عاشیق احد ملکی در گفتگوبا خبرنگار مهر درباره اهمیت بخش پژوهشی این جشنواره که هر روز در راستای اجراهای صحنه‌ای برگزار می‌شوند، توضیح داد: بحث‌های پژوهشی و بخش علمی جشنواره، بخش مورد علاقه من است و من این را خیلی دوست دارم. بنده با این سن و سال و با اینکه سالهاست در زمینه موسیقی فعالیت می‌کنم اما هنوز دوست دارم دنبال تحقیقات بروم و هنوز دوست دارم چیزهای جدیدی یاد بگیرم.
این هنرمند پیشکسوت درباره بخش اجراهای صحنه‌ای جشنواره پانزدهم نیز اظهار کرد: اجرای صحنه‌ای هر هنرمند در جشنواره به حدود ۱۰ دقیقه محدود می‌شود و طبیعتاً برای هر موسیقی نیاز است که ساعت‌های زیادی هنرمندان در کنار یکدیگر باشند و بگویند و بشنوند اما آنچه در این رویداد مهم‌تر است حضور اقوام ایران در کنار یکدیگر محسوب می‌شود.
وی ادامه داد: فضای جشنواره را دوست دارم و با هنرمندان زیادی در همین جشنواره رابطه دوستی پایدار پیدا کردم و با آنها رفت و آمد دارم و حتی به خانه‌شان می‌روم. احساس می‌کنم این افراد خانواده‌ام هستند. با بعضی از هنرمندان احساس عمیق‌تری دارم و یک‌جورهایی با هم برادر می‌شویم. ترک، لر، کرد اینجا هستند و این کنار هم بودن اتفاق مبارکی است.
عاشیق احد ملکی در بخش دیگری از صحبت‌هایش تاکید کرد: مشکلات و مسائلی که هنرمندان موسیقی نواحی با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، تنها با برگزاری جشنواره حل نمی‌شود و واقعاً به حمایت صدا و سیما هم نیاز است. تلویزیون باید بتواند یک عاشیق را به مردم نشان دهد که برای‌شان ساز بزند و حکایت تعریف کند. آن وقت دیگر وقتی یک بچه ساز قوپوز را در دست ما ببینید، فکر نمی‌کند که این گیتار است.