به گزارش خبرگزاری مهر، شهروند نوشت: اواسط اردیبهشت امسال بود که سه آتش‌سوزی در محدوده اسکله صیادی هفت‌تیر، منطقه کپری جنگلوک و پلاژ ساحلی تیس منطقه آزادچابهار رخ داد. در جنگلوک ٣٠ خانوار کپرهایشان را از دست دادند و تنها خاکستری از کپرهای آتش‌گرفته برایشان به جا ماند.
همان زمان رحمدل بامری، معاون استاندار سیستان‌وبلوچستان و فرماندار شهرستان ویژه چابهار گفت که این ۳۰ خانوار آسیب‌دیده در آتش‌سوزی با همت و تلاش نجاتگران و امدادگران جمعیت هلال‌احمر اسکان اضطراری داده شده‌اند. هرچند آن زمان تنها از آسیب‌دیدن ٣٠ خانوار صحبت به میان بود، اما روز گذشته شه‌بخش گرگیج، نماینده سیستان‌وبلوچستان در شورای‌عالی استان‌ها به ایلنا گفت که پس از آتش‌سوزی مناطق جنگلی حاشیه‌نشینان چابهار، ٤٠٠ خانوار این منطقه تعیین تکلیف نشده‌اند: «قرار بود در ٦ ماه آینده این مردم صاحب خانه شوند که با گذشت دو ماه از تاریخ مقرر هنوز هیچ اقدامی برای آنها نشده است.»
به گفته او اهالی روستاها و حتی شهرهای اطراف چابهار ازجمله نیکشهر، قصرقند، سراوان و ایرانشهر به دلیل نبود امکانات لازم مخصوصاً در حوزه آب و کمبود امکانات اولیه برای زندگی با شرایط بهتری به حاشیه این شهرستان مهاجرت می‌کنند، چراکه با مهاجرت صاحب ملکی می‌شوند که به لحاظ ریالی، ارزش آن نسبت به روستای محل سکونت‌شان بیشتر خواهد بود: «مناطقی که امروز به‌عنوان حاشیه‌نشین شهرستان چابهار از آنها نام برده می‌شود، روزگاری روستاها و محله‌هایی با قدمتی طولانی بودند که سالیان‌سال مردم در آنجا به زندگی مشغول بودند، مثل روستای «کم»، «رمین»، «عثمان‌آباد»، «میرآباد» و «مرادآباد» که دو مورد آخر روستاهای چسبیده به این شهرستان بودند که امروزه متأسفانه تبدیل به مناطق حاشیه‌نشین شده‌اند.»
گرگیج می‌گوید اگر زمانی که با اجرای طرح هادی که کاربری‌ها مشخص شد، خیابان‌ها را هم به همین شکل ساماندهی می‌کردند و نظارت بیشتری برای ساخت‌وساز در این مناطق وجود داشت، همچنین اختیارات را به مجموعه مدیریت‌های روستایی ازجمله شورا و دهیاری می‌سپردند، الان شاهد این همه مشکل در حاشیه شهرستان چابهار نبودیم: «یک‌سال است ساماندهی منطقه حاشیه‌نشین چابهار را به بنیاد مسکن سپرده‌اند. اما روند کار بسیار کُند پیش می‌رود و قابل قبول نیست. در این یک‌سال تنها اقداماتی که انجام شده، تشکیل پرونده برای تحویل زمین اهالی و همچنین بازگشایی معابر بوده و هنوز هیچ‌گونه ساخت‌وساز و خدماتی مانند آبرسانی در آنجا انجام نشده است.»
این درحالی است که همچنان یکی از مشکلات منطقه کمبود آب شیرین است. شاخص دسترسی به آب شرب در شهرستان چابهار ١٩درصد است و آب به شکل جیره‌بندی در اختیار مردم قرارمی‌گیرد که حال‌وروز شهرنشینان هم بهتر از حاشیه‌نشینان نیست و آب شهرستان از طریق آب شیرین‌کن بسیار قدیمی از شهرستان کنارک با لوله‌های فرسوده منتقل می‌شود که برای حل این مشکل باید اعتبار در اختیار استان قرار دهند: «مردم به لحاظ امکانات آموزشی و بهداشتی در شرایط بسیار بحرانی قرار دارند و آب مورد نیازشان را خودشان به صورت تانکر آن هم به قیمت ٢٠٠ هزارتومان تأمین می‌کنند، چراکه آبرسانی سیار ندارند.»
به گفته گرگیج مردم حاشیه‌نشین در چابهار یا صیادند یا کارگر ساختمانی که درحال حاضر بیشترشان بیکارند. نوع زندگی مردم اینجا با جامعه شهری کاملاً متفاوت است. اینجا ٦ تا ٧ خانوار در یک خانه زندگی می‌کنند و از هر ٣٠ نفر یک نفرشان مشغول به کارگری‌اند که به لحاظ وضع شغلی در شرایط بغرنجی به سر می‌برند: «به لحاظ قانون مناطق حاشیه‌نشین حتماً و باید از خدماتی مثل آب و برق برخوردار باشند.