نوشتن از اولیای خدا و خاندان پیامبر (ص) مانند راه رفتن بر لبه شمشیر است

محمود حکیمی، نویسنده در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: آسیب‌شناسی داستان‌های مذهبی، از جمله مواردی است که باید به آن پرداخته شود؛ چرا که گاهی نویسندگان در پرداختن به زندگی پیامبر (ص) و امامان، به بیراهه می‌روند و از این بزرگواران، اسطوره می‌سازند. به‌گونه‌ای که هیچ‌کس نمی‌تواند با آنها ارتباط برقرار کند و ایشان را الگوی خود در زندگی قرار دهد. این آسیبی جدی برای ادبیات دینی ماست که باید به آن توجه شود.

نویسنده کتاب «مبانی ادبیات دینی کودکان و نوجوانان» از جمله نویسندگان و پژوهشگرانی است که بر ضرورت بازنگری در داستان‌های مذهبی و آسیب‌شناسی این داستان‌ها تاکید دارد و معتقد است، «اسرائیلیات» نباید به داستان‌های دینی راه یابند.

حکیمی تشخیص سره از ناسره و توجه به اسرائیلیات را یکی دیگر از مواردی دانست که داستان‌نویسان باید به آن توجه کنند و افزود: «اسرائیلیات»، داستان‌ها و روایاتی جعلی است که نه در قرآن، نشانی از آنها می‌توان یافت نه در کتب معتبر حدیث؛ روایت‌هایی که در سده‌های نخست اسلام، از سوی یهودیان مسلمان شده یا مسلمانانی که برای رفع ابهامات خود به کتبی چون عهد عتیق مرجعه می‌کردند شکل گرفته و رواج یافته‌اند.

وی، نویسنده را نه یک مورخ که یک هنرمند برشمرد و گفت: نویسندگان باید تاریخ را در قالب هنر مطرح کنند و از عناصر و شگردهای داستان‌نویسی بهره ببرند. این هیچ ارتباطی به وفادارماندن یا عدم وفاداری به اصل تاریخ ندارد. از سوی دیگر، تاریخ همه زوایا را برای آیندگان و مخاطبان خود روشن نکرده است و نویسندگان و هنرمندان به راحتی می‌توانند به تخیل خود پروبال دهند و به تصویر کردن گوشه‌های تاریک تاریخ و رویداد کربلا با روایتی تازه بپردازند. گرچه نوشتن در این زمینه به‌خاطر علاقه وافر مردم به خاندان پیامبر، کار بسیار دشواری است و به راه رفتن بر لبه شمشیر می‌ماند.

نویسنده مجموعه چهارجلدی «هزار و یک حکایت تاریخی» معتقد است: بیشتر داستان‌هایی که درباره شخصیت‌های دینی نوشته شده، جنبه سفارشی دارد و نتوانسته‌اند آن‌گونه که باید و شاید با مخاطب خود ارتباط برقرار کنند.