ابراهیم حسن بیگی داستان‌نویس در گفتگو با خبرنگار مهر، با بیان این مطلب گفت: در ایران مثل همه کشورهای جهان سومی نویسندگی به معنای یک حرفه جا نیفتاده است و مردم کمتر به آثار یک نویسنده مراجعه می‌کنند. متاسفانه هر کاری بجز نویسندگی مراجعه کننده و درآمد زیادی دارد. مثلا در هر کجای تهران بنگاه معاملات ملکی دایر شود این بنگاه‌ها در مقایسه با یک اثر ادبی مراجعه کننده بیشتری دارند.
ما ملت کتابخوانی نیستیم
حسن بیگی در ادامه تصریح کرد: وضعیت نشر کتاب و پایین بودن فرهنگ کتابخوانی در کشور موجب شده نویسندگی حرفه‌ای در ایران پا نگیرد. متاسفانه ما ملت کتابخوانی نیستیم و با آنکه صاحب تمدنی درخشانی هستیم که پشتوانه خوبی برای ماست، آمار مطالعه کتابخوانی در کشور بسیار پایین است.
نویسنده کتاب "ماهی طلایی و ماهی نقره‌ای" ادامه داد: وقتی کتابی تولید می‌شود باید برای آن تقاضا وجود داشته باشد. نویسنده برای تالیف یک رمان حداقل یک یا دو سال عمر صرف می‌کند اما در قبال فعالیت خود حقوق ناچیزی دریافت می‌کند. همه این شرایط دست به دست هم داده تا نویسندگان مشهور و پیشکسوت ما نیز نتوانند به صورت حرفه‌ای به نویسندگی بپردازند.
نویسنده از نظر حقوقی نباید هیچ ارتباطی با حاکمیت داشته باشد
وی در پاسخ به این پرسش که چه سازمانی مسئول برطرف کردن موانع نویسندگی حرفه‌ای در ایران است گفت: من به هیچ عنوان معتقد نیستم که باید سازمانها و نهادی مستقیما وارد عمل شود و به نویسنده حقوقی پرداخت کند، نویسنده از نظر حقوقی نباید هیچ ارتباطی با حاکمیت داشته باشد.
حسن بیگی اذعان کرد: برای بهبود وضعیت نشر کتابهای ادبی از یکسو باید شمارگان کتاب در کشور بالا برود و از سوی دیگر برای ارتقای فرهنگ مطالعه در کشور، برنامه‌های بلند مدت پنجساله و یا 10 ساله اجرا شود، اینجاست که پای نهادهای دولتی به میان می‌آید و این نهادها باید برای ترویج فرهنگ کتابخوانی برنامه‌ریزی کنند.
این نویسنده در پایان یادآور شد: بخشی از عدم اقبال مخاطبان به ضعف نویسندگان بر‌می‌گردد، اما برای تشخیص سره از ناسره باید در ابتدا بستر برای نویسندگی حرفه‌ای فراهم شود. در این صورت است که می‌توانیم انتظار داشته باشیم که نویسنده خوب از بد متمایز شود.