به گزارش خبرنگار مهر، اسوشیتدپرس اعلام کرد با وجود تلاش نیومن برای دوری از شهرت، حضور در نقش ضدقهرمانان چشم آبی و خوش‌سیمای فیلم‌هایی چون "هاد"، "لوک خوش‌دست" و "بوچ کسیدی و ساندنس کید" باعث شد این بازیگر برنده اسکار هیچگاه جایگاه خود را به عنوان یک ستاره هالیوود از دست ندهد.
نیومن که در بیش از نیم قرن حضور سینمایی 10 بار نامزد اسکار شد، روز جمعه پس از مبارزه‌ای طولانی با بیماری سرطان در خانه کشاورزی خود در وست‌پورت ایالت کانکتیکات در 83 سالگی درگذشت و هنگام مرگ خانواده و دوستان نزدیک او کنارش بودند.
بازیگر فقید ماه مه امسال به خاطر آنچه مسائل مربوط به وضعیت جسمانی عنوان شد، از کارگردانی نمایش "موش‌ها و آدم‌ها" جان اشتین‌بک در سالن تئاتر وست‌پورت کانتری کناره‌گیری کرد. یک ماه بعد یکی از دوستان نیومن فاش کرد او به دلیل ابتلا به سرطان ریه در مرکز بیماران سرطانی اسلون ـ کترینگ در نیویورک بستری شده است.
همان زمان، مارتا استوارت که او نیز از دوستان نیومن بود، روی سایت خود عکس‌هایی از بازیگر سالخورده را قرار داد که او را با ظاهری نحیف در یک مراسم خیریه نشان می‌داد، اما نیومن همچنان به خلوت خود وفادار ماند و در واکنش به اخبار مربوط به جدال او با سرطان ریه، در بیانیه‌ای گفت که حالش خوب است.
نیومن کار بازیگری در تئاتر و تلویزیون را در سال‌های 1950 آغاز کرد و خیلی زود مورد توجه قرار گرفت و به سینما راه یافت. او در دوران کاری خود یک اسکار و دو جایزه افتخاری برد و در بیش از 50 فیلم سینمایی از جمله "اکسدوس"، "بوچ کسیدی"، "حکم دادگاه"، "نیش" و "بدون قصد ارتکاب جرم" نقش‌های مهم داشت.
نیومن با تعدادی از بزرگترین فیلمسازان یک قرن اخیر از آلفرد هیچکاک گرفته تا جان هیوستن و رابرت آلتمن، مارتین اسکورسیزی و برادران کوئن همکاری کرد و با ستاره‌هایی چون الیزابت تیلر، لورن باکال، تام کروز، تام هنکس و از همه معروف‌تر رابرت ردفورد در "بوچ کسیدی" و "نیش" همبازی شد.
ردفورد شنبه در واکنش به درگذشت نیومن گفت: گاهی اوقات به جایی می‌رسید که نمی‌توانید احساس خود را با واژه‌ها بیان کنید. من یک دوست واقعی را از دست دادم. زندگی من و این کشور با بودن او بهتر بود.زنیومن گاهی نیز با همسر بازیگر خود جون وودوارد همبازی می‌شد که با او یکی از طولانی‌ترین ازدواج‌های تاریخ هالیوود را داشت.
آنها در 1958 در "تابستان گرم طولانی" کنار هم بازی و همان سال ازدواج کردند. نیومن در عین حال در چند فیلم مانند "ریچل، ریچل" و "باغ وحش شیشه‌ای" همسر خود را کارگردانی کرد. او با وجود داشتن چهره زیبا و چشمان آبی نافذ با حضور قانع‌کننده در نقش شخصیت‌های شورشی، سرسخت یا بازنده مسیری خلاف ظاهر خود را طی کرد و به بازیگر محبوب منتقدان تبدیل شد.
کارین جونز منتقد نیویورک تایمز پس از آنکه نیومن سال 1995 در "آدم عاقل" به نقش آدمی خسیس ظاهر شد، درباره او نوشت: برایتان قابل باور نیست که آدمی به خوش سیمایی نیومن چطور از چنین نقشی سردرآورده است. اما نه ظاهر زیبا و نه استعداد نیومن در بازیگری نتوانست او را به پذیرش زندگی به سبک هالیوود قانع کند.
او تمایلی به انجام گفتگو نداشت و معمولا به کسی امضا نمی‌داد، چرا که این کار را توهین‌آمیز می‌دانست. نیومن به امور خیریه علاقه داشت و از طریق شرکت تولید مواد غذایی خود میلیون‌ها دلار صرف این کار به ویژه احداث اردوگاههایی برای نگهداری کودکان بیمار کرد. او با جنگ ویتنام مخالف بود و افکاری کاملا لیبرال و طرفدار حقوق بشر داشت.
همین مسئله باعث شد نام او در "فهرست دشمنان" ریچارد نیکسن رئیس جمهوری پیشین آمریکا قرار بگیرد که خود نیومن آن را از بزرگترین دستاوردهای خود می‌دانست. او برای "گربه روی شیروانی داغ"، "بیلیاردباز"، "هاد"، "لوک خوش‌دست"، "بدون قصد ارتکاب جرم" و "حکم دادگاه" نامزد اسکار شد و سال 1987 با "رنگ پول" مارتین اسکورسیزی این جایزه را به خانه برد.
نقش نیومن در "رنگ پول" به نوعی تکرار نقش شخصیت ادی فلسن، بیلیاردباز ماهر "بیلیاردباز" بود که سال 1961 آن را ایفا کرد. او در این فیلم به نقش بیلیاردبازی جوان که وارد رقابت با سلطان بیلیارد معروف به "بشکه مینه‌سوتا" با بازی جکی گلیسن می‌شود و بعد با قماربازی خلافکار با نقش‌آفرینی جرج سی. اسکات به توافق می‌رسد، حضوری جادویی داشت.
او در "رنگ پول" اسکورسیزی دیگر آن بیلیاردباز ماجراجو نیست، بلکه فروشنده‌ای پا به سن گذاشته است که پیش از بازگشت به دنیای بیلیارد، یک بیلیاردباز جوان با بازی تام کروز را زیر پال و پر می‌گیرد. نیومن در 1986 برای "نقش‌آفرینی‌های جذاب، ثبات شخصیت و تعهد نسبت به مهارت‌های خود" اسکار افتخاری و سال 1994 جایزه انساندوستانه جین هرشولت را گرفت.
او پس از "رنگ پول" دو بار دیگر برای فیلم‌های "آدم عاقل" و "جاده تباهی" 2002 نامزد اسکار شد. از 10 نامزدی اسکار نیومن یک مورد به عنوان تهیه‌کننده ("ریچل، ریچل") و 9 بار در بخش بازیگری بود. (جک نیکلسن با 12 مورد و مریل استریپ با 14 مورد در این زمینه رکورددار هستند.)
نیومن حتی در مرز هشتاد سالگی نیز در دسترس بود و سال 2005 برای مجموعه تلویزیونی Empire Falls تولید شبکه HBO برنده جایزه امی و گلدن گلوب شد. آخرین حضور او در سینما در فیلم انیمیشن "خودروها" بود که در آن به جای شخصیت داک هادسن حرف زد.
با این حال نیومن مه 2007 در گفتگو با برنامه "صبح بخیر آمریکا" شبکه ABC از پایان دوران بازیگری خود خبر داد و گفت: دیگر نمی‌توانم در سطحی که در نظر دارم به عنوان یک بازیگر کار کنم. به جایی می‌رسید که حافظه، اعتماد به نفس و ابتکار خود را از دست می‌دهید. این مسئله برای من حکم یک کتاب بسته را دارد.
نیومن در کنار بازیگری، کارگردانی و تهیه‌کنندگی نیز می‌کرد. او 1968 "ریچل، ریچل" را ساخت که فیلمی درباره یک پیردختر است. این فیلم در چهار رشته از جمله نیومن در بخش بهترین فیلم و وودوارد در بخش بهترین بازیگر زن نامزد اسکار شد و او جایزه حلقه منتقدان فیلم نیویورک را دریافت کرد.
بازیگر معروف در سال‌های 1970 با اذعان به اینکه از بازیگری خسته شده، مجذوب مسابقه‌های اتومبیلرانی شد و از 1977 به طور حرفه‌ای به این رشته روی آورد. او و تیم رانندگی‌اش پس از آن در چند مسابقه مهم در آمریکا صاحب مقام شدند، از جمله مقام پنجم مسابقه‌های دیتونا در 1977 و مقام دوم رقابت‌های لو مان در 1979.
نیومن سال 1979 به مجله پیپل گفت: اتومبیلرانی بهترین کاری است که برای رهایی از مزخرف هالیوود بلدم. تیم اتومبیلرانی نیومن در 26 سال اخیر همیشه در مسابقه‌ها موفق بوده و در 107 مسابقه برنده شده است. او 26 ژانویه 1925 در ایالت اوهایو به دنیا آمد و پس از خدمت در نیروی دریایی در جنگ جهانی دوم در دانشکده کنیون اوهایو در رشته زبان انگلیسی ثبت نام کرد.
نیومن همزمان با تحصیل در تولیدات دانشجویی نیز حضوری فعال داشت. او در مدرسه نمایش ییل تحصیل کرد و بعد در تئاتر و تلویزیون نیویورک مشغول شد، جایی که دوستانش در اکتورز استودیو از جمله مارلون براندو، جیمز دین و کارل مالدن حضور داشتند. اما نخستین موفقیت بزرگ نیومن را یک تراژدی رقم زد.
جیمز دین که قرار بود در نسخه تلویزیونی The Bttler نقش یک مشتزن را بازی کند، سال 1955 کشته شد و به جای او نیومن نقش را بازی کرد. او بازیگری در سینما را یکسال قبل از آن با حضور در فیلم تاریخی "پیاله نقره‌ای" آغاز کرده بود. نیومن آنقدر از این فیلم متنفر بود که با چاپ یک آگهی در نشریه ورایتی برای حضور در آن عذرخواهی کرد.
او در 1958 برای بازی در نقش شخصین بن کوئیک در "تابستان گرم طولانی" برنده جایزه بهترین بازیگر مرد از جشنواره کن شد. نیومن دسامبر 1994 حدود یک ماه پیش از تولد 70 سالگی خود به مجله نیوزویک گفت: من عاقلتر نشده‌ام، از عصبانیتم کم نشده، کمتر از سابق از خودم انتقاد نمی‌کنم و هنوز هم سرسخت هستم.