محمود رضایی دشت ارژنه در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به موضوع جابجایی دانشکده ابدیات از چهار راه ادبیات شیراز گفت: امروز برخی، در ازای هیچ، با هبه کردن ساختمان هویت‌دار دانشکده ادبیات، نه دست بلکه قلب دانشگاه شیراز را در ازای ساخت چند بوتیک، به حراج گذاشته‌اند و زمزمه‌هایی مبنی بر جدایی بخش زبان و ادبیات فارسی این دانشکده از جوار حافظیه و چهار راه ادبیات، چندی است که مجدداً در فضای مجازی و غیر مجازی شنیده می‌شود.
وی ادامه داد: واقعاً اگر حتی گروه زبان و ادبیات فارسی شیراز، به گفته برخی بزرگان، مکانی نداشت و قرار بود در شهر ادب‌دوست و فرهنگی شیراز، جایی را به بخش فارسی و دانشکده ادبیات اختصاص دهند، آیا جایی بهتر از جوار حافظ به نظر می‌آمد؟ این در حالی است که نازک‌اندیشان و فرهنگوران این شهر، با خوش‌ذوقی تمام، حدود ۷۰ سال پیش، بنیاد دانشکده ادبیات و بخش زبان و ادبیات فارسی را در جوار حافظیه تدارک دیدند تا دانشجویان، همزمان با مطالعه و تحقیق و توغل در متون ادبی، از نفس قدسی حافظِ لسان‌الغیب نیز بهره‌مند شوند و این امر چنان مقبول افتاد که امروز آن چهار راه، به چهار راه ادبیات شهره است و می‌توان ادعا کرد که فرهنگی‌ترین چهارراه شهر شیراز است.
رئیس انجمن ترویج زبان و ادب فارسی ایران شعبه فارس بیان کرد: همه می‌دانند که در چند سال گذشته من نیز در کنار استادان دیگر، در گیر و دارهای تصرف قسمتی از این ساختمان، چقدر دانشجویان را به مدارا فراخوانده‌ام، چون بنیان ادبیات بر مدارا و همدلی و آواز نرم است: «روانت خرد باد و دستور شرم / سخن گفتنت خوب و آواز نرم»، اما نمی‌دانم آیا اگر تا مهرماه، این امر سامان نیابد و بخش ادبیات فارسی برای همیشه در جوار لسان‌الغیب، حافظ شیرازی آرام نگیرد، آیا دیگر توانی هست که دانشجویان جوانی را که با هزار امید به خانه خود برمی‌گردندبازهم بگویم اینها همه شایعاتی بی‌اساس بوده یا خیر؟
رضایی دشت ارژنه عنوان کرد: همه زعمای شهر، استاندار و هیأت ریسه محترم دانشگاه شیراز، اندیشه‌ورتر از آنند که تن به اقدامی چنین فرهنگ‌ستیزانه دهند و با جدایی بخش فارسی از جوار حافظیه، صفحه نخست شناسنامه دانشگاه شیراز را خدشه‌دار کنند و قلبی چنین تپنده را از همجواری با حافظیه، محروم کنند، آن هم در حالی که در گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز علاوه بر چهار گرایش دکتری و چهار گرایش کارشناسی ارشد، نهادهایی چون قطب علمی پژوهش‌های ادبیات عامه، مرکز پژوهش‌های ادبیات کودک، مرکز پژوهش‌های زبان و ادبیات فارسی، انجمن ترویج زبان و ادب فارسی ایران شعبه فارس، انجمن ایران شناسی، انجمن ادبی دانشجویان بخش فارسی و چند نهاد دیگر در بخش فارسی فعال هستند و به شدت با کمبود فضا مواجهند و از این رو، ما به فضایی بسیار گسترده‌تر برای تقویت فعالیتپهای بخش فارسی همچون مرکزی پویا با قلبی تپینده در شیراز، شهر خلاق ادبی نیازمندیم.
این استاد ادبیات دانشگاه شیراز عنوان کرد: باور قلبی دارم که هم استاندار که آوازه همدلی و ادب‌دوستیشان زبانزد است و هم هیأت رئیسه دانشگاه شیراز، غیورمندانه، پس از این اجازه نخواهند داد یکی از فرهنگی‌ترین کانون‌های ادبی شیراز، آسیب ببیند و بین حافظیه و بخش فارسی جدایی افتد.