به گزارش خبرنگار مهر،عارف قزوینی شاخص ترین هنرمند عرصه موسیقی است که از این هنر به عنوان ابزاری برای تعالی و حرکت بخشیدن انسان ها در جامعه سود برد. او ترانه سرا و شاعری تیز بین و مسلط به موسیقی کلام بود که با استفاده از نفوذپذیری هنرموسیقی در جهت تاثیرگذاری بیشتر بر مخاطبان برآمد.
عارف یکی ازبا ذوق ترین ملودی پردازان ونغمه سرایان یکصد سال اخیر است ؛نام او همواره در کنار نام علی اکبر شیدا به عنوان هنرمندانی کامل برای ارائه اثری موسیقایی و باکلام جاودان خواهد ماند.
پس از گذشت هفتاد سال از سفر ابدی عارف هنوز هیچ هنرمند و موسیقیدانی نتوانسته است به دایره توانایی های او نزدیک شود . تصانیف او که غالبا با شعروکلام وهمچنین آهنگ و صدای خودش تولید شده اند از نمونه های کامل آثارجاودانی است که در خاطره نسل های متوالی باقی مانده است.
از جمله این آثار ماندگارعارف می توان به: از خون جوانان وطن ،دیدم صنمی ،ای امان ،نمی دانم چه در پیمانه کردی،افتخار همه آفاقی ،دل هوس سبزه و صحرا ندارد،از کفم رها ،چه شورها ،باد صبا ،باد خزانی و...اشاره کرد.
گفته می شود عارف در ۱۷ سالگی به دختری به نام "خانم بالا" علاقه پیدا کرد و با اوپنهانی وصلت کرد. (می گویند تصنیف دیدم صنمی ... را در وصف خانم بالا سروده است)اما پس از فاش شدن ازدواجش، بر اثر فشارهای خانواده،به ناچار آن دختر را طلاق داد و تا آخر عمرنیز ازدواج نکرد.
اقوال متفاوتی در باره تاریخ تولد وی موجود است؛برخی تولد عارف راحدود سال 1300 هـ . ق و برخی چون یک خاور شناس روسی تولد عارف را در سال 1295 هـ . ق در شهر قزوین دانسته اما محمد هزار که دوست عارف بوده است تولد اورا در حدود سال 1297 هـ . ق ذکر می کند .