محمدجعفر محمدزاده رئیس شورای پاسداشت زبان فارسی معاونت صدا با اشاره به استفاده کشورهای مختلف از چهره‌ها و مفاخر ادبی ایران در فیلم و سریال‌ها به خبرنگار مهر بیان کرد: بعضی از کشورها در استفاده از منابع ما و صاحب شدن نسبت به مفاخر ما موفق عمل می‌کنند و ما در آنچه که داریم ناموفقیم.
وی اضافه کرد: البته جای نگرانی نیست که بگوییم کشوری نظامی یا مولوی را به نفع خود می‌برد چون اینها دزدیدنی نیستند و این که قبرشان در آن کشورهاست چندان مهم نیست بلکه مهم اندیشه‌هایشان است که هیچ‌گاه دزدیده نمی‌شود. به طور مثال کسی نمی‌تواند اندیشه مولانا را بدزدد و بگوید صاحبش هستم. اینها از یک حیث افرادی جهانی هم هستند و بدون تردید فردوسی یکی از مفاخر فرهنگ و ادب جهان و نه فقط ایران و زبان فارسی است.
محمدزاده تصریح کرد: بیش از ۱۱۰۰ سال است که فردوسی بار فرهنگ ایران و زبان فارسی را به تنهایی به دوش می‌کشد. برخی‌ها فکر می‌کنند «شاهنامه» فردوسی یک کتاب پهلوانی با داستان‌های پهلوانی است در حالی که «شاهنامه» فردوسی خیلی فراتر از یک کتاب است. در دل «شاهنامه» چندین حماسه نهفته که مهم‌ترینش حماسه زبان است؛ یعنی فردوسی کاری کرده که بیش از ۱۱۰۰ سال است وقتی کسی می‌گوید «به نام خداوند جان و خرد / کزین برتر اندیشه بر نگذرد» یک نوجوان هم می فهمد یعنی چه و این نوعی معجزه است که کسی ۱۱۰۰ سال پیش حرفی زده و امروز این حرف با همان خط و همان زبان فهمیده می‌شود، یعنی با خطی که فردوسی نوشته و با زبانی که فردوسی گفته و این در جهان بی‌نظیر است.
رییس شورای پاسداشت زبان فارسی معاونت صدا یادآور شد: فقط کتاب آسمانی ما قرآن است که همان گونه که نازل شده امروز خوانده می‌شود و هیچ کتاب دیگری در جهان این گونه نیست. کشور ما دارای تاریخ است و فردوسی ۱۱۰۰ سال پیش تاریخ ۲۰۰۰ سال پیش قبل از خود را برایمان نقل می‌کند. امروز با «شاهنامه» فردوسی از ۲ هزار سال قبل هم آگاه می‌شویم و درواقع «شاهنامه» تاریخ ما در طول ۳۰۰۰ سال گذشته را به ما رسانده و به ما می‌فهماند که ملتی صاحب تمدن، فرهنگ و حکومت بودیم.
محمدزاده در پایان درباره رعایت زبان و ادبیات فارسی در میان مجریان و اینکه چگونه می‌توان هم مخاطب را لحاظ کرد و هم به صورت محاوره سخن نگفت، بیان کرد: ممکن است درصدی از مخاطبان ما بی‌سواد باشند، ولی نباید مجری ادبیات خود را از حدی فراتر پایین بیاورد. بایستی همیشه زبان و ادبیات را در سطح دانایی قرار بدهیم به گونه‌ای که اگر کسی از نظر دانایی نقصی دارد، آن شخص خود را بالا بکشد. این نوع ادبیات یعنی فرهیخته حساب کردن مخاطب و این امتیاز است.