به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «آداب کشت و زرع بر اساس آموزه‌های قرآن و اهل بیت (ع)» اثر حجت الاسلام محمدمهدی فیروز است که در پژوهشکده فرهنگ و معارف قرآن پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی تهیه و به همت نشر این پژوهشگاه در ۶۳ صفحه به چاپ رسید.
پژوهشکده مذکور تلاش کرده است با پژوهشگران فرهیخته و بهره گیری از آموزه‌های نورانی قرآن و اهل بیت (ع) و تدوین فرهنگنامه سبک زندگی، کاربردی‌ترین اطلاعات موضوعات مرتبط با حوزه‌های گوناگون فردی، خانوادگی، اجتماعی و محیط زیست را در اختیار علاقه‌مندان قرار دهد.
در میان مدخل‌های این فرهنگنامه، بعضی از موضوعات از ویژگی‌های خاص فرهنگی برخوردار است و عموم افراد جامعه به صورت گسترده با آن سروکار دارند. از این رو، به منظور ارتقا و تقویت سبک زندگی اسلامی، شایسته است آموزه‌های دینی مربوط به این گونه موضوعات علاوه بر ارائه در فرهنگنامه، به صورت کتابچه‌های مستقل نیز در اختیار علاقه مندان قرار می‌گیرد.
بر همین اساس، در اثر پیش‌رو شاخصه‌های مربوط به آداب کشت و زرع در آموزه‌های قرآن و اهل بیت (ع) تهیه می‌شود و در اختیار علاقه مندان قرار می‌گیرد.
ساختار اثر
در این کتاب، پس از مفهوم شناسی سبک زندگی اسلامی و مبانی و گستره سبک زندگی، در مقدمه این اثر به تاریخ کشت و زرع در عصر برخی از انبیا از جمله حضرت آدم (ع)، حضرت هود (ع)، حضرت صالح (ع)، حضرت لوط (ع)، حضرت یوسف (ع) و بنی اسرائیل و سرزمین سبأ تبیین شده است.
سپس، اهمیت کشت و زرع، هدف گذاری در کشت و زرع، اعتقاد به تقدیر خدا در کشاورزی و حقوق کشاورزان مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.
«عوامل توسعه کشت و زرع» از دیگر مباحث این کتاب است که در این راستا دو عامل معنوی (ایمان، تقوا، استقامت، دانش، پرهیز از ستم) و مادی (آب و خاک مناسب، باد، ابزار و آلات کشاورزی، و نیروی انسانی) تشریح شده است.
در ادامه این اثر، آداب مراحل کشت و زرع در سه قسمت آداب کاشت، آداب داشت و آداب برداشت تبیین شده است.
آداب مصرف محصولات کشاورزی، آفات کشت و زرع، کشت و زرع مطلوب، و تخریب کشت و زرع از دیگر مباحث این اثر است.
«کشت و زرع در سیره معصومان (ع)» آخرین مبحث کتاب حاضر است که در این مبحث پس از بیان اهمیت کشت و زرع از منظر انبیا و معصومان (ع)، به نمونه‌ای از سیره ائمه اطهار (ع) پرداخته شده است.
کشت و زرع در سیره معصومان (ع)
کشت و زرع به لحاظ اهمیتی که دارد و شغل همه پیامبران بود، معصومان (ع) نیز به آن توجه ویژه داشتند و خود به کار کشت و زرع می‌پرداختند.
در زمان پیامبراکرم (ص) و نیز از وقتی که اداره امور مردم را در اختیار گرفت تا پایان عمر، پیوسته در حال جهاد و نبرد در راه خدا بود و در فواصل میان آن در مزرعه‌ها و نخلستان‌های خویش کار می‌کرد تا اینکه هزار برده، همه از دسترنج خویش آزاد کرد.
گاهی معصومان (ع) افراد را به کشت و زرع تشویق می‌کردند و راهکار کشت و زرع زودبازده را به آنها می‌آموختند. صالح بن عقبه می‌گوید: امام صادق (ع) به من فرمود: مشاهده کردم هنوز درختی در باغت نکاشته ای. گفتم: تصمیم داشتم از باغ‌های شما قلمه بگیرم. امام (ع) فرمود: آیا نمی‌خواهی چیزی به تو یاد دهم که برائت بهتر و سریع‌تر باشد؟ گفتم: آری. حضرت (ع) فرمود: هنگامی که خرما می‌رسد و می‌خواهد رطب شود، آن را بکار. همانا آن مثل آنچه کاشته‌ای، به تو تحویل می‌دهد. صالح گوید: من به دستور امام (ع) عمل کردم؛ مثل آنچه کاشته بودم، رویید.