به گزارش خبرنگار مهر پویا محمودیان معاون صنایع‌دستی در مراسم اعطای گواهینامه نشان ملی مرغوبیت که عصر روزگذشته ۲۶ اردیبهشت ماه در سالن آمفی تئاتر سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری برگزار شد، گفت: سال ۹۶ با ۱۹ درصد رشد در صادرات صنایع‌دستی در سبد کالاهای غیرنفتی و ۲۵ درصد رشد در حوزه فروش داخلی به پایان رسید.
اسفند سال گذشته برای ما متفاوت بود چون دو نمایشگاه عیدانه، یکی در محل دائمی‌نمایشگاه‌های بین المللی و دیگری در برج میلاد برگزار کردیم. سال جدید هم بازاره‌های نوروزی ما با رشد قابل ملاحظه ای روبرو بود. این بازارچه‌ها در ۱۰ هزار و ۶۶۰ غرفه در ۳۱ استان کشور برگزار شد و با فروشی بالغ بر ۶۳ میلیارد تومان همراه بود شاید این رقم درارتباط با کالاهای دیگر مبلغ بالایی نباشد اما در ارتباط با صنایع‌دستی از ۴۹ درصد افزایش نسبت به سال ۹۵ و همچنین رشد ۴۵ درصدی تعداد غرفه‌ها نسبت به سال ۹۶ حکایت می‌کند.
معاون صنایع‌دستی کشور همچنین بیان کرد: رشد صادرات ما در فروردین ماه ۹۷، ۶۹ درصد از جانب مبادی رسمی‌گمرک بدون زیورآلات، فرش و صادرات چمدانی اعلام شده، همچنین ما نمایشگاه‌هایی را در فلورانس و کشور ترکیه برگزار کردیم که با استقبال مردم مواجه شد. همچنین در رویداد تبریز ۲۰۱۸ افتتاح اولین خانه ایرانی را داشتیم و بر آنیم تا در۳۱ استان کشور این پروژه را عملی کنیم.
محمودیان همچنین بیان کرد: با توجه به رشدی که در فروش داخلی و صادرات صنایع‌دستی داشته‌ایم اما هنوز از جایگاه خود در بازار بین‌المللی صنایع‌دستی راضی نیستیم و امید که به این جایگاه دلخواه دست پیدا کنیم. همچنین اواخر مردادماه امسال ۷ کشور از ۱۲ کشور غرب آسیا اواخر ایران می‌آیند و در مراسم ارزیابی شورای جهانی صنایع‌دستی، منطقه آسیا و اقیانوسیه شرکت می‌کنند و ۱۰۰ اثر ایرانی را ارزیابی کرده و به آن نشان مرغوبیت اعطا می‌کنند.
معاون صنایع‌دستی کشور همچنین با اشاره به برگزاری سی امین نمایشگاه ملی صنایع‌دستی گفت: هر سال این نمایشگاه همزمان با ۲۰ خرداد روز جهانی صنایع‌دستی برگزار می‌شود اما دو سالی است که با خاطر تقارن با ماه مبارک رمضان برگزاری این نمایشگاه به شهریورماه موکول می‌شود. امسال هم سی امین نمایشگاه ملی صنایع‌دستی با شکل و شمایلی متفاوت شهریورماه ۱۳۹۷ در محل دائمی‌نمایشگاه‌ها برگزار می‌شود.
وی به اتفاقات مربوط به خانه تدین سمنان اشاره و بیان کرد: رئیس سازمان میراث فرهنگ و صنایع‌دستی دستور دادند تا زمانی که یک مکان در شأن هنرمندان پیدا نشود هنرمندان می‌توانند در خانه تدین بمانند و به کار خود ادامه دهند. همچنین ساختمانی را در کاخ سعدآباد به موزه صنایع‌دستی اختصاص داده اند.
مرضیه ترکمانیان مدیرکل توسعه و ترویج صنایع‌دستی هم یکی دیگر از کسانی بود که در این مراسم به ایراد سخن پرداخت و گفت: امسال چهارمین دوره نشان ملی مرغوبیت را برگزار می‌کنیم. همکاران ما در استانهای مختلف کار خود را از شهریور ۱۳۹۶ آغاز کرده و ۷۵۰ اثر را مورد بررسی قرار داده اند. ان برنامه از سال ۱۳۹۰ در ایران پایه گذاری شده و پیش برنامه دریافت نشان مرغوبیت صنایع‌دستی است که ایران از سال ۲۰۰۷ میلادی به جرگه آن پیوسته است.
وی هدف اصلی اعطای این نشان را حمایت از تولیداتی دانست که قیمت و بازاریابی درستی دارند، با اصالت هستند، در تولیدشان خلاقیت و نوآوری وجود دارد و از مرغوبیت برخوردارند.
هدف اصلی از نشان ملی مرغوبیت، حمایت از تولیدات صنایع‌دستی است
به گفته ترکمانیان ایران تنها کشوری است که برنامه نشان ملی را برگزار و ماحصل آنچه داوری شده را به شورای جهانی صنایع‌دستی ارائه می‌کند. همچنین ایران بالاترین سهم و امتیاز را در این شورا به خود اختصاص داده و امسال برای سومین بار میزبان اعضای شورای جهانی صنایع‌دستی در منطقه غرب آسیا برای اعطای مهر اصالت است.
عبدالمجید شریف زاده به اهمیت کیفیت در تولیدات صنایع‌دستی اشاره و بیان کرد: کیفیت از مقوله‌های بسیار مهم است که باید به آن توجه ویژه ای شود چرا که مصرف کنندگان بدنبال خرید کالای مرغوب هستند و مهر اصالتی که امروز از آن نام می‌بریم ابتدا از سوی یونسکو تعریف و اعطای آن به شورای جهانی صنایع‌دستی واگذار شد. این مهر اصالت همان نشان مرغوبیت است که به خاطر توجه به اصالت‌ها و ارزش‌های بومی‌صنایع‌دستی به آن اعطا می‌شود تا تولید کنندگان را به نوآوری ترغیب کند.
رئیس پژوهشکده هنرهای سنتی به اینکه نشان ملی مرغوبیت می‌تواند به یک برند مشخص تبدیل شود اشاره و بیان کرد: این نشان از اهمیت بالایی برخوردار است و خوب است به طور سالانه به هنرمندان صنایع‌دستی اعطا شود چرا که می‌تواند به صورت یک برند درآید و نشان از کیفیت محصولات تولید شده داشته باشد.
شریف زاده با اشاره به اینکه مشکلات صنایع‌دستی هر سال عمیق تر و جدی تر می‌شود و دولت پاسخگوی درخواست هنرمندان نیست گفت : مهمترین مشکل هنرمندان بیمه است که هنوز دولت نتوانسته پاسخگوی این نیاز باشد. گاهی شکل را در کمبود پول می‌دانند اما مشکل ما در کمبود اعتبار نیست بلکه مسئله اصلی در مدیریت صنایع‌دستی کشور است.
به گفته این پژوهشگر و استاد دانشگاه منابع مالی بسیاری در کشور وجود دارند که از آن میان می‌توان به صندوق توسعه ملی، بانک‌ها، ستاد اقتصاد مقاومتی، منابع توسعه روستایی ریاست جمهوری، منابع فنی و حرفه ای آموزش و پرورش، کمیته امداد و بخش خصوصی اشاره کرد پس مشکل ما منابع مالی نیست بلکه مسئله اصلی ما عدم ثبات مدیریتی، نبود کار کارشناسی، عدم وجود برنامه منسجم و نبود ارتباط با سازمانهای مختلف است.
شریف‌زاده به اینکه بازگشت به گذشته ممکن نیست، اشاره و بیان کرد: برخی تصور می‌کنند می‌توان به سال‌های طلایی سازمان صنایع‌دستی برگشت اما برگشت به گذشته میسر نیست ولی اصلاح و بازنگری در مسیر خصوصی‌سازی ضروری است چرا که ما خصوصی سازی درستی نداشته ایم و لازم است که دولت یاد بگیرد چگونه از بخش خصوصی حمایت کند. همانگونه که باید بیاموزد چه زمان و در چه کاری دخالت کند. برای مثال معضلات فرش از زمانی آغاز شد که دولت شروع به دخالت در تولید تجارت فرش کرد.
وی همچنین گفت: سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری در حال تبدیل شدن به یک وزارتخانه است بدون آنکه بداند چه اتفاقی خواهد افتاد و شرایط چگونه می‌شود. امیدوارم به صنایع‌دستی توجه ویژه ای شود و گردشگری در رأس قرار نگیرد.
دولت باید یاد بگیرد چگونه از بخش خصوصی حمایت کند
کیانوش غریب‌پور عضو هیئت مدیره انجمن تصویرگران نیز در این مراسم مطرح کرد من به عنوان یک تصویرگر و مدیر هنری وقتی به صنایع‌دستی کشورمان نگاه می‌کنم با دو پرسش روبرو می‌شوم. اول صنایع‌دستی یک سری اشیای موزه ای هستند که باید با همان شکل و همان سابقه تاریخی باقی بمانند یا اینکه می‌توانند به روز شوند و به زندگی خود در دنیای کنونی ما ادامه دهند.
این عضو هیئت مدیره انجمن تصویرگران با اشاره به اینکه زمانی صنایع‌دستی، صنایع مسلط زمان خود بوده اند گفت: روزگاری ماشین وجود نداشت و همه کارها با دست انجام می‌شد و صنایع‌دستی جزو صنایع قالب بود اما امروز کمتر نشانه‌هایی از آن دوره باقی مانده و ما باید به این پرسش جواب دهیم که تا کی و چقدر می‌توانیم ایرانی بمانیم. اصلا ایرانی معاصر با ایرانی قدیم چه فرقی دارد آیا سیستم سنتی ما به طور کامل از بین رفته یا نه.
غریب پورهمچنین بیان کرد: در جهان معاصر ما اجتهاد فردی بیش از هر چیز به چشم می‌خورد. صنایع‌دستی و میراث معنوی ما ترجمه و آئینه تمدن، فرهنگ و باورهای ما است که باید حفظ شود. از سوی دیگر این سئوال پیش می‌آید اگر ۵۰ سال بعد کسی بخواهد ایران و ایرانی را بشناسد چگونه می‌تواند دریابد که ایرانی امروزچه امضا و هویت داشته است.