به گزارش خبرنگار مهر، پیاده راه 17 شهریور از 29 فروردین به مدت یک ماه میزبان هنرمندان صنایع دستی است. نمایشگاه‌هایی برگزار شده تا هم هنرمندان، به عنوان تولیدکننده با مخاطب خود ارتباط برقرار و فرآورده‌های خود را معرفی کنند هم مردم علاقه‌مند بتوانند با هنردست گوشه به گوشه سرزمین خود آشنا شوند. اما آن‌گونه که هنرمندان شرکت‌کننده در نمایشگاه می‌گویند غرفه‌هایی که در این پیاده‌راه برگزار شده نه تبلیغ خوبی داشته و در جذب مشتری موفق بوده نه به زنده شدن خیابان 17 شهریور و رونق کار کاسبان آن منطقه کمک کرده است.
کامران امیریان، از جمله هنرمندان شرکت‌کننده در این نمایشگاه است. او که در زمینه آینه‌کاری فعالیت می‌کند، نبود تبلیغات کافی و مناسب را یکی از کاستی‌های پیاده‌راه 17 شهریور می‌داند و معتقد است: صنایع دستی به معرفی و تبلیغ نیاز دارد. پیش از آن‌که نمایشگاه برگزار شود، مسئولان برگزارکننده از وجود تبلیغات خوب برای این نمایشگاه خبر دادند اما تبلیغات شهری چندانی وجود ندارد و شهروندان بسیاری از برپایی نمایشگاه پیاده‌راه 17 شهریور بی‌خبر هستند.
به گفته این هنرمند، نزدیک به 40 غرفه در پیاده‌راه 17 شهریور برپاست که در آن هنرهای مختلف از جمله منبت و معرق و چرم و شیشه و آینه کاری و گلیم و لباس محلی ارائه شده است؛ در این میان سهم عمده‌ای هم به گل و گیاه تعلق گرفته اما فروش چندانی وجود ندارد، حداقل در بخش صنایع دستی، غرفه‌ها کم رونق و چه بسا بی‌رونق است.
اسکان هنرمندان صنایع دستی در گاراژ
یک یاز هنرمندان از گاراژی می‌گوید که محل اقامت هنرمندان است. هنرمندانی که از شهرهای مختلف بقه تهران آمده‌اند و در فضایی شبیه به گاراژ اسکان داده شده‌اند. بخش زنانه و مردانه این فضا را با پرده‌ای جدا کرده‌اند و کسی نیست بپرسد این رفتار در شان هنرمندی است که برای معرفی هنر و فرهنگ این سرزمین تلاش می‌کند؟!
به گفته این هنرمند فعال در زمینه آینه کاری، یکی از سیاست‌های شهرداری به عنوان متولی اصلی برگزاری نمایشگاه صنایع دستی در پیاده‌راه 17 شهریور، رونق دادن به کار و کسب مغازه‌داران آن خیابان پس از مسدود شدن میدان امام حسین(ع) است. اما حتی خود مغازه‌دارها هم ناراضی هستند و برخی‌شان شکایت کرده و خواستار برچیدن شدن نمایشگاه شده‌اند.
واگذاری غرفه رایگان به بهای کرامت هنرمندان؟!
نیما ذاکری سعید، از جمله هنرمندانی است که از حضور در این نمایشگاه منصرف شده. چرا که رفتار برگزارکنندگان با هنرمندان صنایع دستی، درخور و شایسته نبوده است. به گفته این هنرمند فعال در زمینه چرم، روز نخست برگزاری نمایشگاه از هنرمندان تعهد می‌خواسته‌اند که تا یک ماه حق ندارند آثار خود را از نمایشگاه، خرج کنند. چه فروش داشته باشند چه نداشته باشند. من، این شرط را نپذیرفتم و از حضور در نمایشگاه انصراف دادم. آخر که گفته هنرمندان، در هر شرایطی باید طاقت بیاورند و به کار خود ادامه دهند. وقتی نه محلی برای اسکان وجود دارد نه برنامه‌ریزی درست و دقیقی؛ گاراژ فضای مناسبی برای اسکان هنرمندانی است که به تهران آمده‌اند؟
امیریان در پاسخ به این‌که آیا چنین شرطی را پذیرفته و اجازه داده تا آثارش به مدت یک ماه در پیاده‌راه 17 شهریور به نمایش گذاشته شود می‌گوید:روز اول چنین مساله‌ای را مطرح کردند و قرار شد فرم‌هایی را در اختیارمان بگذارند و از ما تعهد بگیرند که کارهامان، بیش از یک ماه در نمایشگاه باقی بماند اما خود من چنین تعهدی ندادم و تاکنون هم، چنین قولی از من نگرفته‌اند حالا یا یادشان رفته یا به هر دلیل از ما شرکت‌کنندگان چنین تعهدی نگرفته‌اند نمی‌دانم.
به گفته این هنرمند فعال در زمینه چرم، نمایشگاه‌های صنایع دستی باید رایگان باشند چون کشور ما، یک کشور سرمایه‌‌داری نیست. شاید بعضی هنرمندان از جمله کسانی که در زمینه گبه و گلیم و مینا و زیورآلات فعالیت می‌کنند بتوانند هزینه غرفه‌ها و نمایشگاه‌های پولی را تامین کنند اما حصیربافی که از هرمزگان آمده و کل محصولی که با خود آورده یک میلیون تومان است چگونه می‌تواند، دو میلیون هزینه غرفه بدهد!؟ خود من مدت‌هاست روی آنچه با چرم انجام می‌دهم کار دستی نمی‌کنم چون قیمت‌ها بالا می‌رود و مردم، قدرت خرید ندارند.
ذاکری سعید، رایگان بودن غرفه‌ها را یکی از خوبی‌های نمایشگاه صنایع دستی در پیاده‌راه 17 شهریور می‌داند و می‌گوید: هنرمندان برای حضور در این نمایشگاه، وجهی پرداخت نکرده‌اند. حتی قرار بوده در هتل اسکان داده شوند و اقامت آنها هم مجانی باشد اما این چند شب در گاراژ خوابیده‌اند. درست است که باید از هنرمندان فعال در زمینه صنایع دستی حمایت شود و برگزاری رایگان نمایشگاه، یکی از راه‌های پشتیبانی از هنرمندان است اما برپایی نمایشگاه رایگان به چه قیمتی؟ به بهای ازبین رفتن کرامت هنرمندان؟!
صنایع دستی به تبلیغ نیاز دارد
به گفته نیما ذاکری سعید، تبلیغ، یکی از رکن‌های اساسی در نمایشگاه‌های صنایع دستی است اما متاسفانه، هیچ‌کدام از نمایشگاه‌ها تبلیغ نمی‌شود. چه نمایشگاه‌هایی که سازمان میراث فرهنگی برگزارکننده آن است چه آنها که به همت شهرداری برپا می‌شود.
کامران امیریان هم، چنین نظری دارد. به گفته او تا زمانی که مردم، هنری را نشناسند، قدرش را نمی‌دانند و با ارزش و اهمیت آن هنر آشنا نمی‌شوند؛ ما چگونه می‌خواهیم مردم، طرفدار صنایع دستی و هنرهای سنتی باشند وقتی با رشته‌های مختلف آشنا نیستند و ارزش دقیق آن را نمی‌دانند؟!
از طرفی تبلیغات هزینه‌بر است و هنرمندان توان مالی لازم برای تبلیغ کار خود را ندارند. از این‌رو برگزارکنندگان چنین نمایشگاه‌هایی باید به بحث تبلیغ و اطلاع‌رسانی توجه ویژه‌ای داشته باشند. ذاکری سعید می‌گوید: من تبلیغ نمایشگاه پیاده‌رو 17 شهریور را تنها در چند نقطه انگشت‌شمار در سطح شهر دیده‌ام. در حالی که شهرداری، امکانات خوبی در اختیار دارد تا به تبلیغات شهری در این زمینه بپردازد اما چنین نکرده است.
ما هنرمندان را به زودی اسکان می‌دهیم
شهرداری، شرکت سامان‌دهی، برگزارکننده اصلی نمایشگاه صنایع دستی پیاده‌راه 17 شهریور است. به گفته کامران امیریان، این شرکت کار را به پیمانکار سپرده؛ پیمانکار،
مهدی محبعلی است. به گفته او 50 غرفه در این نمایشگاه برپاست. غرفه‌هایی که قرار است در درجه نخست به برگزاری کارگاه‌های آموزشی بپردازند و بعد به فروش توجه کنند.
به گفته محبعلی، نمایشگاه صنایع دستی پیاده‌راه 17 شهریور اول اردیبهشت ماه به طور رسمی کار خود را آغاز کرده و هنوز برای داوری درباره چند و چون این جشنواره، زود است. تبلیغات شهری هم در 20 نقطه مختلف شهر انجام شده و قرار نیست هنرمندان در گاراژ بخوابند. قرار است به زودی سر و سامان بگیرند و در هتل اسکان داده شوند.
به نظر می‌رسد معاونت صنایع دستی و در جایگاه بالاتر ریاست سازمان میراث فرهنگی و همچنین شهرداری‌ها باید درمانی جدی برای صنایع دستی و هنرهای سنتی ایران در نظر بگیرند. بسیاری از هنرهای سنتی ایران در حال فراموش شدن است.
ارزش این هنرها در قالب فیلم و پویانمایی و ابزارهای مدرن به مردم معرفی نمی‌شود. در کمتر مجموعه تلویزیونی است که جز گلیم و گبه و فرش، هنر دیگری به چشم بخورد و... این‌گونه است که پدر گلابتون‌دوزی در ایران می‌میرد و کسی خبردار نمی‌شود؛ بهترین سوزن‌دوز بلوچ در فقر و تنهایی از دنیا می‌رود و آب از آب تکان نمی‌خورد و...