خبرگزاری مهر - گروه دین و آئین: یکی از دعاهایی که به خواندن آن بعد از هر نماز واجب در ماه مبارک رمضان سفارش شده است، دعایی است که با جمله «اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَی أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ» آغاز می‌شود. از پیامبر اکرم (ص) روایت شده هر که این دعا را در ماه رمضان بعد از هر نماز واجب بخواند، گناهان او تا روز قیامت آمرزیده شود.
این دعا توسط حجت الاسلام والمسلمین سید محمدباقر علم الهدی استاد حوزه علمیه تهران شرح داده شده است و امروز در بیست و دومین روز از ماه مبارک رمضان با اشاره به فرازی از این دعا که می‌فرماید «للَّهُمَّ فُکَّ کُلَّ أَسِیرٍ» که درباره رهایی انسان از بند ظاهری و باطنی دنیا مطالبی تقدیم مهمانان ماه ضیافت الهی می‌شود:
در این فراز از دعا در پیشگاه معبود می‌خواهیم بارالها؛ همه انسان‌هایی که وابستگی‌های دنیا مانع پرواز آنان شده و گرفتار محبت‌های افسارگسیخته به همسر و فرزند، مال و قدرت هستند را نجات ده؛ انسان اگر به جای محبت به این مظاهر دنیوی توانست محبت الهی را در قلب خود جای دهد در این هنگام پروردگار به انسان آموزش می‌دهد تا بتواند در یک محدوده مشخص نسبت به دیگران محبت و مهرورزی داشته باشد و برای به دست آوردن دنیا تلاش کند.
هرگز بهره بردن از زینت و رزق‌های حلال دنیا بر کسی منع نشده اما اینکه انسان بیاید مستحبات را بر واجبات ترجیح دهد این غلط است. انسان اگر می‌خواهد در زندگی دنیا آسوده باشد و راحت زندگی کند نباید به کسانی که امکانات بیشتری دارند نگاه کند زیرا این حالت آدمی را از رسیدن به مقام رضا باز می‌دارد در حالی که اگر فرد به پایین‌تر از خود بنگرد به داشته‌های خود راضی می‌شود و شکر الهی را به جای می‌آورد. انسان‌های شاکر هرگز دربند دنیا نیستند برای همین به بهترین شکل در عالم دنیوی زندگی می‌کنند.
انسان باید در ماه مبارک رمضان از خداوند متعال بخواهد تا چشم و دیدگانش را در اختیار اهل بیت (ع) و قرآن کریم قرار دهد تا بتواند هوای نفس خودش را کنترل کند در این صورت قطعاً قلب آدمی از اسارت دنیا طلبی آزاد می‌شود و از وابستگی به زرق و برق دنیا خلاصی پیدا می‌کند و این نکته بسیار مهمی است که انسان باید در زندگی دنیوی به آن برسد.
با خدایی شدن اعضا و جوارح، خواسته‌های باطنی انسان نیز الهی می‌شود با همین خدایی شدن است که انسان در زندگی دنیوی از همه قیودات نفسانی آزاد می‌شود. زمانی که پیامبر اکرم (ص) می‌فرمایند اللهم فک کل اسیر مراد آزادی همه اسیران است، این آزادی ابتدا در فکر و اندیشه انسان ایجاد می‌شود وقتی قلب و اندیشه‌ای از گزاره‌های زندگی دنیا آزاد شد آن هنگام همه امور را ملکوتی می‌بیند و هنگامی که انسان همه امور اطراف خود را ملکوتی مشاهده کرد به مقام رضا می‌رسد.
آزادی به معنای بی اختیار بودن و بادی به هر جهت رفتن نیست بلکه آزادی از هوای نفس ملاک است زمانی که سرنوشت قلب و زندگی انسان در دست شیطان باشد ابلیس تا عبودیت خودش آدمی را پیش می‌برد اما زمانی که انسان دل به خدا سپرد آنگاه پروردگار عالم به انسان‌ها آن آموزش را عنایت می‌کند که چگونه اتفاقات پیرامونی خودش را مورد تحلیل قرار دهد.