به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از سایکالوجی تودی، در این سنین کودکان احساسات ثابتی ندارند. ممکن است به دلیل اندک محبتی بسیار خوشحال و از یک ناکامی کوچک بسیار عصبانی و ناراحت شوند.
وقتی احساس بدی دارند همه چیز و حتی والدین نیز از نظرشان بد هستید و این طبیعی است. به همین دلیل که در ابراز احساسات خودشان که ممکن است ربطی هم به والدین نداشته باشد احساس نفرت و عصبانیت می کنند.
به یاد داشته باشید که کودک شما در حال یادگیری کنترل و مدیریت احساساتش است و برای بیان و ابراز احساساتش نیاز به کمک شما دارد و ممکن است کمک خواستن او از شما در موقعیتهای سخت روحیش با عصبانیت همراه باشد و با گفتن عبارات نا خوشایند قصد دارد به شما بگوید که من عصبانی هستم و نمی دانم چکار کنم، به من کمک کنید.
رفتارهای او ناشی از حالات احساسی و روحیش است نه طرز تفکر و نگرش واقعیش به مسائل و از جمله شما به عنوان والدین. بهترین راه در این میان این است که به جای قضاوت رفتارهایش او را از احساسات واقعی اش اگاه کنید. در ضمن بد نیست که در شرایطی که ناراحت یا عصبانی است بگویید که می فهمید که شرایط سختی را می گذراند و عصبانی شده است. به او کمک کنید تا در هنگام گذراندن لحظات سخت مثل عصبانیت و ناراحتی و خستگی بتواند انتخابها و چاره هایی که برایش وجود دارد را ببیند و به انها فکر کند.