جعفر ابراهیمی، شاعر و نویسنده کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر، خاطره‌نویسی داستانی را بهترین قالب برای نوشتن از جنگ دانست و گفت: خود من نوشتن درباره جنگ را با خاطره‌نویسی شروع کردم؛ مردم، اعتماد بیشتری به این قالب دارند و احساس می‌کنند آنچه نویسنده در قالب خاطره نوشته، واقعی است و بی‌گمان اتفاق افتاده؛ در صورتی که ممکن است، داستان آمیخته با تخیل باشد.
نویسنده کتاب «یک سنگ و یک دوست»، خاطراتی را خواندنی دانست که در قالب داستان، بازنویسی شده باشند. وی افزود: خاطرات، اگر بازنویسی نشوند و به شکل داستان درنیایند، جذابیت چندانی برای مخاطب ندارند و بهتر است در شمارگان اندک و تنها برای نویسندگان و فیلمسازان منتشر شوند، اما کتاب‌هایی چون «دا» که شکل داستانی به خود گرفته‌اند به چاپ‌های متعدد می‌رسند و مخاطبان بسیاری را جذب می‌کنند. به عبارتی این‌گونه آثار هم خواندنی هستند، هم منابع خوبی برای نویسندگان به‌شمار می‌روند.
ابراهیمی به اینکه شعر، قالب خوب و موثری برای گفتن از جنگ نیست، اشاره و بیان کرد: خشونتی در جنگ هست که با شعر نمی‌توان و نباید به طرح آن پرداخت؛ ضمن اینکه شعر بیشتر برای بیان هیجانات و احساسات آنی به کار می‌رود و برای گفتن از جنگ و رویدادهای ان و رشادت‌های رزمندگان بعتر است از شعر استفاده نشود.
شاعر مجموعه «آسمان ابری نیست» معتقد است که هم باید برای کودکان و نوجوان از جنگ گفت و هم باید آنان را با حواشی جنگ آشنا کرد؛ چرا که یکی از مهم‌ترین رویدادهای تاریخی روزگار معاصر ماست. چه بسا پرداختن به حواشی مهم‌تر از اصل جنگ است و بچه‌ها بهتر و بیشتر می‌توانند با داستان‌هایی ارتباط برقرار کنند که به حواشی می‌پردازد.
به گفته ابراهیمی، هنوز بهترین خاطره و خواندنی‌ترین داستان از جنگ نوشته نشده؛ چرا که فیلم‌ها و مطالب بسیاری درباره آن دوران به دلایل مختلف منتشر نشده است و این مسئله، ضرورت مستندنگاری جنگ را دوچندان می‌کند.