دکتر رضا عیسی نیا درگفتگو با خبرنگار مهر، ضمن تبریک فرار رسیدن اعیاد شعبانیه به بحث پیرامون جامعه شناسی انقلاب‌ها پرداخت و گفت: در جامعه شناسی انقلاب، اینگونه بیان شده که انقلاب‌ها، قیام‌ها و یا نهضت‌ها پس از وقوع دچار آفت می‌شوند.
وی با بیان اینکه در نگاه مکتب مارکسیت، انقلاب فرزند خوار است بیان کرد: قیام‌ها، انقلاب‌ها و نهضت‌ها هنگامی که برای حفظ وضع موجود به نهاد تبدیل می‌شوند یا به عبارتی محافظه کار می‌شوند آفات را نمی‌بینند و دچار گندیدگی می‌شوند.
این استاد حوزه و دانشگاه ادامه داد: اما در مکتب اسلام یک عناصری وجود دارد که وقتی انقلابی به نهاد تبدیل شد دچار گندیدگی نشود که جهاد به معنای مبارزه با نفس، اجتهاد که عامل پویایی در علم است و امر به معروف و نهی از منکر از جمله مواردی است که از گندیده شدن انقلاب و قیام ها در اسلام جلوگیری می‌کند.
وی در ادامه به توضیح پیرامون قیام امام حسین(ع) پرداخت و عنوان کرد: امام حسین(ع) در آن زمان در فضایی زندگی می‌کرد که دو نوع دشمن یعنی دشمن درونی و دشمن بیرونی وجود داشت.
عیسی نیا ادامه داد: امام حسین(ع) برای از بین بردن دشمن بیرونی یعنی کسی که از بیرون مرزها موجودیت یک نظام را بافکر و عقیده، قوانین و همه چیزش هدف قرار می‌دهد سبک دارد و هم برای از بین بردن دشمن درونی، یعنی کسانی که براثر خستگی، بر اثر اشتباه در فهم راه درست، بر اثر مغلوب احساسات و نفسانی شدن و بر اثر نگاه کردن به جلوه‌های مادی و بزرگ انگاشتن آنها، به امام خورده می‌گیرند نیز سبکی را داشت.
وی با اشاره به سبک امام حسین(ع) بیان کرد: بر اساس سبکی که امام حسین(ع) داشتند هم مبارزه با دشمن بیرونی و هم با روحیه راحت طلبی فساد پذیر رو به تباهی میان مسلمانان عادی و معمولی را تعقیب می کند.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی ادامه داد: امام حسین(ع) در فضایی می‌زیست که عناصری با نام اسلام، با سمت‌ها و عناوین اسلامی، پسر فلان صحابه، پسر فلان یار پیامبر، پسر فلان خویشاوند پیامبر در کارهای ناشایست و نامناسب وارد شدند و از اینها اعمالی سرزد که سبک زندگی را دچار ناهنجاری‌های فراوانی کرد. به عنوان مثال اگر تا آن زمان مهریه ازدواج؛ مهرالسنه 480 درهمی که پیامبر(ص) مشخص کرده بودند رواج داشت تبدیل به یک میلیون دینار و یک میلیون مثقال طلای خالص شد.
وی تاکید کرد: با فهم فضای دوران حیات سیاسی امام حسین(ع) سؤال این است که در چنین فضایی که تلاش و سعی می‌شود که نظام اسلامی که پیامبر(ص) آن را عملی ساخته و امام علی و امام حسن(ع) آن را پیاده ساخته‌اند را به انحراف بکشانند و نابود کنند چه باید کرد و امام حسین(ع) چه باید می‌کرد؟
امام حسین(ع) برای انجام یک واجب بزرگ از واجبات دین قیام کرد
عیسی نیا ابراز داشت: در دورانی که مردم فاسد شده‌اند، حکومت فاسد شده، علما و گویندگان دین هم فاسد هستند یعنی فضایی ایجاد شده که خوب را بد و بد را خوب و منکر را معروف ومعروف را منکر معرفی می‌کنند و به عبارتی حکومت وقت؛ کمر به حذف دین از جامعه بسته است و حکم خدا را تبدیل می‌کند و کسی حاکم است که حتی به ظواهر اسلام هم اهمیت نمی‌دهد و علناً علیه اسلام و برخلاف قرآن، گفتار و رفتار دارد در چنین فضایی امام حسین(ع) برای انجام یک واجب بزرگ از واجبات دین قیام کردند.
وی در ادامه عنوان کرد: این قیام یکی از دو نتیجه را در برداشت یا حکومت یا شهادت بنابراین می‌توان گفت سبک امام حسین(ع) احیای دین رسول الله است چه از راه شهادت و چه از راه به حکومت رسیدن.
این استاد حوزه و دانشگاه در ادامه افزود: به عبارتی سبک حیات سیاسی امام حسین(ع) یعنی سبک انجام یک واجب عظیم از واجبات دین، یعنی تجدید بنای نظام و جامعه اسلامی یا قیام در مقابل انحرافات بزرگ در جامعه اسلامی است که دو راه را پیش پایش می‌گذارد یا شهادت داشته باشد یا حکومت و این سبک هدفش فقط بازگرداندن جامعه اسلامی به خط صحیح است پس برای رسیدن به آن هدف قیام لازم است چه به شهادت برسد و چه حکومت تشکیل دهند.
وی تاکید کرد: نکته‌ای که از این سبک می‌توان آموخت این است که واجبی را که امام بخاطر آن قیام کرد در طول تاریخ متوجه یکایک مسلمانان است و این واجب عبارت است از این که هر وقت دیدند که نظامِ جامعه اسلامی دچار یک فساد بنیادین شده و بیم آن است که به کلی احکام اسلامی تغییر یابد، هر مسلمانی باید قیام کند که البته باید شرایط قیام نیز وجود داشت باشد که یکی این است که قیام تاثیرگذار باشد.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی بیان داشت: به عبارت دیگر می‌توان گفت که امام حسین(ع) سبکی را بنا نهاد که در همه دوران‌های حکومت طاغوت‌ها، کسانی پیدا شدند که با ظالمین، دستگاه ظلم و فساد به مبارزه برخاستند و روحیه ظلم ستیزی و مسئولیت پذیری در همه انسان‌های آزاده پیدا شد و تداوم یافت.