مجید نصیرپور سردهایی جامعه‌شناس و نایب‌رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس هشتم، در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، درباره ابعاد جامعه‌شناختی موضوع پوشاک مدارس و مسئولیت‌های انجمن فرهنگی هنری طراحان و تولیدکنندگان پوشاک مدارس در این حیطه گفت: طبیعی است که یکی از مظاهر بروز نوع لباس و پایبندی مردم هر جامعه به فرهنگ‌ها در نوع پوشش افراد است و حقیقت امر اینکه پوشش و در یکی از ابعاد آن، لباس فرم مدارس فرهنگ جامعه را نمایندگی می‌کند.
او افزود: اگر این قاعده کلی را بپذیریم، ناچاراً باید نگاه دقیق‌تر و ریزتری به پوشش مردم در سنین مختلف داشته باشیم و بدون شک مسئله لباس مدارس یکی از برش‌های بسیار مهم از این نگرش است.
این جامعه‌شناس با تأکید بر اینکه اگر بخواهیم صرفاً بحث را به پوشش کودکان، نوجوانان و جوانان در مدارس محدود کنیم، این حوزه دارای تنوع بسیاری خواهد بود اذعان کرد: باید یک حرف کلی زد و آن اینکه اساساً تاکنون در برنامه‌ریزی مؤثر برای پوشش دانش‌آموزان، نوع آن و تأثیرپذیری این لباس از فرهنگ ملی و مذهبی‌مان نمره قابل قبولی دریافت نکرده‌ایم.
نصیرپور سردهایی تصریح کرد: امروز شاهد آن هستیم که نوع پوشش مدارس در ایران بیش از آنکه برنامه فرهنگی داخلی داشته باشد، متأثر از ارتباطات اجتماعی با فرهنگ‌های خارج از کشور است و این امر به عقیده من هرگز خوشحال‌کننده نیست.
نایب‌رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس هشتم با اشاره به اینکه در حوزه پوشش مدارس تنوع بسیار زیادی وجود دارد اظهار داشت: متأسفانه به‌شدت دچار دوگانگی در خصوص پوشش مدارس هستیم چرا که نظام آموزشی ما دارای دو تکه مجزا و دو بخش دولتی و غیردولتی است. به همین دلیل شاهد آن خواهیم بود که تصمیمات دوگانه و گاه چندگانه درباره پوشش مدارس اتخاذ می‌شود، هرچند که شاید دقیق‌تر این باشد که هیچ تصمیم مؤثری در این زمینه گرفته نمی‌شود.
این جامعه‌شناس در ادامه تصریح کرد: مدارس دولتی با چارچوب‌های خشک متأثر از سال‌های قبل و فرهنگ‌های سنتی‌تر و مدارس غیردولتی با آزادی و بی‌برنامگی مطلق درباره انتخاب پوشاک دانش‌آموزان پیش می‌روند که همین امر به نابسامانی حوزه فرهنگ در میان طیفی چند میلیونی از جمعیت کشور دامن می‌زند.
او با تأکید بر اینکه کیفیت لباس مدارس ارتباط مستقیمی با توان اقتصادی خانواده‌ها دارد بیان کرد: متأسفانه در ایران به دلیل فاصله طبقاتی اقتصادی شاهدیم که امکان ارائه لباس با کیفیت یکسان به تمام دانش‌آموزان وجود ندارد و اقشار کم‌درآمد، لباسی باکیفیت پایین در مقطع تحصیلی بر تن می‌کنند.
نصیرپور سردهایی درباره مسئولیت‌ها و وظایف انجمن پوشاک مدارس در زمینه ورود به اصلاح شرایط حاکم بر این مقوله مهم و کلیدی گفت: به نظر می‌رسد باید امکانات و ایده‌های لازم در سراسر کشور برای اجرای طرح ساماندهی لباس فرم مدارس وجود داشته باشد و نظام آموزشی با قرار گرفتن در کنار سیاست‌های انجمن پوشاک مدارس، به این نتیجه قطعی برسد که باید به طور جدی به این بحث ورود کند و آن را از ابعاد مختلف مورد توجه و تحول قرار دهد.
او ادامه داد: پرسش مهمی که در این باب مطرح است اینکه اگر قرار است بر اساس ذائقه و فرهنگ نواحی مختلف ایران، مُدی را به جامعه دانش‌آموز القا کنیم، این روند باید به چه شکل جریان‌سازی شود و پرسش دیگر متولیان امر به ویژه جامعه طراح و تولیدکننده با چه ابزارهایی این مد را تهیه و در اختیار مدارس قرار می‌دهد؟
نصیرپور با اشاره به لزوم استفاده از هر فرصتی برای احیای لباس اقوام ایرانی اظهار داشت: این امکان و ظرفیت در لباس فرم مدارس وجود دارد تا به اشکال گوناگون به لباس اقوام ایرانی بپردازد و در قالب یک طرح تحول، دیگر بار جامعه دانش‌آموز را به این موضوع مهم فرهنگی، تاریخی و جغرافیایی متوجه سازد.
این جامعه‌شناس به یکی دیگر از موضوعات مهم حوزه پوشاک مدارس اشاره و تصریح کرد: به هر تقدیر این‌ها مسائلی هستند که انجمن پوشاک مدارس باید دقیق و موشکافانه درباره آن‌ها مطالعه کرده و بر اساس آن تصمیمات درستی اتخاذ کند.
او با اشاره به اینکه لباس از دو منظر مورد توجه قرار دارد اظهار داشت: به هر روی موضوع لباس دو نیاز جامعه را پاسخ می‌دهد. یکی هویت‌خواهی و هویت‌جویی جامعه و دیگری تنوع‌طلبی جامعه و ما اگر بتوانیم این باور را در ذهن دانش‌آموزان ایجاد کنیم که هویت فرهنگی، بومی محلی و ملی در کنار هویت مذهبی و اقتصادی از سرمایه‌های بزرگ هر جامعه بشری است، طبیعی به نظر می‌رسد که مردم و دانش آموزان به آن مد گرایش پیدا خواهند کرد.
این جامعه‌شناس در پایان گفت: مسئله بعدی تنوع‌طلبی است که ریشه‌های متعددی دارد. ما امروز نمی‌توانیم تنوع‌طلبی محصلان را نادیده بگیریم. ایجاد وجه اشتراک میان لباس‌های بومی با نوع طرح‌ها برای نسل‌ها و اقشار مختلف می‌تواند جذابیت‌های خود را داشته باشد مشروط بر اینکه واقع‌بینانه و با تکیه بر مطالعات روان‌شناختی دقیق مطالبات را احصاء کرده و بر اساس آن نیازهای واقعی جامعه هدف را طراحی کنیم نه اینکه با یک نگاه از بالا به پایین و چون ما می‌گوئیم باید این لباس موردتوجه قرار گیرد، لباسی را بر تن فرزندانمان کنیم.