خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و اندیشه: عبدالرضا سالمی نژاد نویسنده و مدیر انتشارات نیلوفران، در یادداشتی که در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است، به بهانه ۴ خرداد، روز مقاومت و پایداری، روز دزفول، این شهر را شهر هزار زخم عنوان کرده است.
مشروح متن این‌یادداشت به این‌ترتیب است:
دزفول برای اولین بار در ۵ مهرماه مورد حملات توپخانه‌ای، در ۱۱ مهرماه مورد حملات هوایی و در ۱۶ مهرماه ۱۳۵۹ مورد هجوم حملات موشکی قرار گرفت.
دشمن از ششمین روز جنگ (۵ مهرماه ۱۳۵۹) اقدام به گلوله باران شهر کرده تا با تخلیه شهر از مردم، بتواند جاده دزفول- اندیمشک که شاهرگ ارتباطی جنوب با مرکز کشور بود را قطع کرده و آن را به اشغال خود درآورد. بر اساس گزارش‌های موجود، دشمن روزانه بیش از ۵۰ گلوله توپ با توپخانه دوربرد خود به دزفول شلیک می‌کرد که ضمن مختل نمودن اوضاع زندگی، منجر به شهادت و مجروحیت تعداد زیادی از مردم شهر نیز می‌شد. موضوع گلوله باران شهر مردم را مستقیماً درگیر مسئله ماندن یا فرار از شهر کرده بود و هر کس نظری داشت. دسترس‌ترین گزینه، پناه گرفتن در شوادن و مهاجرت موقت به شهرک‌های اطراف بود.
صبح ۱۷ مهرماه سال ۱۳۵۹ ساعت ۷، صدای جمهوری اسلامی ایران خبری هولناک از جنگ تحمیلی را اعلام کرد و عموم ملت ایران را در بهتی عجیب فرو برد. خبر مربوط به فاجعه‌ای وحشتناک است که شب گذشته در دزفول رخ داده است:
«پرتاب ۴ فروند موشک غول پیکر زمین به زمین ارتش بعث عراق در میان خانه‌های بی دفاع دزفول»
این‌خبر که سابقه‌ای در جنگ‌های پیشین ندارد، به‌قدری هولناک است که چهره‌ای جدید از وحشی‌گری و جنایات جنگی را در جنگ‌های بشری برای خود به ثبت رساند. انفجار چندصد تن مواد منفجره TNT در میان خانه‌های شهر، تاوان مردمانی بود که شهر و کاشانه خود را خالی نکرده و در برابر اشغالگران ایستادگی می‌کردند. موشک‌های غول پیکر ۱۶ مهرماه که یکی از فاجعه بارترین حوادث هشت سال جنگ تحمیلی را رقم زدند به مناطق و محله‌های قدیمی شهر دزفول به نام محله چولیان، محله سیاهپوشان، محله کل گزون و تقاطع خیابان آفرینش و بقعه سیدمحمود در مرکز شهر اصابت نمودند و باعث شهادت ۱۰۵ نفر و مجروحیت ۳۰۰ نفر از مردم بی دفاع شدند. این حملات به حدی فاجعه بار بود که بعضی از مردم تقریباً اکثر خانواده خود را از دست دادند. تخریب کامل ده‌ها خانه و مسجد و مغازه، قطع برق شهر و فوران آب منازل در محل حادثه و ایجاد حفره‌ای عمیق و بزرگ و غیرقابل باور در محل اصابت موشک‌ها مشکلات عدیده‌ای را برای امدادگران و مردم برای کمک رسانی به آسیب دیدگان، پیش آورده بود به طوری که هیچکس نمی‌دانست در این تلنبار خاک و آجر و آهن و چوب کار را باید از کجا شروع کند.
مردم که با چراغ قوه، فانوس، شمع و نور موتورسیکلت‌ها تلاش داشتند در تاریکی شب آخرین نفس‌های احتمالی در زیر خاک کمک برساند. عملیات امداد و نجات تا صبح ادامه یافت و تا سه روز بعد جستجو به دنبال اجساد تعداد زیر خروارها خاک همچنان بیمارستان با کادر درمانی اندک خود، نه گنجایش حجم فراوان مجروحین را داشت و نه پیکر شهدای موشکی که هر ساعت بر تعداد آنها افزوده می‌شد. این برای اولین بار بود که پس از پیروزی انقلاب اسلامی، این تعداد از مردم یک جا به شهادت رسیده بودند.
اعتقادات مذهبی و جانبداری های آگاهانه مردم دزفول از انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی (ره) که حاصل جانبازی و شهادت مردان و زنان خداجوی این دیار بوده است به عنوان محوری ترین دلیل استقامت و پایداری مردم دزفول در برابر آنچه که هویت دینی و دست آورد مبارزاتی آنان را مورد تهدید قرار می‌داد و زمینه‌های بازگشت فرهنگ طاغوتی رژیم مطرود شاهنشاهی را فراهم می‌کرد، مطرح می‌باشد.
مردم این دیار که پیشینه تاریخی و فرهنگ نیاکان خود را در پیوندی عمیق با ولایت و دوستداری اهل بیت سلام الله علیها می‌دانند و با همشهری بودن با شیخ الفقها، شیخ مرتضی انصاری، استاد بزرگوار حضرت امام بر خود می بالند، از قدیم الایام همواره تلاش داشته اند که زندگی خویش را بر اساس دستورات دینی و توصیه‌های علمای اسلامی و مراجع تقلید استوار نمایند و همیشه بر مرگی افتخار کنند که در راه پیشبرد اهداف اسلامی باشد. با این نگرش در طول تاریخ هم توانسته اند بافت بومی و مذهبی شهر را حفظ نمایند و هم مهاجرین به این شهر را متأثر از منش و رفتار و زندگی دینی خود بنمایند. گردش نسل به نسل تعصبات دینی و باورهای دینی در مردم این دیار همواره به عنوان توجهی الهی مطرح بوده است.
آنچه که از دیر باز مردم مسلمان دزفول را در حمایت و پشتیبانی از اسلام و علمای دینی نگه داشته و علیه هر حرکت ضد دینی به میدان آورده است، حضور چشمگیر و پر رنگ روحانیت در بین اقشار مختلف این شهر بوده است. پیروی جانبدارانه از احکام دینی و تلاش در جهت برخورداری از مشی اسلامی در زندگی روزمره مردم این شهر را باید دقیقاً از این دریچه نگریست.
وجود مدارس علوم دینی و علمای متعهد و مبارز در جریان انقلاب اسلامی که تقویت کننده ریشه دینی به حساب می‌آمدند در دینی نشان دادن مبارزات مردم، تأثیری محوری داشتند که از جمله این علمای بزرگ می‌توان از آیت الله نبوی، آیت الله عاملی، حاج شیخ مصطفی فارغ، شیخ محمدعلی معزی، سید حسن نبوی، حاج شیخ علی انصاری، شیخ محمد بیگدلی، سید حسن عالمشاه، سیدعبدالصمد علوی، شیخ عباس مخبر، شیخ عبدالحسین سبحانی و سید محمد کاظم دانش نام برد. از طرفی حضور علما و مبارزی از دیگر شهرها چون آیت الله آل اسحاق، سیدمحمد کیاوش، آیت الله رضوانی، دکتر شهید پاک نژاد، آیت الله خامنه ای، شهید سیدمحمدکاظم دانش، هادی غفاری، حجت السلام گل سرخی، آیت الله خلخالی، آیت الله خزعلی و مرحوم کافی در بین مردم دزفول که با ایراد سخنرانی‌های پرشور خود به افشاگری علیه رژیم شاه می‌پرداختند، باعث تقویت باورهای دینی مردم نیز می‌شدند.
دزفول که در جریان انقلاب اسلامی با تقدیم ۲۸ شهید سرافراز و تعداد زیادی مجروح و جانباز، میزان وفاداری خود را به نظام مقدس اسلامی نشان داد، در جریان جنگ تحمیلی ۲۶۰۰ شهید تقدیم اسلام نمود که ۷۱۱ تن آنها در جریان حملات موشکی، هوایی و توپخانه ای به این شهر، به شهادت رسیدند.
فرزندان این نسل پرتوان تا همیشه تاریخ، حماسه شهادت‌ها و مقاومت‌های پدران و مادران خود را جشن می‌گیرند و بر تاریخ حماسی خود افتخار می‌نمایند. بیشک مردم و رزمندگان سلحشور این شهر هیچگاه نام مقتدای خویش، روحانی جلیلالقدر مرحوم حضرت آیت الله سید مجدالدین قاضی را که سهم فراوانی در حماسه مقاومت مردم داشت فراموش نخواهند کرد.
شهادت بیش از ۸۰ نفر از مردم شهر با یک گلوله توپ و شهادت ۱۳ نوجوان در یک مسجد و شهادت عروس و دامادی در پس از زفاف، گواه حضور زنده و همیشگی مردم در شهری است که به عنوان مرکز پشتیبانی فرزندان خود در جبهه‌های جنگ در آمده بود و دشمن با انواع حملات هوایی و تهدیدهای تبلیغاتی و فشارهای روحی و با استفاده از منافقین داخلیاش در جهت تخلیه شهر و عدم پشتیبانی روحی از رزمندگان، نتوانست در اراده مردم موحد این شهر تزلزلی ایجاد نماید.