به گزارش خبرنگار مهر، پنجاه‌ونهمین قسمت از سلسله یادداشت‌های غیراداری پرویز قاسمی، رایزن فرهنگی ایران در قرقیزستان را در ادامه بخوانید:
سال‌های با پیشوند ۱۳۰۰ به پایان رسید و وارد سال جدید شمسی با پیشوند ۱۴۰۰ شدیم، آن هم در دیاری دور از وطن و خانواده؛ در آسیای مرکزی و بیشکک و در دوران کرونا. ما نوروز امسال جمع ایرانی‌های دیپلماتمان در بیشکک در مقایسه با دو نوروز گذشته از لحاظ عده به حداقل رسیده و این وضعیت نیز شرایط را برای خانواده‌ها کمی تا قسمتی سخت کرده است. چند تن از همکاران دیپلمات در سال ۹۹ با پایان ماموریت به کشور بازگشتند و جایشان کسی از مرکز اعزام نشد.
از اندک همکاران موجود نیز دو سه خانواده در ایام عید بناچار به مرخصی ایران رفته‌اند و موجودی‌ها هم غالباً در شرایطی هستند که امکان حضور در دورهمی‌های محدود با رعایت پروتکل‌های بهداشتی را که هر چند وقت یکبار برگزار و حالمان با آنها بهتر می‌شود؛ ندارند. خودمان تقریباً دو سالی هست که نتوانسته‌ایم بخاطر کرونا و محدودیت‌ها و قرنطینه‌اش به ایران برویم و این وضعیت بخصوص از لحاظ روحی بر خانواده و بویژه بچه‌ها که دلشان بشدت تنگ خانواده ایرانی (خانواده ایرانی شامل مجموعه‌ای از مادربزرگ و پدربزرگ، دایی، زن دایی، عمه، خاله، پسرخاله، دخترخاله، دختر عمو، پسرعمو و…) است، تاثیر گذاشته. فعلاً که بخاطر کلاس درس بچه‌ها امکان رفتن به ایران را نداریم و انشالله خرداد ماه اگر مشکلی پیش نیاید و کرونا سایه‌اش را (ببخشید شرش را) کم کند برای یک مرخصی با برنامه‌ریزی خوب در ایران از همین حالا پیش بینی‌های لازم را کرده‌ایم.
امیدوار هستیم امسالمان بهتر از سال نود و نُهی باشد که سراسر ویروسی بود: ویروس جهانی کرونا و ویروس امریکایی تحریم. دعا می‌کنیم حالمان امسال بهتر شود، بهتر از سال نود و نهی که در حالتی از دلهره و اضطراب و انتظار و وضعیت قرنطینه‌ای گذشت و از عزیزانمان ناگزیر دور ماندیم و برخی را نیز ناباورانه در دوری و غربت از دست دادیم.
حقیقتاً خیلی سخت بود و سخت گذشت آخرین سالی که پیشوندش ۱۳۰۰ بود و حالمان احسن الحال نشد بخصوص در روزهای پایانی‌اش که پدرعزیز و مهربانمان، مقصود را از دست دادیم و نتوانستیم در کنار خانوده پدری در ایران باشیم. با این حال امید داریم امسال یعنی هزار و چهارصدی که تازه دور روز است شروعش کرده‌ایم وضعیت بهتر شود. همچنان امید، امید و امید برای حل مشکلات، رفع گرفتاری‌ها و گشایش‌ها و… انشاالله که ۱۴۰۰ اینگونه خواهد بود. دست‌ها همچنان با توکل و توسل رو به بالاست و در کنارش حرکت و تلاش و تلاش و باز هم تلاش و کمتر شعار دادن و بیشتر عمل کردن و باز نایستادن و باز هم تحرک و دمیدن روح امید به زندگی و به پاهای خسته برای حرکت روبه جلو و به چشم‌های خیره و خسته از انتظار.
خدایا امسالمان را متفاوت‌تر از سال گذشته ما قرار ده و تبسم و دلخوشی و نور امید را بر دل‌های خسته ارزانی بدار، آمین!
قاسمی-بیشکک
۱۴۰۰/۱/۲