مصطفی رحماندوست در گفتگو با خبرنگار مهر از انتشار مجموعه چهارجلدی «نازآوا» خبر داد و افزود: پیش از این کتابی با عنوان «ترانه‌های نوازش» از سوی انتشارات کانون پرورش فکری منتشر شده بود که مجموعه ترانه‌های من برای گروه سنی خردسال بود. «نازآوا» یک مجموعه چهار جلدی مشابه برای پدر و مادرهایی است که نمی‌دانند وقتی با کودک خردسال او بازی می‌کنند با چه زبانی و چگونه از او تعریف و تمجید کنند.
به گفته شاعر مجموعه «نازآوا»، این ترانه‌ها برای ناز و نوازش کودکان سروده شده. برای مثال، پیش از این پدر و مادرها برای دختران کوچک خود می‌خواندند: «به کَس کسونش نمی‌دم/ به همه کسونش نمی‌دم/ به کسی می‌دم که کس باشه/ پیرهن تنش اطلس باشه» اما امروز خیلی از پدر و مادرها نمی‌دانند برای کودکان خردسال خود چه بخوانند؟
رحماندوست که سال گذشته مجموعه لالایی‌ها را منتشر کرده بود بیان کرد: محتوای لالایی امروز تغییر کرده است. لالایی امروز به دغدغه کودکان هم می پردازد و توجه می کند و برخلاف گذشته تنها ادبیات زنانه نیست و فقط به امیدها و آرزوهای مادر اشاره نمی کند.
نویسنده «قصه دوتا لاکپشت تنها» معتقد است روزگاری لالایی ها واگویه های مادرانه بود به این معنی که کودک می خوابید و مادر به لالایی گفتن ادامه می داد. اما امروز پدران هم می توانند برای کودکان خود لالایی بگویند ضمن اینکه در لالایی هایی که سروده می شود بیش از هر چیز سرایندگان به خود کودک و خواسته های او توجه می کنند. برای مثال در این شعر کودک برای ماشین اسباب بازی خود لالایی می گوید.
«لالالا، لالا/ آقای ماشین/ وقت خوابته/ یه گوشه بشین/ ماشین بابا/ نمی ده ویراژ/ رفته خوابیده/ گوشه گاراژ/ تو هم ماشینی/ لالا کن، لالا/ ببین خوابیده/ ماشین بابا»
رحماندوست با اشاره به اینکه روزگاری لالایی ها واگویه های مادرانه بود گفت: زمانی، لالایی جنبه ادبیات زنانه داشت؛ به این معنی که کودک می خوابید و مادر به لالایی گفتن ادامه می داد. اما امروز پدران هم می توانند برای کودکان خود لالایی بگویند به‌همین‌خاطر من مجموعه «لالایی‌های بابایی» را سروده‌ام. در این مجموعه پدران، برای بچه‌های خود لالایی می‌گویند و طبیعی است که حال و هوای لالایی‌ها متفاوت است.
به گفته این شاعر و نویسنده کودک و نوجوان، لالایی‌ها، بخش مهمی از فرهنگ یک کشور را تشکیل می‌دهند چراکه به طور خودجوش درمیان مردم شکل گرفته‌اند. با این همه نمی‌توان لالایی‌ها را به سروده‌های خودجوش مادران محدود کرد، زیرا بسیاری از شاعران معاصر، لالایی‌هایی را با زندگی امروز هماهنگ کرده‌اند. در لالایی هایی که امروز سروده می‌شود بیش از هر چیز سرایندگان به خود کودک و خواسته‌های او توجه می‌کنند.