احمد عربلو، نویسنده در گفتگو با خبرنگار مهر تکیه بر مستندات تاریخی را لازمه نوشتن درباره بزرگان دینی دانست و افزود: کسی که می‌خواهد داستان مذهبی بنویسند باید مطالعات کافی درباره آن رویداد تاریخی- مذهبی یا آن شخصیت معصوم داشته باشد تا ضمن رعایت کردن عناصر داستانی به مستندات تاریخی هم وفادار بلماند و با تکیه بر آن داستان بنویسد.
نویسنده کتاب «از میان آتش»، ورود شخصیتهای فرعی به داستان و توجه به حواشی را یکی دیگر از شگردهای نوشتن درباره رویدادها و شخصیتهای مذهبی چون پیامبر(ص) و امامان معصوم برشمرد و گفت: ورود شخصیتهای فرعی به جذابیت داستان کمک می‌کند چراکه نویسندگان نمی‌توانند در ارتباط با بزرگان دینی، خیال‌پردازی کنند یا رفتار و گفتاری را به معصوم نسبت دهند اما در ارتباط با شخصیت‌ها و داستان‌های فرعی چنین قید و بندی وجود ندارد به شرط آن‌که اصل تاریخ مخدوش نشود.
عربلو به کتاب «وقتی دلی» نوشته محمدحسن شهسواری به عنوان نمونه‌ای موفق دانست و افزود: این داستان درباره یکی از یاران امام حسین(ع) است که ایشان را در سفر کربلا همراهی نمی‌کند و بعد پشیمان می‌شود و به قافله سالار شهیدان می‌پیوندد؛ اصل تاریخ به یک صفحه هم نمی‌رسد اما نویسنده به این اصل پروبال داده و با حفظ محوریت داستان توانسته یک رمان 400 صفحه‌ای بنویسد.
این نویسنده کودک و نوجوان معتقد است نوشتن برای بچه‌ها به مراتب دشوارتر از نوجوانان است چراکه دانش و حافظه تاریخی بچه‌ها کمتر و دایره واژگانشان محدودتر است بنابراین کسانی که برای کودکان می‌نویسند باید قصه را خوب بشناسند و از تمثیل بهره ببرد.