حسین شیخ‌الاسلامی، منتقد و پزوهشگر ادبیات کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر، انجمن‌های صنفی را مستقل از دولت دانست و افزود: این انجمن‌ها، از دوره مشروطه تاکنون، برپایه خواسته‌های صنفی بنا شده‌اند و بنابر ماهیت خود، مستقل از دولت‌اند؛ اما در شرایط کنونی، مشاغلی که درآمد خود را، به طور مستقیم، از بازار کسب نمی‌کنند، فرصت و مجال بیشتری به دولت و متولیان دولتی می‌دهند تا در کارها و سیاست‌گذاری‌هاشان دخالت کند.
وی در ادامه صحبت‌های خود در ارتباط با انجمن‌های صنفی مستقل از دولت گفت: متولیان دولتی نمی‌توانند در امور و مسائل مربوط به صنف پارچه فروش‌ها که بی‌واسطه با مردم در ارتباط اند مداخله کنند اما نویسنده، شاعر و تصویرگر، تولیدکننده و خوانندگان، مصرف‌کننده محض هستند و از آنجا که ارتباط هنرمندان و نویسندگان حرفه‌ای با درآمدشان، غیرمستقیم است، دولت به خود این اجازه را می‌دهد تا در جایگاه، ناشر، سرمایه‌گذار، خریدار و حتی سفارش دهنده وارد عمل شود و مداخله کند تا آنجا که 90 درصد ادبیات کودک در دهه 60، دولتی بوده است.
به گفته شیخ‌الاسلامی، انجمن نویسندگان کودک و نوجوان با ماهیت صنفی تلاش می‌کند تا هویت از دست رفته خود را بازیابد و حرفه نویسندگی، کاری وابسته به خواننده باشد نه به سیاست‌های دولت. او در پاسخ به این‌که یکی از انتقادها بر انجمن نویسندگان کودک، شرایط پذیرش اعضاست گفت: همه نویسندگان و مترجمان، جدای از این‌که کارشان از چه کیفیتی برخوردار است باید زیر چتر حمایت‌های انجمن جمع شوند. آنچه خوب و بد آثار یک نویسنده را تعیین می‌کند بازار است و مخاطب و حلقه‌های پژوهشی نه انجمن. همان‌طور که در صنوف دیگر هم کیفیت کالا، تاثیری بر حقوق صنفی افراد نمی‌گذارد.
این منتقد و پزوهشگر ادبیات کودک و نوجوان با اشاره به این‌که وقتی دولت، کتابی را سفارش دهد یعنی بازار آن را نمی‌خواهد گفت: متن ادبی که بازار ندارد و مخاطب آن را نمی‌خواهد چرا باید نوشته و منتشر شود؟ دولت به سراغ سفارش آثاری می‌رود که خواهان ندارند.
به گفته شیخ‌الاسلامی، از اعضای هیئت مدیره انجمن نویسندگان کودک و ونوجوان، این انجمن، هشت سال سخت را پشت سر گذاشته و در این سال‌ها تنها کوشیده تا زنده بماند و هویت خود را حفظ کند؛ طبیعتا وقتی فضا بازتر شود و قدرت طبقه متوسط بالاتر رود استقلال نویسنده‌ها و انجمن نویسندگان هم بیشتر می‌شود.