احمد عربلو، نویسنده حوزه ادبیات کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر، با اشاره به این‌که طنز، واژه‌ای عربی و به معنی ریشخند کردن است، گفت: طنز در اصطلاح ادبی و هنری به اثری گفته می‌شود که اشتباهات یا جنبه‌های ناخوشایند رفتار بشری، فسادهای اخلاقی، اجتماعی و سیاسی را به زبانی غیرمستقیم به‌چالش می‌کشد و مخاطب خود را به فکر وامی‌دارد.
به گفته او طبیعت طنز بر خنده استوار است؛ خنده‌ای که تو را متوجه بدی‌ها و کاستی‌های موجود می‌کند. به همین‌خاطر گفته‌اند «طنز یعنی گریه کردن قاه قاه و خندیدن آه آه».
از دیدگاه عربلو، تاریخ ایران سرشار از نکته‌های زیبا و طنزآمیزی است که می‌توان به آن پرداخت و چه زبانی بهتر از زبان طنز که تاثیرگذارتر است و از بیان مستقیم دوری می‌کند، اما متاسفانه طنزپردازان ایرانی بیش از هرچیز به بیان مسایل سیاسی می‌پردازند و از توجه به فرهنگی و میراث فرهنگی باز می‌مانند؛ این نویسنده طنزپرداز همچنین از طنز ژورنالیستی هم خوشش نمی‌آید و معتقد است این نوع طنز، تاریخ مصرف دارد.
به گفته نویسنده کتاب «آقامحمدخان قاجار»، این که کودکان و نوجوانان ما با گذشته و فرهنگ و آثار تاریخی خود ناآشنا هستند و بزرگ‌ترها، علاقه چندانی به حفظ زبان و فرهنگ و بناهای تاریخی خود ندارند و موزه‌ها به اماکنی بی‌روح تبدیل شده‌اند و آثار و اشیای بسیاری در خارج از ایران نگهداری می‌شود، همه و همه موضوعاتی است که طنزپردازان می‌توانند به آن توجه کنند.
عربلو به ضرورت حمایت از طنز و طنزپردازان اشاره کرد و افزود: مردم، طنز را دوست دارند و طی این سال‌ها از این گونه ادبی حمایت‌هایی شده، اما هنوز هم نتوانسته‌ایم به کشف استعدادها بپردازیم. ولی افسوس که نه حمایتی وجود دارد و نه نویسندگان ما، کار خلاقه‌ای انجام می‌دهند که یک نقطه عطف به‌شمار آید و متفاوت باشد. این در حالی است که هنوز هم با همین شرایط نشر، مردم از کتاب خوب استقبال می‌کنند