دکتر علی اکبر عبدل‌آبادی که با خبرنگار مهر گفتگو می‌کرد در پاسخ به این سؤال که آیا قابلیتهای فضای مجازی برای گسترش گفتگو به عنوان مؤلفه اساسی فلسفه، مناسب است ؟ گفت: مرادمان از [گفتگو] مکالمه حضوری مستقیمی است که در آن شرکت‌کنندگان برای دستیابی به هدف واحد و مشترکی که عبارت از حل مسئله و/ یا رفع مشکل مبتلابه همه آنها، به فهم و نقد سخن یکدیگر می‌پردازند.
وی افزود: مرادمان از [فضای مجازی ] نیز مجموعه داده‌ها و اطلاعاتی است که در قالب ارتباطهایی غایبانه از طریق مجموعه‌ای از ابزارها و رسانه‌های الکترونیکی مورد استفاده قرارمی‌گیرند. با توجه به این دو تعریف می‌توانم گفت که چون در فضای مجازی همه ارتباطها از سنخ ارتباطات غایبانه است، به معنای حقیقی کلمه از گفتگو که نافی ارتباط غایبانه است نمی‌توان سخن گفت. از همین رو، چاره‌ای جز این نیست که کاربرد اصطلاح گفتگو در فضای مجازی را کاربردی مجازی بدانیم و معتقد شویم که اقتضای فضای مجازی گفتگوی مجازی است.
این محقق و پژوهشگر تصریح کرد: باید معتقد شویم که اقتضای فضای مجازی گفتگوی مجازی است. با این حال، به نظر می‌رسد که اگر اصطلاح [ گفتگو] را مجازاً به معنای هرگونه تبادل رأی و نظر به کار بریم و شرکت‌کنندگان در این گفتگوی مجازی در همه حال و در مقام تبادل رأی و نظر به جمیع اصول و قواعد اخلاق باور معتقد باشند، فضای مجازی می‌تواند فضای مناسبی برای استفاده طیف بسیار گسترده‌ای از انسانها از این گفتگوی مجازی باشد.
عبدل آبادی در پاسخ به این سؤال که فضای مجازی تاچه اندازه می‌تواند مشکلات پژوهشگران فلسفی در کشورهای در حال توسعه را رفع نماید ؟ گفت: در پاسخ به این پرسش می‌توانم گفت که اولاً چون تصور واقع و متمایزی از معنای اصطلاح [ توسعه] از پرسشتان ندارم و نمی‌دانم که به چه معنایی است و با چه مبنایی می‌توان کشوری را در حال توسعه دانست و ثانیاً چون نمی‌دانم که مشکلات فلسفه‌پژوهان در چنان کشورهایی دقیقاً چیستند، نفیاً و اثباتاً هیچ پاسخی به پرسشتان نمی‌توانم داد.
این محقق حوزه فلسفه در پاسخ به این سؤال که فضای مجازی تاچه اندازه در تکثر فلسفی جهان ما نقش داشته است؟ گفت: در پاسخ به پرسش سومتان می‌توانم گفت که چون از نتایج پژوهشهای میدانی و تجربی احتمالی درباره چند و چون تأثیر فضای مجازی در تکثرگروی فلسفی در جهان کنونی هیچ اطلاعی ندارم، درباره پاسخ به پرسشتان اظهار نظری نمی‌توانم کرد.