این راهكار بزرگ معنوی می‌تواند راه‌گشای دیگر معضلات اجتماع اسلامی و نیز بشری قرار گیرد؛ به گونه‌ای كه با تبیین و گسترش صحیح مسائل دینی و روحانی، به ستیز اهریمن پلیدی‌ها و نادرستی‌ها رفت.
زندگی اجتماعی نسبت به گذشته دارای پیچیدگیهای زیادی شده است به همین نسبت جامعه با چالشهای جدی زیادی ربرو است. ناهنجاریهای زیادی هر روز در اجتماع تولید می شود که از دلایل آن می توان زیاده خواهی و تجمل پرستی و تابع هوا و هوس بودن نفس برشمرد. چنانچه حضرت امیر(ع) می فرمایند: هوا و هوس انسان، مانند اسب سرکش و چموشى است که لجام را پاره کرده و اختیار را از کف آن که بر او سوار است گرفته و عاقبت، او را در آتش مىافکند اما مَثَل تقوا مثل مرکبهاى راهوار، آرام است که مهار آنها در اختیار آن کسى است که بر آن سوار است و او را به بهشت وارد می سازد.
ماه مبارک رمضان به عنوان یک عامل کنترل کننده عمل می کند، فلسفه اساسى روزه، تقوا و پرهیز از محرمات الهى است.
عبادات الهى خصوصا نماز و روزه، عامل مهم و اساسى براى تقلیل گناه، از جمله تقلیل جرایم و تخلفات اجتماعى است. بهترین شاهد بر این مدعا این است که جرایم و تخلفات در میان نمازگزاران و روزه‌داران به مراتب کمتر از دیگران است.
از این رو، آمار و ارقام جرایم و تخلفات در ماه مبارک رمضان به مراتب، کمتر از ماههاى دیگر است. آمارها نشان می دهد که جرایمى همچون سرقت و جنایت و قتل و غارت و ضرب و جرح و تجاوز به عنف و فحشا و منکر در این ماه به شدت کاهش پیدا می کند.
با آمدن روزه فضای جامعه فضای روحانی و معنوی می شود، عموم جامعه تحت تأثیر قرار می گیرد. فضا، فضاى معنوى و روحانى و عرفانى و عبادى مى شود در چنین فضایى، انگیزهها و عوامل گناه و تخلف و ارتکاب جرم به شدت تقلیل پیدا می کند. بنابراین، ماه رمضان و روزه، عامل تربیتى مهمى براى کاهش جرایم و تخلفات اجتماعى است.
روزه سبب می شود با ایجاد تحول درونی در انسان بستر ناهنجاریها را از بین ببرد امنیت اجتماعی را ارتقا دهد از اینرو می توان نقش روزه را در بالابردن امنیت در جامعه نیز از نظر دور نداشت و به این کارکرد روزه توجه نمود.
روزه، قطع نظر از زیبایی‌های دیگرش، یك زورآزمایی و خودشناسی است. روزه دار وقتی كه دید می‌تواند در مدت معینی از همه ضروریات بدن صرف‌نظر كرده و گرسنه و تشنه بماند، می‌داند كه دست كشیدن از محرمات برای او میسر است. بدین وسیله درهای تقوا و مقاومت در برابر شهوت‌ها به روی شخص باز می‌شود و می‌تواند خود را به انجام واجبات و مستحبات وادارد.
از آثار سودمند روزه در بخش اجتماعی آن، تمرین احترام به قانون و دیگر افراد جامعه است. در جامعه‌ای كه روزه به عنوان یك فریضه دینی مورد توجه است، همه افراد خود را موظف به خویشتنداری و رعایت احترام آن جامعه می‌دانند و از هر كاری كه موجب جریحه‌دار شدن و آزار روزه‌داران می‌گردد، پرهیز می‌كنند. در جامعه روزه‌دار، خوردن و آشامیدن و حركات ضد اخلاقی مغایر با رفتار دینی به شدت محكوم است و انسان‌های فهیم خویشتن را از آن دور نگه می‌دارند.