شبنم فرشادجو بازیگر تئاتر و سینمای ایران طی بازدید از نمایشگاهی که به مناسبت روز ملی دامپزشکی برگزار شده، به خبرنگار مهر گفت: دغدغه نسبت به محیط زیست چیزی است که در وجود ما هست. من در دوران کودکی زمانی که با خواهرم به طبیعت می‌رفتیم سعی می‌کردیم آب‌های کناره‌ی رودخانه را طوری با سنگ هدایت کنیم که درختان آنجا برسد.
فرشادجو تصریح کرد: این مثال کودکانه نشان می‌دهد مساله محیط زیست در وجود ما نهادینه است و تنها باید زمانی این موقعیت و فرصت فراهم شود که شغلت وسیله‌ای باشد تا از آن برای حفظ محیط زییست استفاده کنی. من از زمانی که تریبون داشتم و من را شناختند تلاش کردم این احساس نسبت به محیط زیست را نشان بدهم و توجه عموم را به چالش‌های محیط زیستی از مساله حیوانات گرفته تا ریزگردهای اهواز و مشکلات گیاهان و …. جلب کنم.
وی درباره رویکرد عمومی هنرمندان در توجه به بخش‌های مختلف محیط زیست توضیح داد: خود من ترجیح می‌دهم فعالیتم بیش از آن که محدود به حیوانات باشد به طور عمومی به محیط زیست معطوف شود. خانم حجار هم تا جایی که من با ایشان آشنا هستم و چند سفری که به خارج از تهران داشتیم، متوجه شدم دغدغه‌های ایشان فراتر از مسائل حیوانات است.
این بازیگر تئاتر و سینمای کشور ادامه داد: من با ایشان خیلی موافقم چون هرچه هنرمندان روی مسائل مربوط به حیوانات تمرکز کنند بقیه مسائل محیط زیستی تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد و کمرنگ می‌شود. برای خود من الان مساله گرد و غبار در اهواز یا خشک شدن دریاچه ارومیه خیلی خیلی مهم است و اگر ما بتوانیم در این زمینه کاری انجام دهیم حتما من همراه خواهم شد و تلاشم را خواهم کرد.
فرشادجو تاکید کرد: فکر میکنم حضور هنرمندان در حوزه محیط زیست باید گسترده‌تر شود. این که در این نمایشگاه سه غرفه مربوط به هنرمندان هست باعث خوشحالی من است. اما همین جا هم این فعالیت به حیوانات محدود نیست. خانم شهره سلطانی اینجا روی حذف کیسه‌های پلاستیکی و کاهش تولید زباله فعالیت می‌کند. ایشان هدیه‌ای هم به من دادند که ترویج استفاده از کیسه‌های الیاف پنبه‌ای به جای کیسه‌های پلاستیکی را تبلیغ می‌کند. تاکید من این است که فعالیت هنرمندان به حمایت از حیوانات محدود نمی‌شود و به همه ابعاد و مسائل محیط زیستی مربوط می‌شود.
وی در پاسخ به این که آیا برای ادامه راه فعالیت خود در حوزه محیط زیست برنامه ویژه‌ای دارد یا پا به پای اتفاقات فعالیت خواهد کرد گفت: همه ما در واکنش به اتفاقات جوگیر و احساساتی می‌شویم. هنرمندان هم احساساتی می‌شوند و واکنش نشان می‌دهند. الان مثلا در مساله بحران آب خود من بارها در جلسات شرکت کرده‌ام و هر جلسه‌ای که بگویند هم شرکت میکنم اما واقعا راه حل عملی چیست؟ من وقتی فکر میکنم ممکن است سال ۲۰۵۰ شیر آب را باز کنیم و دیگر از آن آبی بیرون نیاید به فکر فرو می‌روم ولی ما باید در این زمین چه اقدامی انجام بدهیم؟ اینها باعث می‌شود که ما هنرمندان هم با جریان اتفاقات پیش برویم و راهی جز این نداریم که همراه با موج احساسات و جوگیری هنرمندان و مردم عامه باشیم.