حسن احمدی، نویسنده حوزه ادبیات کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر و در پاسخ به این‌که چرا نویسندگان این گروه سنی بیشتر به بیان نوستالژی‌های خود می‌پردازند تا موضوعات و دغدغه‌های روز گفت: نویسندگان ما بزرگ شده و کودکی و نوجوانی خود را از یاد برده‌اند. از این‌رو ترجیح می‌دهند در ذهن، خاطرات خود را مرور کنند؛ به جای آن‌که ذهن و زبان کودک و نوجوان امروز را بشناسند.
نویسنده کتاب «آیینه سرخ» معتقد است، در قالب رمان می‌توان به دغدغه‌های امروز جهانی چون حقوق کودک و حقوق زنان و مسایل زیست محیطی و تخریب میراث فرهنگی اشاره کرد، اما افسوس که نویسندگان ما در دایره تنگ خود گرفتارند. از سوی دیگر، جامعه ما یک جامعه در حال توسعه است، نه جامعه‌ای توسعه یافته و طبیعی است که دغدغه‌های این‌چنین، مسئله اصلی نویسندگان ما نیست.
به گفته احمدی، رمان، تلنگری است که شاید مسئولان را متوجه اهمیت میراث فرهنگی و محیط زیست کند. او قالب داستان را بهترین روش برای پرداختن به این موضوعات دانست و افزود: داستان کوتاه و رمان، بهترین قالب برای پرداختن به موضوعات و دغدغه‌های امروزی چون مشکلات زیست محیطی است، اما نویسندگان ما فکر می‌کنند اگر به مسایلی این‌چنین بپردازند، کار سفارشی انجام داده و از خلاقیت خود فاصله گرفته‌اند. در حالی که اگر طرح درستی وجود داشته باشد، می‌توان بهترین داستان‌ها را نوشت.
نویسنده کتاب «باران که می‌بارید» با اشاره به این‌که سال 1373، طرح «باغ آهن» را به متولیان شهری پیشنهاد داده است، گفت: 20 سال پیش از متولیان و مسئولان شهری خواستم تا خانه‌های نزدیک به خط راه آهن را به جای دیگری منتقل کنند و آنجا پارک و فضای سبز و مجتمع اداری و تجاری بسازند. هم شهر زیباتر می‌شود، هم خانه‌های مردم بر اثر عبور قطار شب و نیمه شب نمی‌لرزد.