خبرگزاری مهر - گروه فرهنگ و هنر : کتاب رویکردی زبان‌بنیاد به نمایشنامه‌نویسی دارد و با مقدمه مترجم و پیشگفتار آغاز می‌شود که هدف این کتاب را توضیح و تدوین این فعالیت‌ها در قالب نوعی زیبایی‌شناسی منسجم و کارا برای نمایشنامه‌نویسان دانسته است.
مجموعه مطالب کتاب در دو بخش ارائه شده شامل "راهبردهای مربوط به زبان و شخصیت" و "راهبردهای مربوط به فرم و ساختار" که هر بخش زیر مجموعه‌هایی دارد.
"راهبردهای مربوط به زبان و شخصیت" شامل هفت زیرمجموعه است: "در باب چند آواییگی و ژانرهای گفتاری"، "چند صداییگی و نمایشنامه آمیخته"، "بعد تئاتری شخصیت"، "لن جنکین و درام‌پردازی شخصیت: از نقشواره‌های صحنه‌ای تا کهن الگوها"، "اریک اورمایز: برخی از اصول تبدیل شخصیت" و "مک ولمن: شخصیت زبان‌بنیاد".
در پایان مطالب این بخش آمده: نمایشنامه‌های جنکین، اورمایر و ولمن با رویکردهای سنتی به شخصیت تحدی می‌کنند. شاید در آینده شاهد همگرایی الگوهای زبان‌بنیاد و روانشناختی شخصیت در راستای تعریفی تازه باشیم. در واقع نمایشنامه‌های اخیر متیو مگوایر در همین جهت حرکت می‌کنند. نتیجه هر چه باشد، شکی نیست که این راهبردهای نوین شخصیت پیشاپیش بر جریان اصلی نمایشنامه‌نویسی تأثیر گذاشته‌اند.
"راهبردهای مربوط به فرم و ساختار" نیز شامل "ضربان گفتگویی"، "صحنه‌ها، پرده‌ها و بازنگری‌ها"، "مبانی منولوگ امروزی" و "منولوگ گفتگویی: ساختار و پادساختار" است. در پایان این بخش چنین آمده: فرض اساسی این شکل از درام‌پردازی وجود نوعی هستی‌شناسی تئاتری راهبردی است که در آن گذشته، حال و آینده در هم ادغام می‌شوند و با یکدیگر رابطه گفتگویی برقرار می‌کنند. همزمان با آن به آگاهی ذهنی و زندگی مادی نیز شکل ملموس داده شده و زبان به عنوان داور یا میانجی اصلی کارگردانی سربرمی‌آورد.