به گزارش خبرنگار مهر، محمدعلی مجاهدی شامگاه سه شنبه در همایش شعر «کلمات زهرایی». رونمایی کتاب شعر «تنآه گاه» از مهدی رحیمی که در تالار فرهنگ و هنر شهر قم و به همت هیئت خادم الرضا علیه السلام برگزار شد، اظهار کرد: دغدغه اصلی اثر «تنآه گاه» از مهدی رحیمی موضوع «من و نفس» است و این امر مسئله‌ای است که بزرگان و فلاسفه و حکماً همواره به دنبال آن بوده‌اند.
پدر شعر آئینی کشور بیان کرد: این «من» چند بعدی است و وقتی که به آثار بزرگان مراجعه کنیم، این دغدغه فکری در آثار آنها متجلی است.
وی ابراز کرد: اگر مقصود از این من «خود بیرونی» باشد که زوال پذیر است، ولی «خود واقعی» ما نامیرا است و همواره زنده خواهد بود، زیرا به منبع هستی اتصال دارد.
مجاهدی گفت: انواع آلودگی‌ها و گرفتاری‌ها برای «خود بیرونی» است، ولی وقتی با «من واقعی» خود خلوت کنیم، معنی زندگی را خواهیم فهمید.
پدر شعر آئینی عنوان کرد: مولوی در مثنوی معنوی و ۱۸ بیت آغازین آنکه به نی نامه معروف است به این مسئله اشاره دارد که باید با ذلت قدس الهی متصل شویم.
وی با بیان اینکه شعرای فکور به دنبال معمای هستی و ذات قدسی الهی هستند، اذعان کرد: این «من و خود» شئونی دارد که باید به آن پی ببریم که آشنا یا بیگانه، بیرونی یا درونی، اهریمنی و شیطانی است.
مجاهدی ادامه داد: گمشده همانی است که همواره با ما است و او با نفس قدسی خود به ما دمیده و می‌خواهد که جاودانه و نامیرا شویم.
وی یادآور شد: کسی که از دنیا می‌رود، از بین نمی‌رود و آن جسم است که از بین می‌رود، پس خوشا به حال کسانی که توانسته‌اند به «من درونی» خود متصل شوند و لحظاتی را با او صحبت کنند.
وی گفت: زبان شاعران با رگ‌های عرفانی و فلاسفه در اشعار خودنمایی می‌کند.
پدر شعر آئینی با تصریح بر اینکه ذائقه و ذوق چشیدنی است و با گفتن و شنیدن مسئله حل نمی‌شود، خاطرنشان کرد: رد پای مباحث فلسفی، اجتماعی و جامعه شناختی در مجموعه شهر مهدی رحیمی زمستان با عنوان «تنآه گاه» دیده می‌شود.