به گزارش خبرگزاری مهر، جاستین جوردن منتقد کتاب مجله گاردین به‌تازگی نوشته است: کتابی که امسال بیش از همه به خواندنش توصیه کردم و بهترین بازخوردها را در موردش گرفتم کتاب ۶۵۶ صفحه‌ای «نیش زنبورها» پل موری است. این‌کتاب تراژی_کمدی که فینالیست بوکر امسال بود، داستان مصیبت‌های یک خانواده ایرلندی را از چهار دیدگاه روایت و شادی بی‌نظیر را با کنایه‌های وحشیانه، آشکارسازی شگفت‌انگیز و اندوه عمیق نسل‌ها ترکیب می‌کند. این‌کتاب لذت‌های بزرگ را از ورای یک حماسه خانوادگی پرو پیمان به تصویر می‌کشد. این کتاب در شب اهدای جوایز بوکر در مقابل «آهنگ پیامبر» پل لینچ، پرتره‌ای دلخراش از یک ایرلند تمامیت‌خواه با پیامی درباره جهانی از خشونت سیاسی رو به افزایش، شکست خورد.
النور کاتن برنده بوکر سال ۲۰۱۳ پس از مدت‌ها با «بیرنام وود» به دنیای داستان بازگشته و در این کتاب باغبانان چریک آرمانگرایی در نیوزیلند را با یک میلیاردر بی‌رحم روبرو می‌کند. این یک کتاب هیجان‌انگیز درباره بحران آب و هوا، تفکر آخرالزمانی و ایدئولوژی سیاسی است. زادی اسمیت هم با اولین رمان تاریخی‌اش «تقلب» که پرتره‌ای کمیک از لندن ادبی قرن نوزدهم را در یک محاکمه واقعی که احساسات پرشور در اطراف طبقه و هویت را برانگیخت، بازگشته است. این کتاب به طرز ماهرانه‌ای تاریخ جامائیکا و بریتانیا را به هم پیوند می‌دهد و بازتابی به موقع و پرسشی از عصر کنونی جهانی شدن و ریاکاری ما ارائه می‌کند.
تجو کول، نویسنده نیجریه‌ای-آمریکایی در «لرزش» به شکلی عمیق با وحشت استعمار درگیر است و از داستان‌هایش برای مطالعه‌ای ظریف و دقیق درباره چگونگی تأثیرگذاری ایده‌های پیرامون هنر، ارزش و آسیب‌ها توسط دانش تاریخی استفاده می‌کند.
کتاب زیبا و کابوس‌آمیز «دوره خدای پیر» سباستین بری نیز به گذشته بازمی‌گردد تا نشان دهد که چگونه ترومای یک زخم باز باقی می‌ماند. زندگی آرام یک پلیس بازنشسته ایرلندی با تجارب تاریخی سوء‌استفاده در کلیسای کاتولیک، به نحوی بسیار تکان دهنده نیروی عشق و سوگواری خانوادگی را به تصویر می‌کشد.
از دیگر نوشته‌های درخشان ایرلندی در مورد خانواده در «ملوان سرباز» کلر کیلروی و طنز غیرقابل تحمل و در عین حال سیاه و سفید از روزهای اولیه مادری در کتاب «رِن، رِن» آن انرایت است که پرتره لطیفی از مادران و دختران و شاید بهترین کتاب او باشد.
دبورا لوی در «آگوست بلو» داستان معمایی و ظریف یک پیانیست جهانگرد را روایت می‌کند که عمیق‌ترین الگوهای ارتباط خانوادگی را بررسی می‌کند. جاه طلبی رسمی در رمان «کادی» برنده جایزه گلداسمیتز نوشته بنجامین مایرز به نمایش گذاشته شده است، حماسه‌ای رویایی که یک هزاره از تاریخ انگلیس را پوشش می‌دهد و از شعر و نثر و نمایشنامه برای ردیابی داستان سنت کاتبرت، ساختمان کلیسای جامع دورهام و کلیسای جامع دورهام استفاده می‌کند.
«خاموشی‌ها» نوشته جاستین تورس برنده جایزه کتاب ملی در آمریکا که ترکیبی از متون تاریخی برای خلق تصاویری جدید است، هم از کتاب‌های خوب سال بود.
در میان اولین کتاب‌های یک نویسنده من عاشق اولین رمان کیت بریگز با عنوان «فرم بلند» بودم که در آن یک زن و نوزادش روز خود را با خواندن، فکر کردن، غذا دادن، چرت زدن و در واقع بودن سپری می‌کنند. پر از ایده‌های بارور در مورد زمان، ادبیات، مراقبت و نحوه زندگی ما در قالب روزهایمان است.
از دیگر اولین کتاب‌های قابل توجه سفر هیپنوتیزمی ژاکلین کروکز «آتش راش» که تصویری از تجربه یک زن سیاهپوست جوان از موسیقی، خطر و پلیس نژادپرستانه در دهه ۱۹۸۰ است، «ارواح سرگردان» نوشته سیسیل پین درباره پناهندگان جوان ویتنامی که با همه وجودشان به بریتانیای دوره تاچر وارد می‌شوند، «وسترن لین» نوشته چتنا مارو درباره دختری که پس از مرگ مادرش خود را وقف اسکواش می‌کند و «برای درد بزرگت، به درد کوچک من رحم کن» ویکتوریا مک‌کنزی است که زندگی درونی شخصیت‌هایش را به خوبی روشن می‌کند.
دو رمان اول قابل توجه در ژانر جنایی شامل «کالا» نوشته کالین والش درباره دوستی درخشان نوجوانان و ناامیدی کم رنگ بزرگسالان در یک شهر کوچک ایرلند، و «هیچ کس دیگر نمی‌میرد» نوشته کوبی بن بن درباره ریشه‌های اجدادی غنایی ۳ آمریکایی برای افشای بازیگوشانه و جسورانه تاریخ، دیاسپورا و استثمار صداهای آفریقایی است.
در میان مجموعه داستان‌های کوتاه، تصویرهای عجیب و غریب کامیلا گرودوا در «مار پیچ‌خورده»، گمانه‌زنی‌های تند لورا ژان مک‌کی در «گل اسلحه» و مجموعه فاخر دیگری از تسا هدلی که درباره لحظات روحی در «پس از تشییع جنازه» است.
۲۰۲۳ همچنین سال بسیار خوبی برای رمان‌های تاریخی بود. ادامه «جادوگران مانینگ‌تری» نوشته آی‌کی بلیکمور که داستانی بلند از فرانسه انقلابی را می‌گیرد تا تصویری مقاومت‌ناپذیر از تحولات اجتماعی و اشتهای فردی را به تصویر بکشد، کتابی است که با تمام امکاناتش عاشق زبان است. «وحشی‌های عظیم» نوشته لورن گروف هم درباره یک دختر خدمتکار انگلیسی است که از یک مستعمره اولیه آمریکایی در حال فرار از طاعون است: هم داستانی جذاب برای بقا و هم تمثیلی ظریف برای قرن‌های آینده است.
دو کتاب پر انرژی و بسیار لذت بخش در میان رمان‌های تاریخی رمان «کاهوکیا جز» نوشته فرانسیس اسپافورد درباره یک تحقیق قتل عجولانه در آمریکای دهه ۱۹۲۰ و «تئاتر روح» نوشته مت عثمان که غوغایی شاد در خانه‌های نمایش و کوچه پس کوچه‌های لندن الیزابتی است، هستند.
بریتانیای معاصر محور رمان تغزلی و تحسین‌برانگیز «خانه‌ای برای آلیس» نوشته دایانا ایوانز است که تمایل یک زن را برای بازگشت به نیجریه دوران جوانی خود در پس زمینه تراژدی گرنفل را نشان می‌دهد. «توبه» الیزا کلارک درباره قتل یک نوجوان توسط همسالانش، تصویری نگران کننده و شیطانی از بریتانیای دوره برگزیت و جوامع آنلاین را روایت می‌کند؛ اینکه اشتیاق به هویت می‌تواند چگونه بروز کند و به شکل‌های جدید و خطرناک تبدیل شود.
ساندرا نیومن در «جولیا» مانند «۱۹۸۴» چشم اندازی از آینده انگلستان را که به گذشته بازگشته را بررسی می‌کند و به نوعی انعکاس طرح اورول از منظر زنانه، عمیق‌تر به ساختارها و تأثیرات توتالیتاریسم است که در رمانی مبتکرانه و به طرز متفکرانه‌ای پیچیده است.
یک کشف مجدد غیرقابل فراموشی از سال ۱۹۷۳ «لرد جیم در خانه» نوشته دینا بروک است که نگاهی سردی به اختلال عملکرد خانوادگی در طبقه بالای انگلیس دارد و از طریق نثر تیزهوشانه و کمدی تلخ خود، تاریک‌ترین انگیزه‌های انسانی را آشکار می‌کند. اگر خواندن چیزی روشن‌تر درباره کریسمس را ترجیح می‌دهید، به جای آن به «اوربیتال» سامانتا هاروی بپردازید که درباره ۶ فضانوردی است که دور زمین می‌چرخند. هاروی به زیبایی شگفتی و شکنندگی سیاره ما و ساکنان آن را تداعی می‌کند و کتابش کتابی نشاط آور به تمام معنا است.