مجید شفیعی، نویسنده کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر، انجمن‌های صنفی را گونه‌ای چتر حمایتی دانست و افزود: حداقل کاری که انجمن‌های صنفی می‌توانند و باید برای اعضای خود انجام دهند، پیگیری حقوق صنفی آنهاست و مشکلاتی که در ارتباط با ناشران و حق‌التالیف و پرداخت مالیات دارند، اما تنها چیزی که دنبال می‌شود مسئله بیمه است نه چیز دیگر.
نویسنده کتاب«ماه پیشونی قصه ما» با اشاره به این‌که هنوز نویسندگی به رسمیت شناخته نشده است، گفت: هنوز در ایران، نویسندگی شغل به شمار نمی‌آید، پس من نویسنده چگونه می‌توانم از حقوق صنفی خود حمایت کنم. من ناچارم کار دیگری جز نویسندگی انتخاب کنم و شب وقتی از راه می‌رسم، آن‌قدر خسته و بی‌رمقم و در سرم هزار فکر عجیب و غریب می‌گذرد که مجال و فرصتی برای نوشتن نمی‌ماند.
شفیعی معتقد است: ساختار قابل اعتمادی که نویسندگان بتوانند به آن اعتماد کنند، وجود ندارد؛ انجمن قلم، انجمن نویسندگان کودک را قبول ندارد و برعکس. وقتی انجمن‌های اهل قلم، گزارش سالیانه خود را اعلام می‌کنند، می‌بینی خرجشان از دخلشان بیشتر است و تو با یک انجمن مردم‌نهاد ورشکسته روبه‌رو هستی که نمی‌تواند حداقل‌ها را برای اعضایش انجام دهد.
نویسنده کتاب«ترانه باد» در پاسخ به این‌که تا چه اندازه تعامل انجمن‌ها با دولت ضرورت دارد، گفت: تشکل‌های صنفی باید آن‌قدر قدرتمند باشند که بتوانند درگیر مسایل سیاسی و دولت حاکم نشوند. اگر انجمن‌های صنفی، مجوز خود را از وزارت کار بگیرند و فعال و توانمند باشند، هر دولتی برسر کار بیاید ناچار است با آنها تعامل داشته باشد و انجمن‌ها را به رسمیت بشناسد.