شیراز- «زهرا فیروزبخت» پرستار اهل شیراز است که گرچه ابتدای ورودش به حرفه پرستاری از کار در بیمارستان حس خوبی نداشت اما رفته رفته عاشق کارش شد، عشقی که او را به پرستار نمونه کشوری تبدیل کرد.

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها- پرستاری حرفه مقدسی است که باید برای ورود و ماندن در آن ایثار کرد، از خودگذشتگی جز لاینفک یک پرستار موفق است تا بتواند با روحیه بر بالین بیمار حاضر شود و با بخشیدن انگیزه و امید زندگی را به بیمارش ببخشد. جانفشانی این قشر زحمت کش در دوران شیوع بیماری کرونا بر همگان روشن است که این فرشتگان الهی چگونه با گذشت از جان خود برای سلامتی بیماران تلاش می‌کردند.

در سالروز میلاد حضرت زینب (س) و روز پرستار یکی از پرستاران نمونه شیرازی با ۱۹ سال سابقه کار پرستاری درباره تلخی‌ها و شیرینی‌های حرفه‌اش می‌گوید.

زهرا فیروزبخت پرستار بخش اورژانس بیمارستان شهید فقیهی شیراز در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: روزهای اول گرچه در دفترچه انتخاب رشته پرستاری را هم انتخاب کرده بودم اما رابطه خوبی با بیمارستان نداشتم و تصور می‌کردم رشته‌های بالاتر را پذیرفته شوم.

وی با بیان اینکه سال‌ها در بخش ریکاوری فعالیت داشته و پرستار نمونه استانی را در کارنامه دارد، ادامه داد: ۷ ماهی است که وارد بخش اورژانس بیمارستان شده‌ام و فکر می‌کنم بازخورد بیماران من را لایق اخذ پرستار نمونه کشوری کرده است.

برای کمک به سلامتی بیماران نذر کرده‌ام

فیروزبخت با اشاره به سختی‌های شغل پرستاری افزود: من ۲ فرزند با اختلاف سنی یک سال دارم که نگهداری از آنها وقتی کوچک بودند بسیار سخت بود، با همکاری من و همسرم که گاهی در کوچه بچه‌ها را بهم تحویل می‌دادیم بچه‌ها بزرگ شدند و آنها هم خیلی وقت‌ها که شیفت شب بودم، نبود من را حس کردند اما امروز بهترین هدیه روز پرستار را از دختر ۹ ساله‌ام گرفتم که یک نامه و یک نقاشی بود و تا همیشه در ذهنم باقی خواهد ماند.

این پرستار نمونه کشوری نذری را که در راه کمک به سلامتی بیماران کرده یاد آور شد و گفت: خواهرم پس از زایمان دچار مشکلی و مجبور به بستری در آی سی یو شد، نزدیک به مرگ بود، در آن روزهای دردناک با خداوند عهد کردم اگر خواهرم به زندگی برگردد هر چه در توان دارم برای کمک به بیماران می‌گذارم و امروز لحظه‌ای وعده‌ام را فراموش نکرده‌ام.

وی در پایان با اشاره به شرایط سخت دوران شیوع بیماری کرونا افزود: کرونا روزهای سختی را برای پرستاران رقم زد برخی همکاران‌مان را که صبورانه در این راه فعالیت می‌کردند از دست دادیم، گاهی در ماه رمضان حتی فرصت خوردن افطاری و سحری هم نداشتیم اما دست از تلاش نکشیدیم و پای عهدمان ماندیم.