به گزارش خبرگزاری مهر، صدیقه حجازی مسئول کارگروه بین الملل زنان و خانواده سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی و عضو شورای فرهنگی اجتماعی زنان در برنامه گفتگوی فرهنگی رادیو گفت‌وگو اظهار کرد: عفاف و حجاب یک موضوع انتزاعی از سایر موضوعات فرهنگی نیست و بخشی از کلان موضوعات فرهنگی به شمار می‌رود.
وی افزود: این موضوع پس از گذشت چهل سال از استقرار نظام جمهوری اسلامی همچنان برای رهبران اسلامی، جامعه مخاطب، مجامع بین المللی و رسانه‌های داخلی و خارجی موضوعی بحث برانگیز است و همه این جوامع انگیزه کافی برای بحث و ورود به آن را دارند.
کلمه حجاب مسئله ساز شده است!
مسئول کارگروه بین الملل زنان و خانواده معتقد است که به کار بردن واژه «حجاب» و حساس کردن جامعه مخاطب به این واژه خودش مسئله ساز شده و مسیر غلطی را طی کرده است. استفاده از کلمه «حجاب» این تصور را در ذهن جامعه مخاطب ایجاد کرده که قرار است زنان در جایی محفوظ نگه داشته شوند و از ورود آنها به عرصه‌های اجتماعی و اقتصادی و سیاسی جلوگیری به عمل آید.
حجازی مطرح کرد: طی ۱۰۰ تا ۱۵۰ سال گذشته برای پوشش اسلامی از واژه حجاب استفاده نمی‌شد، کلمه حجاب از خانواده کلمه «حاجب» و پرده پوشی است و در مبانی فقهی اسلام نیز چنین معنایی را در رابطه با حجاب نداریم لذا بهتر است که این واژه را اصلاح و کلمه دیگری را جایگزین کنیم کمااینکه در آیات قرآن کریم هم در رابطه با پوشش از کلمه حجاب استفاده نشده است.
عفاف و پوشش اسلامی بخشی از هویت فرهنگی ماست
وی عفاف و پوشش اسلامی را تکه‌ای از پازل سبک زندگی و هویت فرهنگی می‌داند و می‌گوید: وقتی اساس یک موضوع آسیب ببیند یعنی به اجزای آن هم آسیب است و لذا وقتی با خود اجزا برخورد کنیم یعنی به اشتباه با معلول برخورد کردیم و نه با علت.
جوانان دوره جنگ هم میل به دیده شدن داشتند
مسئول کارگروه بین الملل زنان و خانواده گفت: آمارها و بررسی‌ها حاکی از این است که از سال ۵۶ تا ۵۸ یعنی از آستانه انقلاب تا پیروزی انقلاب اسلامی گرایش مردم ایران به حجاب افزایش یافت و از سال ۵۹ همزمان با دفاع مقدس تا سال ۶۸ یعنی پایان جنگ هم همین مسیر را طی کرد.
حجازی گفت: آن جوانانی که در بازه زمانی سالهای ۵۹ تا ۶۸ زندگی می‌کردند هم مانند جوانان امروزی نیاز به دیده شدن داشتند و این میل درونی و غریزی در آنها هم وجود داشت اما رفتارها در این مورد کاملاً متفاوت بود. در این دوران با وجود همه مشکلات اقتصادی اما فضای اجتماعی کشور یک فضای انسجام اجتماعی، ایثار و گذشت و قناعت و میل نداشتن به مصرف گرایی بود که قطعاً در چنین فضایی انسان‌ها می‌توانند نیازهای غریزی و فطری و مادی معنوی خود را مدیریت کنند اما بعد از اتمام جنگ اتفاق جدیدی رخ داد و با ورود کشور به فاز سازندگی و تدوین سیاستهای توسعه کشور اشتباهات زیربنایی هم آغاز شد.
وی افزود: در اینکه دشمنان علیه فرهنگ و هویت ما برنامه ریزی می‌کنند تردید و بحثی نیست اما ما کجای کار را اشتباه رفته ایم که مسیر کارمان به اینجا رسیده است؟! وقتی جامعه ایران وارد فاز توسعه غربی مبتنی بر سرمایه داری و اقتصاد آزاد و ثروت و قدرت با اندک تغییرات شد تعارضاتی هم بین آرمان‌های قبلی و آرمان‌های پیش رو ایجاد و شکل جدیدی از زندگی مطرح گردید.
حجازی با اشاره به اینکه عفاف و حجاب همیشه لازم و ملزوم یکدیگرند گفت: پوشش بروز و ظهور یک نوع ارزشهای درونی است که ما را وادار به تجهیز به این نوع از سبک زندگی می‌کند و عفاف هم به عنوان مجموعه‌ای از رفتارها، بروز و ظهور یک امر ارزشمند دیگری به نام حیاست.
وی با اشاره به معنای حیا در وجود انسان گفت: حیا شامل دو بخش یعنی در برابر خداوند و در برابر مردم نسبت به انجام ندادن کارهای ناپسند است اما زمانی ما موفق به حفاظت از این حیا خواهیم شد که رفتار عفیفانه از خود بروز دهیم.
دوگانگی در قانون و اجرای قانون در حوزه پوشش
عضو شورای فرهنگی اجتماعی زنان در پاسخ به این سوال که حکومت چه نقشی در ابلاغ سیاستها در حوزه خانواده و پوشش و حجاب دارد؟ گفت: ما در حوزه سیاستها و قوانین هیچ کمبودی نداریم بلکه مشکل ما در تعارضات بین برنامه‌ها، سیاستها و قوانین است لذا راهکار اصلی در تحقق سیاستهای گسترش فرهنگ عفاف و حجاب این است که این سیاستها به عنوان الگوی برنامه زندگی قرار گیرند.
حجازی تصریح کرد: بین قانون و سیاست تا برنامه و اجرا فاصله زیادی وجود دارد و این دوگانگی‌ها اجازه نمی‌دهد که جامعه تکلیف خودش را بداند و برنامه‌ها بر جامعه مخاطب تأثیرگذار باشند.