نویسنده کتاب«راز گمشده خاور» معتقد است: گرچه نمی‌توان مانع انتشار داستان‌های جادو و جادوگری و دیگر انواع افسانه‌ها شد اما باید جانب اعتدال را نگه داشت. چراکه اگر در انتشار داستان‌های تخیلی و افسانه‌های جادو و جادوگری زیاده‌روی کنیم و جامعه را به دست خرافه و خرافه‌پرستی بسپریم.

عبدالمجید نجفی، نویسنده نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر، با اشاره به این‌که اسطوره‌ها در عصر حاضر، شکل‌های جدیدی به خود گرفته‌اند و می‌‎کوشند تا نیاز انسان امروز را برآورده کنند. انسان امروزی در هرکجای جهان که زندگی کند در برخورد با تنش‌های اجتماعی به آرامش احتیاج دارند و یکی از راه‌های رسیدن به این آرامش، رهسپارشدن به دنیای خیال و افسانه است.

نویسنده کتاب«راز گمشده خاور» در پاسخ به این‌که چرا ناشران در سال‌های اخیر از انتشار مجموعه قصه‌ها و افسانه‌ها استقبال کرده‌اند گفت: نباید هیچ گونه ادبی را محدود کرد و چه خوب که ناشران به انتشار کتاب‌هایی چون هری پاتر و نارنیا می پردازند زیرا انواع گوناگون ادبی به گل‌های گلستان می‌مانند که هرچه گوناگون‌تر باشند، باغ را زیباتر و عطرآگین‌تر می‌کنند. از این رو نمی‌توان مانع انتشار داستان‌های جادو و جادوگری شد زیرا هم جامعه ما همچون دیگر جوامع به این گونه ادبی نیاز دارد و هم نوجوانان ما به راز، ماجراجویی و سفر به سرزمین‌های ناشناخته علاقه‌مندند.

نجفی، رعایت اعتدال را ضروری دانست و افزود: گرچه نمی‌توان مانع انتشار داستان‌های جادو و جادوگری و دیگر انواع افسانه‌ها شد اما باید جانب اعتدال را نگه داشت. به این معنی که از یک‌سو باید به همه گونه‌های ادبی، مجال بروز و انتشار دهیم و بگذاریم نویسندگان با سبک‌ها و طرز تفکرات گوناگون بنویسند و به طرح عقاید خود بپردازند؛ از سوی دیگر نباید در انتشار داستان‌های تخیلی و افسانه‌های جادو و جادوگری زیاده‌روی کنیم و جامعه را به دست خرافه و خرافه‌پرستی بسپریم.

نویسنده مجموعه داستان«کت پشمی» ، ادبیات فانتزی را گونه‌ای «ادبیات شب چره» دانست. به این معنی که وقتی انسان‌ها از آنچه هست لذت نمی‌برند به آنچه در تخیلشان است پناه می‌برند و انتشار افسانه‌ها و کتاب‌هایی چون هری پاتر و ماجراهای نارنیا و ارباب حلقه‌ها، جبران کننده ناتوانایی‌های بشرند چراکه ادبیات واقعگرایانه نمی‌تواند آن گونه که باید و شاید کودکان و نوجوانان را جذب کند.این گروه سنی به دنبال این هستند که کنترل امور را به دست گیرند و چون توان انجام این کار را ندارند به یک نیروی ماورایی که بعضی آن را جادو می‌دانند پناه می برند و به این ترتیب می‌کوشند تا کاستی و ناتوانی خود را جبران کنند.