حضرت امیر المؤمنین علی (ع ) فرزند ابوطالب شیخ بنی هاشم عموی پیغمبر اکرم (ص) بود که پیامبر اکرم (ص) سرپرستی او را به عهده گرفت و او را بزرگ کرد. علی (ع) پیوسته همراه حضرت محمد (ص) بود و در تمامی جنگها در کنار پیامبر اکرم می جنگید. با اینکه در همه فضایل دینی سرآمد و در میان اصحاب پیغمبر ممتاز بود، اما به بهانه اینکه وی جوان است و مردم بواسطه خونهایی که در جنگها به همراه پیغمبر اکرم (ص) ریخته با وی دشمنند از خلافت کنارش زدند تا اینکه پس از کشته شدن خلیفه سوم مردم با آن حضرت بیعت کرده و او را به خلافت برگزیدند.
آن حضرت در خلافت خود که تقریبا چهار سال و نه ماه طول کشید، سیرت پیغمبر اکرم (ص) را داشت و به خلافت خود صورت نهضت و انقلاب داده، به اصلاحات پرداخت.
امیرالمؤمنین علی (ع) به شهادت تاریخ و اعتراف دوست و دشمن در کمالات انسانی نقصی نداشت و در فضایل اسلامی نمونه کاملی از تربیت پیغمبر اکرم (ص) بود. کتابهایی که شیعیان و سنیها و دیگر مؤلفان درباره شخصیت حضرت علی (ع) نوشته اند درباره هیچ یک از شخصتهای تاریخی اتفاق نیفتاده است.
علی (ع) در علم و دانش داناترین یاران پیغمبر اکرم (ص) و سایر مسلمانان بود و نخستین کسی است که در سخنان علمی خود از استدلال و برهان استفاده می کرد و در معارف الهی بحث فلسفی کرد. برای نگهداری لفظ قرآن دستور زبان عربی وضع کرد و تواناترین عرب در سخنرانی بود.
در شجاعت ضرب المثل بود هرگز ترس و اضطراب از خود نشان نداد. هرگز پشت به دشمن نکرد و هرگز نشد که کسی از مردان جنگی دشمن با وی درآویزد و جان به سلامت برد و در عین حال با کمال توانایی، ناتوانان را نمی شکست و فراریان را دنبال نمی کرد و شبیخون نمی زد و آب را به روی دشمن نمی بست.
حضرت علی (ع) با همه وجود و خالصانه از حریم دین خدا حمایت کرد، لحظه ای در آسایش نبود، به ویژه در ایام پر مخاطره حکومت عدل گسترش که نظیر آن وجود نداشته است.