تاریخ، خانوادهاى مانند خانواده کوچک على سراغ ندارد، که تمام افراد آن شخصیتهایى باشند که در سیر تاریخ تأثیرى عمیق داشته و تحولى فوق العاده ایجاد کرده باشند.
زینب(س) هنگام کودکى، اداره خانه پدر را به عهده داشت و از برادران نگهداری کرده، بار فراق مادر را بردوش آنها سبک مى کرد.
زینب، تا امام حسین(ع) در حیات بود، او را خدمتگزار و فرزندانش را پرستار بود، هنگامى که به عرصه نبرد وارد شد، زینب هر چه در قدرت داشت، براى حفظ جان برادر نثار کرد.
وقتى ابنزیاد تصمیم به کشتن امام سجاد (ع) گرفت، زینب چنان فداکارى و از خودگذشتگى نشان داد، که آن ناپاک را از آن تصمیم شوم منصرف ساخت.
در میان تمام فشارها و مصیبتها، چیزى که نمایان شد، بزرگى و عظمت زینب بود .
بزرگترین مصیبت و ناگوارى که در تاریخ بشر کمتر نظیر داشته، بر این پیکر رنجور و آن روح نازنین وارد آمد، ولى وى دست و پاى خود را گم نکرد و از هدف خود منحرف نشد و مانند کوه استوار ماند.
اگر اسارت بانوان کربلا نبود ، دشمنان آل محمد پرده اى برجنایات کربلا مىکشیدند ونمى گذاشتند کسى از آن آگاه شود و کسانى را که اطلاع داشتند، زبانشانرا بوسیله پول و یا زور مىبستند و این جنایت هولناک و این فداکارى بزرگ را از صفحات تاریخ محو مى کردند.