به گزارش خبرنگار مهر، احمد مسجدجامعی عضو شورای اسلامی شهر تهران عصر روز دوشنبه چهارم اسفند در مراسم اختتامیه چهارمین «دوسالانه مجسمه‌های شهری» در پردیس ملت در تهران، در سخنانی ضمن انتقاد از جابجایی مجسمه فردوسی در شهر سلماس، گفت: امیدوارم این کار، برای تعمیر این تندیس و یا جانمایی آن در جای بهتری انجام شده باشد. این واقعه تلخی است که در کشوری که فردوسی بزرگ ادب و فرهنگ آن محسوب می‌شود چنین اقدامی صورت گیرد.
وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد اسلامی افزود: فردوسی نقش زیادی در ترویج فرهنگ ایرانی و شیعی داشته که باید همواره این شخصیت را پاس داشت. شاید آن جفایی که در آن دوره به فردوسی شد با هیچ مبنای دیگری جز باورهای فردوسی قابل تفسیر نباشد.
این عضو شورای اسلامی شهر تهران همچنین گفت: این باورها در رفتار پهلوانان شاهنامه هم به چشم می‌خورد تا جایی که بعدها مولوی، شیر خدا (امام علی (ع)) را در کنار رستم دستان در شعرش قرار می‌دهد. این دو اگرچه در ساحت معنایی، جغرافیایی و فرهنگی متفاوت هستند اما روایتی که شاهنامه تحت تاثیر باورها و گرایش‌های فردوسی ارائه می‌کند، مفهوم این دو شخصیت را به هم نزدیک می‌کند.
مسجدجامعی در ادامه خواستار تاسیس موزه مجسمه شد که سال‌هاست به نتیجه نرسیده است و تصریح کرد: از مدیرعامل سازمان زیباسازی می‌خواهم مکانی را به عنوان موزه مجسمه در نظر بگیرد تا از آثار هنرمندان صاحب نام ایرانی نگهداری شود. منزل استاد ابوالحسن صدیقی در یوسف آباد یا منزل پدری‌اش در عودلاجان می‌تواند مکانی مناسبی برای این موزه باشد. البته منزل ژاله طباطبایی مجسمه ساز فقید نیز می‌تواند گزینه دیگری برای تاسیس این موزه باشد.
وی همچنین به ضرورت نصب تندیس‌ها و مجسمه‌های جایگزین در تهران به جای مجسمه‌های ربوده شده اشاره و بیان کرد: در دوره‌ای تعدادی از تندیس‌ها و مجسمه‌های شهر تهران ناپدید شدند که خوشبختانه ۱۳ اثر توسط همان هنرمندان و یا کسانی که قابلیت ساخت شبیه به آن‌ها را داشتند ساخته و در شهر نصب شد. امیدوارم به زودی شاهد بازسازی تندیس شهریار هم باشیم تا این مجموعه شهری کامل شود. از ۱۰ سال پیش تاکنون تعداد آثار حج می‌در تهران افزایش چشمگیری پیدا کرده و به ۲۰۰۰ اثر رسیده و این نشان می‌دهد که پایه و مبنای درستی برای مجسمه‌های شهری گذاشته شده است.
عضو شورای اسلا می‌شهر تهران همچنین به حضور ارزشمند هنرمندان جوان در کنار اساتید در «دوسالانه مجسمه‌های شهری» اشاره و اضافه کرد: در بازدیدی که از نمایشگاه داشتم این موضوع کاملا نمایان بود. آثار شهری با نگاهی به مسائل اجتماعی مثل مشکلات آب تهران به نمایش گذاشته شده بود، همچنین هنرمندان به مسائل زیست محیطی و نابودی درختان و باغ‌ها هم در آثارشان پرداخته بودند. مسائلی که ناشی از نگرش ماشین زده به شهر است و انسان را به حاشیه می‌برد. لطافت شاعرانه‌ای که در طبع ایرانی‌ها وجود دارد در این آثار ظهور و بروز داشت. در برخی هم شاهد طنز لطیف و پنهانی بودیم که خنده به لب بازدیدکنندگان می‌آورد. امیدوارم که در آینده با نصب این آثار و جانمایی درست آن‌ها شاهد گفت‌وگوی اثر با مردم باشیم.