‌های سیاسی در کنار برگزاری تظاهرات و تحصن و صدور بیانیه‌ها، تحریم به عنوان یک وسیله برای اعمال فشار به شمار می‌رود که در برخی موارد تأثیر بیشتری دارد. به عنوان مثال در تاریخ معاصر از تمام راه‌ها برای اعمال فشار بر رژیم آپارتاید در آفریقای جنوبی استفاده شد اما تحریم‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ورزشی بیش از همه تأثیر خود را بر ایجاد یک موضع گیری بین المللی متحد علیه این رژیم گذاشت. آمریکا و انگلیس نیز نتوانستند در برابر این تحریم‌ها بایستند و در نهایت رژیم مذکور سقوط کرد. درباره رژیم صهیونیستی نیز همین مسأله صدق می‌کند.

روزنامه لبنانی الاخبار نوشت: دشمن صهیونیستی نتوانسته مواضع استقرار نیروهای خود را در روستاهای نزدیک مرز لبنان نگه دارد. این در حالی است که صهیونیست‌ها چندین نوبت وارد این مناطق شده اما در نهایت مجبور به عقب نشینی به سمت چند صد متر داخل اراضی اشغالی شدند. این در حالی است که نیروهای مقاومت، عناصر اشغالگر را با موشک و توپخانه بدرقه می‌کنند. بعد از گذشت یک هفته از درگیری‌های شدید، ارتش رژیم صهیونیستی عناصر خود را به صورت کامل از محله‌های جنوبی منطقه خیام بیرون برد.

روزنامه سوری الوطن نیز نوشت: بررسی تحولات شش هفته گذشته در جنوب لبنان حاکی از آن است که در میادین نبرد زمینی، دست برتر با نیروهای مقاومت است. نگاهی گذرا به پیش نویس پیشنهادی آتش بس در جنوب لبنان توسط تل آویو نشان می‌دهد که این رژیم به دلیل ناتوانی در ادامه دادن یک جنگ فرسایشی در این منطقه خواهان آتش بس است اما با شروطی که برای طرف لبنانی مقبول نیست.

روزنامه المراقب العراقی گزارش داد: از زمان پیروزی انقلاب اسلامی در ایران به رهبری امام خمینی (ره) آرمان فلسطین از یک موضوع عربی به یک مسأله اسلامی تبدیل و در حاشیه محافل منطقه‌ای و بین المللی مطرح شد. متأسفانه با گذشت زمان و تشکیل محور مقاومت در منطقه به رهبری ایران، کشورهای عربی به صورت علنی از آرمان فلسطین دست شسته و به سمت رژیم صهیونیستی گرایش پیدا کردند. نبرد در منطقه میان ۲ جبهه یعنی رژیم صهیونیستی، کشورهای عربی سرسپرده و محور مقاومت شکل گرفت.

روزنامه یمنی المسیره در گزارشی تاکید کرد: با وجود حملات وحشیانه آمریکا و رژیم صهیونیستی به فلسطین و لبنان و تداوم حمایت‌های تسلیحاتی غرب از تل آویو متأسفانه شاهد سکوت کشورهای عربی در این خصوص هستیم. ملت‌های عربی نیز بهتر بود در این زمینه موضع گیری می‌کردند چرا که شاهد ریخته شدن خون مسلمانان و اعراب هستیم. این در حالی است که بخش زیادی از امت اسلامی گویی در سیاره دیگری زندگی می‌کنند.