خبرگزاری مهر؛ مجله مهر _ مرضیه کیان: دانشجو به شب امتحانی بودنش معروف است. دیدن دانشجوها در شب امتحان با کلی جزوه و کتاب چند صد صفحه‌ای کنار لیوان بزرگ قهوه برای اینکه خواب بر او غالب نشود و بتواند به ضرب و زور کافئین آن ساعت‌های بیشتری بیدار بماند، یکی از تصاویری است که از ۹۰ درصد دانشجوها دیده می‌شود.
دانشجویی نیست که در شب امتحان، یک بار جمله معروف "اشتباه کردم از ترم بعد می‌خوانم" را تکرار نکرده باشد؛ کتاب‌هایی که درطول ۵ ماه ترم تحصیلی روی هم تلنبار شده و قرار است یک شبه به ذهن سپرده شود، مطالبی که ماندگاری آن شاید به یکی دو ساعت بعد از ساعت آزمون هم نرسد!
حفظ کردن گفته‌هایی که معلوم نیست همه‌اش چقدر فایده دارد!
این را تمام اساتید دانشگاه‌ها هم می‌دانند که کتاب‌های چندصد صفحه‌ای در طول ترم تحصیلی، توسط دانشجو خوانده نمی‌شود و تمام آن‌ها جمع می‌شود برای شب امتحان! مقام معظم رهبری در سوم مهر ماه سال ۸۷ به همین نکته اشاره کرده‌اند: «از جمله‌ی کارهائی که باید انجام بگیرد، این است که جوری نظام آموزشی طراحی بشود که جوان ما به تحقیق، طلبکاری در تعمیق علم و دانش علاقه‌مند بشود. حفظ محوری، غلط است.
ما هنوز در دانشگاه‌هایمان متأسفانه - می‌بیند انسان، من گاهی با بعضی از جوان‌هایی که با ما مرتبطند، برخورد می‌کنم - می‌بینیم که معلم چندصد صفحه کتاب را برای یک واحد درسی داده که این دانشجو بخواند. چرا؟ حفظ کردن حرف‌ها و گفته‌ها و نوشته‌هایی که معلوم نیست همه‌اش چقدر فایده داشته باشد و درگیر کردن ذهن جوان به چیزی که غیر لازم است. باید فکر کرد؛ باید افراد برگزیده و شاخص بنشینند نظامی را طراحی کنند که جوان ما میل به پژوهش، تعمق و تحقیق پیدا کند.»
با چیزی که از جوانان متولد اواخر دهه هفتاد و دهه هشتاد (که دانشجوهای این سال‌ها شدند) دیده شده، متوجه می‌شویم آن‌ها در هر مسیری که با ذوق و شوق پا بگذارند، گل می‌کارند. حالا شما حساب کنید که وقتی دانشجویی حدود ۱۷، ۱۸ ساعت را در محیط دانشگاه و کلاس‌های دانشگاه یا در این شرایط کرونایی، در فضای مجازی و کلاس‌های آنلاین می‌گذرانند، اگر از طرف اساتیدشان تشویق شوند و انگیزه بگیرند که به جای حفظ کردن کتاب‌های قطور با ماندگاری کمتر از ۲۴ ساعت، در مورد واحدهای درسی که دارند تحقیق کنند تا عمق مطلب را درک کنند، چه می‌شود؟!
راستش نتیجه این درس خواندن‌های شب امتحانی، چیزی جز اضطراب و استرس برای دانشجو و کلی حرص خوردن برای خانواده‌ها نیست؛ آخر آخرش هم نمره قبولی است که در حد همان کارتابل دانشجویی باقی می‌ماند.
ولی ثمره پژوهش‌ها و تحقیقات را نه تنها فقط خود دانشجوها و خانواده‌ها می‌بینند، بلکه جامعه هم از آن بهره‌مند می‌شود و خستگی اساتید از تنشان درمی‌آید.