خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ زینب رازدشت: این روزها اگر به اصطلاح شهروند مترویی باشید، در ساعات صبح که اوج تردد کارمندان است، عرضه جنس‌های ارزان قاچاق به ویژه در صنعت پوشاک بسیار مشاهده می‌شود. لباس‌هایی که با کمترین قیمت و به اصطلاح پول تنقلات روزانه یک کودک هم نمی‌شود، در واگن‌های مترو برای مسافران مترو به ویژه خانم‌ها عرضه می‌شود.
براساس مشاهدات عینی، چند گروه هستند که بیشتر اوقات در ساعت صبح که اوج تردد کارمندان به ویژه بانوان است، با عرضه لباس‌های قاچاق و زیرقیمت توانسته‌اند مشتریانی را به دنبال خود بکشند. شاید تعجب آور باشد اما شومیزهایی که در بازار حداقل به قیمت ۳۰۰ هزار تومان به فروش می‌رسد، در میان اجناس آنها حتی می‌توان با ۵۰ هزار تومان خرید.
البته کیفیت این لباس‌ها به شدت ضعیف است اما به دلیل مشکلات اقتصادی، گاهاً شاهد هستیم که برخی از مسافران مترو، به ویژه بانوان مشتریان پروپاقرص این فروشندگان می‌شوند. فروشندگانی که با لباس‌های رنگارنگ و با توجه به نیازهای مشتریان شأن در کمترین قیمت اجناس ارزان قیمت خود را عرضه می‌کنند.
هر روز حجم عجیبی از پوشاک با شگردهای گوناگون در حال ورود به کشور است. شواهد حاکی است میزان قاچاق پوشاک به قبل از سال ۹۶ برگشته است. مثلاً علاوه بر اجناس ترکیه‌ای، پوشاک بنگلادشی هم در تناژ بالا و ابعاد بسیار گسترده به کشور وارد می‌شود.
البته بارها خبرنگار مهر در خصوص لباس‌های قاچاق و عرضه آن در مراکز عمومی همچون مترو با امامی رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس صحبت شده است که او دلیل این امر را عدم همکاری‌های بین سازمانی می‌داند که به نظر می‌رسد ستاد مبارزه با قاچاق کالا همکاری لازم را با کارگروه ساماندهی مد و لباس ندارد که اگر این همکاری‌ها حاصل می‌شد، اینچنین شاهد عرضه آزاد لباس‌های قاچاق در داخل واگن‌های مترو بودیم.
شاید در نگاه اول این پرسش برای مان ایجاد شود که عرضه لباس‌های قاچاق با قیمت ارزان چه سودی می‌تواند برای فروشنده مترو داشته باشد؟ که یکی از مسافران مترو که چند سالی می‌شود فارغ التحصیل شده است، از موضوع پایان نامه‌اش که با موضوع مشکلات صنعت پوشاک بود، گفت: در پشت صحنه این ماجرا اتفاقات عجیب و غریبی است و فروشندگان لباس‌های قاچاق مقصر این ماجراها نیستند بلکه در پشت صحنه این اتفاقات، افرادی هستند که لباس‌های بسیاری را با گونی از آن سوی مرزها و بیشتر از بنگلادش و اندونزی وارد کشور می‌کنند و زمانی که این لباس‌ها وارد کشور شد، با گروه‌هایی از افراد، تقسیم بندی‌های خود را انجام می‌دهند و در نهایت تعدادی لباس‌ها بین فروشندگان تقسیم می‌شود که برخی از این فروشندگان آن لباس‌ها را در مترو، برخی دیگر در اماکن عمومی و تعداد بسیاری هم در مغازه‌های مختلف شهر به فروش می‌رسانند.
بخشی از صحبت‌های این مسافر مترو کاملاً مشهود است و اینچنین مغازه‌هایی را می‌توانیم در نقاط مختلف شهر تهران از شرق تا غرب و از شمال تا جنوب و حتی در مزون های بسیار ویژه بانوان مشاهده کنیم. البته قیمت‌های لباس‌های قاچاق با اتیکت‌های تقلبی و به اسم لباس‌های ترک در مزون ها به فروش می‌رسد اما عموماً این لباس‌ها در مترو بدون هیچ اتیکتی با کمترین قیمت فروخته می‌شود.
مسافر دیگری از مترو وارد بحث می‌شود و عنوان می‌کند که انصافاً قیمت‌های این لباس‌ها بسیار پایین است و اگر او می‌خواست همین مدل را با همین کیفیت از بیرون تهیه کند، باید هزینه چند برابری را پرداخت می‌کرد. او می‌گوید شماره این فروشنده را در موبایلش ذخیره کرده و بیشتر اوقات جنس‌های مورد نظرش را درخواست می‌کند. فروشنده هم طبق زمانی که با او هماهنگ می‌کند، جنس را به او می‌رساند. این مسافر معتقد است بسیاری از مسافران مترو، مشتری همیشگی این فروشندگان هستند.
فروشنده در وسط واگن ایستاده بود و به تبلیغ فروش لباس‌ها می‌پرداخت. چند قدم به او نزدیک شدم تا بیشتر در این خصوص صحبت کنم. او گفت که لباس‌ها را یکی از دوستانش برایش می‌آورد و دوستش هم از دوست همسرش این لباس‌ها را می‌آورد و دقیقاً فرد اصلی را نمی‌شناسد.
او در ادامه صحبت‌هایش گفت: برای من فرقی نمی‌کند که لباس‌ها از کجا می‌آید، همین که لباس‌ها را با کمترین قیمت در اختیار بانوان و آن هم در شرایط سخت اقتصادی امروز قرار می‌دهم، برایم کافیست.
زمانی که به او توضیح دادم که لباس‌ها قاچاق است و این لباس‌های قاچاق با فرهنگ کشورمان تطابق ندارد، لبخند تمسخرآمیزی به من زد و گفت: خانم دلت خوش است. کدام فرهنگ. این روزها مردم در فشار اقتصادی هستند و برای شأن فرقی نمی‌کند که چه لباسی بر تن داشته باشند. به خصوص بانوان کارمند که بیشتر حقوق خود را صرف قسط‌ها و گیر و گورهای زندگی شأن می‌کنند.
از آن سوی صحبت‌های یکی دیگر از مسافران توجهم را جلب کرد. او گفت که مسئولان و متولیان این امر باید در این حوزه جدی تر از گذشته وارد شوند.
البته پیش از این خبرنگار مهر با امامی رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس چندین مرتبه در خصوص عرضه لباس‌های قاچاق مصاحبه کرده و او هر بار از عدم هماهنگی میان سازمان‌ها و ارگان‌ها در جلسات شورای کارگروه سامانه مد و لباس سخن گفت.
این‌میان نباید نقش فروشگاه‌های مجازی یا آنلاین‌شاپ‌ها در عرضه پوشاک قاچاق را فراموش کنیم؛ چراکه در سال‌های اخیر درگاه‌ها و فروشگاه‌های آنلاین و مزون‌های زیرزمینی همه با استفاده از مکانیزم‌های بانکی در حال فروش کالای قاچاق هستند و هیچ نظارتی بر این فروش‌ها وجود ندارد. سایت‌ها یا صفحات مجازی کالاهای ترکیه‌ای را تبلیغ می‌کنند، سفارش می‌گیرند و ۳روز بعد کالا را در تهران به مشتری تحویل می‌دهند. کالا در حجم و ابعاد گسترده‌ای بین ۲ کشور در حال جابه‌جایی است و گسترش عجیب پروازها از تهران به ترکیه که روزانه بیش از ۱۰۰ پرواز بین این دو کشور برقرار است و بین ۶۰ تا ۷۰ پرواز روزانه از تهران فقط به مقصد استانبول انجام می‌شود، شرایط بسیار خوبی را مهیا کرده و اگر هر مسافر فقط ۵ کیلوگرم لباس با خود بیاورد، عدد عجیب و غریبی از واردات پوشاک فقط به‌صورت مسافری داریم.
به‌نظر می‌رسد ستاد مبارزه با قاچاق کالا باید هماهنگی بیشتری با سازمان‌ها و نهادهایی همچون کارگروه ساماندهی مد و لباس داشته باشد. این روزها شاهد عرضه لباس‌های قاچاق در سطح شهر و کشور هستیم. گاهی هم مغازه دارها و مزون داران با قرار دادن اتیکت‌های تقلبی روی لباس‌های قاچاق، آن را به جای لباس ترک به مردم می‌فروشند.