به گزارش خبرنگار مهر، مراسم افتتاح چهلمین جشنواره فیلم فجر در شیراز، چندروز پیش برگزار شد و فیلم سینمایی «۲۸۸۸» ساخته علیِ اکبری و کیوان علیمحمدی در جمع مردم شیراز، خلبانان نیروی هوایی ارتش در سال‌های دفاع مقدس و عوامل این‌فیلم به نمایش درآمد. پیش‌تر درباره جزئیات مستند و تاریخی این‌فیلم، گفتگویی داشته‌ایم که در پیوند: «جزئیات مستندات نیروی هوایی در فیلم ۲۸۸۸» قابل دسترسی و مطالعه است.
امیر محمود ضرابی از خلبانان هواپیمای فانتوم F4 در سال‌های جنگ که در این‌مراسم حضور داشته و فیلم «۲۸۸۸» را تماشا کرده، در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره این‌فیلم سینمایی که بخشی از ایثارگری‌های افسران رادار و خلبانان نیروی هوایی را به تصویر کشیده، گفت: برای اولین‌بار بود که چنین‌کار متفاوت و جسورانه‌ای درباره نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران دیدم. پس از ۴۲ سال، گوشه‌ای از اقیانوس واقعیت‌های دیده‌نشده، گفته‌نشده و شنیده‌نشده به نمایش درآمد که از دید من، به‌عنوان یک‌خلبان و یک‌سرباز، سرآغازی برای یک‌حرکت نو و شجاعانه و سبکی متفاوت در سینمای کشورمان است. به‌نظرم فیلمی که ساخته شده، یک‌رنسانس در سینمای ماست که دیگران می‌توانند دنبالش را بگیرند و آثار ماندگار دیگری در این‌زمینه تولید کنند.
وی افزود: این‌که شما روایت یک‌جنگ ۸ ساله را در ۹۵ دقیقه ببینید، هنر است. همان‌طور که می‌دانید بازه زمانی جنگ ما و دولت بعثی عراق، ۲۸۸۸ روز بود که این‌بازه و برخی از فداکاری‌های افسران رادار و خلبانان شکاری در آن‌دوره، در ۹۵ دقیقه فیلم به نمایش درآمده و انتقال آن به مخاطب، کار بزرگی است. محور این‌فیلم، مرد نیکنام و گمنام ایستگاه رادار ما، بیژن عاصم، نماد عشق و دوستی و وحدت و ایمان، است که سال‌ها در یک اتاق تاریک، پشت اسکوپ رادار نشست و هواپیماهای شکاری را هدایت کرد. این‌انسان، با این‌که خودش در آسمان نیست، هدایتگر همه عاشقان آسمان است. به بهانه خدمات بیژن عاصم است که در طول فیلم، شهدای بزرگی چون فریدون ذوالفقاری، حسین دل‌حامد، حسین خلعتبری، عباس دوران و قهرمانانی چون محمود اسکندری، منصور کاظمیان، و دکتر محمد عیسی‌زاده _ کابین عقب خلعتبری که اجکت کرد و مثل خلعتبری به شهادت نرسید _ را می‌بینیم؛ همچنین شهید جاودانه‌مان غفور جدی را که آن‌روز در آبان ۵۹ به من گفت «محمود اگر رفتم و برنگشتم، دوست دارم کفنم پرچم ایران باشد!»
این‌خلبان سال‌های جنگ در ادامه گفت: مردم شیراز تا ساعت‌ها پس از اتمام فیلم، خلبان‌های حاضر در مراسم را رها نمی‌کردند و ساعت ۱۲ شب موفق شدیم از محل مراسم بیرون بیاییم. خود آقای کیوان علیمحمدی یکی از کارگردانان فیلم می‌گفت تاحالا این‌همه، مورد سوال و پرسش قرار نگرفته بود؛ چرا حسین دل‌حامد دوبار در خلیج فارس افتاد؟ ای وای! چرا عباس دوران نپرید بیرون؟ محمود اسکندری چرا خاک عراق را کراس کرد و هواپیما را آورد؟ و … خانم دوران هم که در مراسم حضور داشت برای مردم تعریف کرد که اولین زن خلبانی است که کتلت پخت و با خودش به شیفت آلرت پایگاه آورد تا با همسرش غذا بخورد. بیژن عاصم را هم مردم مثل نگین در بر گرفته بودند؛ مردی که این‌روزها بیمار است و روی صندلی چرخ‌دار می‌نشیند.
با گذشت این‌همه، امروز می‌بینیم که سراسر ایران در جشن چهل‌وسه‌سالگی بهار فجر، با این‌شعار مزین شده که «افتخار ما پرچم ما!». و این، برگشت به همان باوری است که آن‌بچه‌ها داشتند. به همین‌خاطر است که ما خلبانان می‌گوئیم «ایران برای همه، ما برای ایران!»
ضرابی گفت: شیراز همیشه پایتخت فرهنگ و ادب ایران بوده و مردم این‌شهر، در یک‌حرکت فرهنگی، حامی فیلم «۲۸۸۸» شده‌اند؛ کاری فوق‌العاده هوشمندانه که راهی نو و تابناک برای روایت دلاوری‌ها و حماسه‌های بچه‌های بی‌ادعای ارتش و نیروی هوایی باز می‌کند. فیلم شما را رها نمی‌کند و باید چندبار آن را ببینید. این‌اثر شما را جستجوگر و پژوهشگر می‌کند که ما در کجای داستان قرار گرفته‌ایم! چون این‌فیلم درباره همه ایرانی‌هاست و اگر حرفش را دنبال کنیم، این‌نوید را به ما می‌دهد که در سایه ایمان و وحدت به آن‌چه می‌خواهیم، می‌رسیم. این‌نوید در قالب این‌تصاویر به ما اعلام می‌شود که مردانی عاشق و بی‌توقع، در عین گمنامی چه حماسه‌هایی آفریدند و برای امروز ما، امنیت، آسایش و استقلال را به ارمغان آوردند.
وی در ادامه گفت: تولید چنین‌فیلم‌هایی نیاز امروز جامعه ماست. چون جوان‌ها باید بدانند در گذشته چه حماسه‌ها و سلحشوری‌هایی انجام شده است. از قدیم گفته‌ایم «آری این‌چنین بود برادر!» من می‌گویم «پس ما باید چه کنیم برادر؟» باید قدم برداریم و برای شکوه و آینده کشورمان تلاش کنیم. من از همه دست‌اندرکاران تهیه فیلم «۲۸۸۸» تشکر می‌کنم. اثری ماندگار برای همیشه به جا گذاشته‌اند و درود می‌فرستم به روان پاک شهیدان فکوری و ستاری و امیرْ صدیق. از همه اعضای نیروی هوایی از سربازِ دَم در تا فرماندهی نیرو هم تشکر می‌کنم که فرزندان خلف همان‌خلبانان و ایثارگران دیروز هستند.