به گزارش خبرنگار مهر، این روزها در فاصله پایان بیست و هفتمین جشنواره فیلم فجر و آغاز سال 88 و اکران فیلم‌های جدید در سینماها، بازار برگزاری هفته فیلم و نمایش فیلم‌های جشنواره‌ای به بهانه‌های مختلف گرم است.
هر چند می‌توان این رویکرد را از وجه رونق دادن به سینما بخصوص در فصل مرده اکران مثبت تلقی کرده و نوعی پاسخ به نیاز مخاطبان علاقمند به تماشای فیلم‌ها قبل از نمایش عمومی دانست، اما این همه ماجرا نیست. در واقع روند بی‌رویه این نمایش‌ها بدون در نظر گرفتن ملاحظات می‌تواند سرنوشت فیلم‌های حتی موفق را تحت تأثیر قرار دهد.
بی‌پولی
پس از پایان جشنواره فجر طبق رسمی هر ساله حوزه هنری اقدام به برگزاری هفته نمایش فیلم‌های برگزیده و انتخابی جشنواره کرد. این برنامه که چند سالی است از سوی حوزه برگزار می‌شود به نوعی سنت شده و هر سال کسانی که موفق به دیدن فیلم‌های مورد علاقه خود در جشنواره نشده و یا مایل به دوباره دیدن هستند، روی این هفته فیلم حساب می‌کنند.
هر چند حوزه با توجه به تعاریف و چارچوب‌های خود و طبعاً فیلم‌هایی که در تولید آنها مشارکت داشته، آثار را انتخاب می‌کند اما معمولاً بسته پیشنهادی حوزه هنری متنوع بوده و می‌تواند به سلایق مختلف پاسخ دهد. به این ترتیب می‌توان این هفته فیلم را دارای وجهه‌ای معتبر نسبت به بقیه دانست.
اما امسال برگزار شدن سومین جشنواره فیلم شهر که به صورت دوسالانه برگزار می‌شود، رونق سینما و فیلم دیدن را با حوزه هنری تقسیم کرد. در این جشنواره که با محوریت مضامین شهری در شاخه‌ها و بخش‌های مختلف برگزار شد، بخشی هم به نمایش فیلم‌های بلند سینمایی با حضور شهر تهران و محوریت مناسبات شهری اختصاص یافت.
طبعاً با توجه به گسترده بودن محور اصلی جشنواره شهر، فیلم‌های مختلف از جشنواره امسال و آثار به نمایش درآمده در سینماها طی این دو سال، قابلیت نمایش در بخش مسابقه سینمای ایران را پیدا کردند.
به این بهانه سومین جشنواره شهر بخشی عمده از رونق و استقبال مخاطبان را از نمایش فیلم‌های جشنواره امسال و آثاری وام گرفت که به واسطه حاشیه‌ها و بازتاب‌های رسانه‌ای کنجکاوی‌برانگیز بودند و البته همه اینها به حساب استقبال از موجودیت جشنواره شهر واریز شد نه داغ بودن این فیلم‌ها.
هر چند همزمانی سومین جشنواره فیلم شهر با هفته فیلم حوزه هنری آنهم پس از جشنواره فجر می‌تواند اتفاقی باشد، اما ادامه ماجرا چندان هم تصادفی نیست.
در همین فاصله که می‌توان آن را از 23 بهمن تا 30 اسفند 87 در نظر گرفت یعنی دقیقاً 38 روز، همچنان روند رو به رشد هفته‌های فیلم خلق‌الساعه ادامه دارد. هفته فیلم تهیه‌کنندگان یکی دیگر از این نمونه‌هاست که این روزها در حال برگزاری در سینما عصر جدید است و تعدادی از فیلم‌های انتخابی جشنواره فجر را طی شب‌های مختلف به نمایش می‌گذارد. البته این نمایش‌ها بیشتر برای خود اهالی تهیه و تولید و وابستگان آنها در نظر گرفته شده است.
این روزها هفته فیلم انجمن دفاع مقدس نیز به فهرست هفته‌های فیلم پیوسته که در همین 38 روز به نمایش آثار برگزیده این انجمن از جشنواره فجر اختصاص دارد. به نظر می‌آید تعریف از پیش تعیین‌شده نهاد برگزارکننده باید توجیه‌کننده حضور فیلم‌ها در این برنامه باشد.
اما جالب این است که در کنار فیلم‌هایی مطابق با سیاست‌های انجمن دفاع مقدس همچون "کودک و فرشته" و "به کبودی یاس"، فیلم‌هایی چون "پنالتی"، "بی‌پولی"، "تردید" و "درباره الی" نیز به نمایش درمی‌آیند که بیشتر آنها آثار برگزیده و قابل توجه جشنواره بودند.
با نگاهی کوتاه به این برنامه‌ها به نظر می‌آید این هفته‌های فیلم ریز و درشت نه فقط در راستای سیاست‌های درازمدت، اهداف فرهنگی و رونق دادن به سینما در فصل مرده اکران بلکه در جهت تأسی و تکیه بر رونق این فیلم‌ها و بازتاب جشنواره‌ای آنها و برای رسیدن به استقبال نمایشی مخاطب طراحی شده‌اند.
در کنار این وجه نباید این نکته را هم از نظر دور داشت که تعدد نمایش فیلم‌هایی که هنوز اکران نشده و قرار است طی مقاطع مختلف سال با برنامه‌ریزی حساب‌شده در سینماها به نمایش دربیایند تا مخاطبان را جذب کرده و فروشی مناسب داشته باشند، با بی‌رویه بودن این روند می‌تواند آسیب ببیند.
به عنوان نمونه فیلم "درباره الی" اصغر فرهادی هر چند به واسطه مسیری که برای حضور در جشنواره فجر طی کرد، حضور موفق در برلین و ... همه به نوعی تشنه تماشای آن در هر شرایط هستند.
اما در صورت پاسخ دادن بی‌رویه به این نیاز مخاطب، گیشه فیلم می‌تواند آسیب ببیند و در نتیجه وقتی به نمایش درآمد نه اثری تر و تازه و کنجکاوی برانگیز بلکه فیلمی چند بار دیده شده در شرایط (گاه نه چندان مناسب) باشد که برای مخاطب کهنه شده است.