به گزارش خبرگزاری مهر، این موقعیت ثابت که از دو سال قبل خورشید در آن فرو رفته است حساسیت جامعه علمی را برانگیخته است.
در این راستا در شماره ماه آگوست "آسمان و تلسکوپ" (Sky & Telescope) پرتیراژ ترین مجله نجوم دنیا مقاله ای با عنوان "در خورشید ما چه چیزی عمل نمی کند؟" منتشر شد.
فعالیت خورشید
در کمتر از 400 سال قبل گالیله منجم بزرگ ایتالیایی در سطح خورشید (فوتوسفر) لکه های بزرگ و کوچکی را شناسایی کرد و نشان داد که این لکه ها دارای برآمدگیهایی هستند که بعدها معلوم شد این برآمدگیها حبابهای بزرگ هیدروژن هستند که بالای فوتوسفر در جریانند و در فضا ذرات اتمی پرتاب می کنند. این ذرات با سرعت چند صد کیلومتر بر ثانیه حرکت می کنند. شدت این پدیده در هر دوره 11 ساله تکرار می شود.
سه سال قبل در سال 2006 که یکی از دوره های لکه های خورشیدی بود تعداد این لکه ها به حداقل میزان خود رسید. سال 2006 بیستمین دوره این لکه ها از زمانی بود که ستاره شناسان خورشید را مورد مطالعه قرار داده بودند.
به همین منظور ناسا و سازمان اتمسفر و اقیانوس ملی آمریکا با دانشمندان این بخش جلسه ای تشکیل دادند و از آنها خواستند که پیش بینی هایی را در مورد دوره آینده این لکه ها ارائه دهند.
در پی این درخواست 12 سناریوی مختلف ارائه شد و در این میان، ستاره شناسان به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول اعلام کردند که در سال 2012 یک پیک قوی از توفانهای خورشیدی به وقوع خواهد پیوست و گروه دوم معتقد بودند که یک پیک متعادل در حدود سال 2013 رخ خواهد داد.
دوره حداقل فعالیت خورشیدی در تمام تابستان 2009 به طول می انجامد و علائم از سرگیری فعالیت آن بسیار بعید به نظر می رسد. پیش از این نیز در سال 1913 یک دوره فقیر از لکه های خورشیدی به ثبت رسید به طوری که در آن سال خورشید به مدت 311 روز از مجموع 365 روز سال کاملا از این لکه ها پاک بود.
در سال 2008 خورشید به مدت 266 روز و در سال 2009 از ژانویه تا 20 می به مدت 115 روز کاملا بدون هیچ لکه و علامتی از فعالیت بود.
اکنون ستاره شناسان در حال بررسی علمی بیست و سومین دوره فعالیت خورشیدی هستند و پیش بینی کرده اند که این فعالیت بین سالهای 2013 تا 2014 با یک پیک متعادل همراه خواهد بود.
کشف دوره فعالیت لکه های خورشیدی
به گزارش مهر، نخستین بار "هنریش شواب" ستاره شناس آماتور و داروساز حرفه ای در نیمه اول قرن نوزدهم دوره های فعالیت لکه های خورشیدی را کشف کرد. شواب در سال 1823 هر روز لکه های خورشیدی را ثبت می کرد و افزایش تعداد آنها را در دوره 1827 تا 1830 و کاهش آنها را در 1388 کشف و سپس یک پیک دیگر را در سال 1837 ثبت کرد.
به این ترتیب توانست پیش بینی کند که حداکثر فعالیت خورشیدی جدید در حدود سال 1848 اتفاق می افتد و در کشف کرد که این لکه ها یک دوره 1/11 ساله دارند. این درحالی است که در حقیقت دوره واقعی آنها 22 سال است که این دوره با دوره وارونگی قطبی میدان مغناطیسی لکه ها منطبق است.
خورشید همانند ساعت دقیق است
گالیله لکه های خورشیدی را در سال 1610 کشف کرد و در این کشف شانس با این دانشمند ایتالیایی همراه بود. در حقیقت اگر گالیله خورشید را 40 سال بعد رصد می کرد نمی توانست این لکه ها را کشف کند چرا که فعالیت آنها از سال 1645 تا 1715 تقریبا به صفر رسیده بود. این دوره طولانی آرامش، بر گرفته از نام ادوراد ماوندر، ستاره شناس آمریکایی به "مینیمم ماوندر" معروف است. ماوندر ستاره شناسی بود که به شدت جذب این فعالیت خورشیدی شده بود.
نکته جالب توجه این است که "مینیمم ماوندر" خورشید با "عصر یخبندان کوچک" زمین منطبق است. این دوره عصر یخبندان از پایان قرن 17 تا آغاز قرن نوزده به طول انجامید. به این ترتیب ستاره شناسان ارتباط سرمای جهانی و حداقل فعالیت خورشیدی را به هم مربوط دانستند.
این درحالی است که اکنون با وجود خواب طولانی خورشید زمین گرمای جهانی خود را پشت سر می گذارد.