این منتقد درباره کیفیت و کمیت حضورهای بین‌المللی سینمای ایران در یکسال اخیر به خبرنگار مهر گفت: اگر میزان حضورهای جهانی سینمای ایران را با دهه‌های 60 و 70 مقایسه کنیم می‌بینیم به لحاظ کمی و کیفی کمرنگ شده است. آن سال‌ها فیلم‌ها برای حضور در جشنواره‌های درجه الف و ب دعوت می‌شدند، اما به مرور این جریان تابع شرایط حاکم شد و کمتر اتفاق افتاد.
طالبینژاد با نگاه به حضور سینمای ایران در یکسال اخیر در جشنواره‌های جهانی افزود: سال گذشته تعداد حضورهای سینمای ایران در سطح بین‌الملل کم نبود، اما مسئله این است که بیشتر فیلم‌ها در جشنواره‌های درجه سه و چهار حاضر شدند و درخشانترین حضور مربوط به "آواز گنجشک‌ها" و به دست آوردن جایزه خرس نقره‌ای جشنواره برلین بود.
وی ادامه داد: از سوی دیگر می‌بینیم فیلم‌هایی که امکان حضور بین‌المللی را به دست می‌آوردند در داخل کشور چندان مورد توجه قرار نمی‌گیرند. "ترانه تنهایی تهران" به کارگردانی سامان سالور در چند جشنواره بین‌المللی حضور داشته و نماینده سینمای ایران در کن بوده، اما داخل چندان مورد توجه نیست.
کارگردان "من بن لادن نیستم" درباره کمرنگ شدن حضور نهادهای دولتی در عرضه بین‌المللی فیلم‌های ایرانی گفت: این روزها نقش فارابی در تولید و عرضه فیلم‌ها به صفر رسیده است. اگر این جریان حاصل تمایل مدیران برای مشارکت جدیتر بخش خصوصی در تولید و عرضه باشد، بد نیست. اما باید ابتدا بخش خصوصی فعال باشد تا مسئولیت بر عهده آنان قرار بگیرد.
وی با اشاره به اهمیت نگاه خارجی‌ها به سینمای ایران در سال‌های اخیر گفت: باید از منظری دیگر ببینیم آیا در خارج از کشور اتفاقی درباره سینمای ایران رخ نداده است. به نظر می‌رسد سیاست در این میان نقشی تعیین‌کننده دارد. با توجه به بحث های سیاسی موجود شاید برخی مدیران جشنواره‌ها از پذیرش فیلم ایرانی در جشنواره خود نگران شوند.
طالبینژاد همچنین یادآور شد: البته نباید از این مسئله هم غافل شویم که در این سال‌ها کمتر فیلمی که در حد و اندازه آثار موفق کارگردانانی چون جعفر پناهی و عباس کیارستمی باشد، ساخته شده و همین خلا هم تا حدودی جریان حضورهای بین‌المللی سینمای ایران را دچار مشکل کرده است.