به گزارش خبرنگار مهر، کلمه «Verbatim» (عنوان این کتاب) به منبع اصلی مکالماتی که در نمایشنامه استفاده می‌شوند، اشاره دارد: دراماتیست، کلماتی را که مردم در طول یک مصاحبه یا تحقیق بیان کرده‌اند، ضبط یا رونویسی می‌کند(یا این‌که از سندها و گزارش‌های رسمی موجود برای کار خود بهره می‌برد) و سپس با ویرایش، تنظیم مجدد یا قرار دادن آن‌ها در یک پس‌زمینه دیگر، نمایشی را شکل می‌دهد که در آن بازیگران در جای اشخاصی که از کلماتشان استفاده شده قرار می‌گیرند.
متد ورباتیم در تئاتر، به جای بسته‌بندی مجدد و اقتباس از تجربیات یا مشاهدات موجود در نمایش‌های داستانی سنتی، ریشه‌های خود را در واقعیت جست‌و‌جو می‌کند و آن را مرکز توجه قرار می‌دهد. تئاتر ورباتیم نه یک قالب که یک تکنیک است، به بیانی دیگر، ورباتیم وسیله است نه هدف؛ و دقیقا به همین خاطر، از تئاتر ورباتیم می‌توان برای توصیف نمایش‌هایی متفاوت و واگرا استفاده کرد.
هدف کتاب «تئاتر ِ واژه به واژه» معرفی شیوه‌های گوناگون استفاده از تئاتر ورباتیم با توجه به مقالات دست‌اول پیشگامان این نوع گونه از تئاتر است. در این کتاب علاوه بر آشنا کردن خواننده با این واقعیت که دسته‌بندی و مرزبندی صریحی برای تئاتر ورباتیم وجود ندارد، برای رهروان این روش نیز فرصتی ایجاد می‌شود تا با سوالاتی نظیر معنای واقعیت و داستان، تمرین، تحقیق، تدوین، تکنیک‌های اجرا و نمایش، دست و پنجه نرم کنند.
افرادی که مقالات و نوشته‌هایشان درباره تئاتر ورباتیم در این کتاب چاپ شده، به ترتیب عبارت‌اند از: «روبین سوانس»، «دیوید هیر و ماکس استافورد کلارک»، «آلکی بلایث»، «ریچارد نورتون تایلر» و «نیکلاس کنت».
در قسمتی از این کتاب می‌خوانیم:
همواره دوست داشتم بازیگر مشهوری شوم و به همین خاطر به‌هیچ وجه نمایش خیابانی جلوی سوپرمارکت‌ها چیزی نبود که به عنوان شغل بپذیرم. از آن‌جا که در تئاتر شغل‌های از این بدتر هم وجود دارد، تصمیم گرفتم در کلاس‌های «تئاتر بدون کاغذ» مارک وینگ دیوی شرکت کنم تا بلکه بتوانم نمایش‌های خود را بازی کنم. هدفم این بود نمایشی طراحی کنم که بتواند مهارتم را در بازیگری بروز دهد تا بلکه بازیگردانی آن را بپسندد و مرا یک‌شبه تبدیل به ستاره‌ی تلویزیون کند. در واقع به خاطر همان کلاس‌های مارک است که امروز من هفت نمایش در کارنامه دارم و در حال آماده‌سازی سه تای دیگر هستم.
ای کاش می‌توانستم دلیل آبرومندانه‌تری برای خود بیاورم، اما حقیقت این است که همین خودخواهی کودکانه باعث شد نمایش اول من تبدیل به تئاتری موفق شود. حال پس از تجارب این چند سال می‌بینم که در ابتدا از چه آزادی عملی برخوردار بودم. خبری از مدیران ادبی و منتقدانی که کار را تکه‌تکه می‌کنند نبود؛ چیزی که امروزه با آن دست‌به‌گریبان‌ام. کار تماما لذت بود؛ فقط لذت. به علاوه در آن موقع اصلا از ژانری به‌عنوان ورباتیم خبر نداشتم. با وجود این‌که من همواره تئاترهای مختلف را دنبال می‌کردم، تماشای تئاتر برای من تنها وسیله‌ی سرگرمی بود و نمی‌دانستم می‌توان از آن برای بحث‌های سیاسی نیز استفاده کرد...
این کتاب با 128 صفحه، شمارگان هزار و 100 نسخه و قیمت 7 هزار و 700 تومان منتشر شده است.