محمدرضا بایرامی، نویسنده در گفتگو با خبرنگار مهر، پیش از پرداختن به عملکرد انجمن‌های اهل قلم و کارکردها و تعامل یا استقلال‌شان، به فقدان یک تعریف مشخص از انجمن‌ها اشاره کرد و گفت: من تعریف روشنی از انجمن‌های صنفی اهل قلم ندارم و همیشه با تردید به عضویت در این تشکل‌ها درآمده‌ام.
وی افزود: اینکه انجمن‌ها بیایند اعضای خود را بیمه کنند یا کارت الکترونیک خرید کتاب در اختیارشان بگذارند که کاری نکرده‌اند؛ مهم این است که از حقوق صنفی‌شان حمایت کنند.
نویسنده کتاب «اژدها و آب»، انجمن‌های اهل قلم را شبیه کابینه‌ها دانست و افزود: این انجمن‌ها هم مثل کابینه‌های دولت با شعارهای خوب و دلنشین شکل می‌گیرند ولی با حلوا حلوا گفتن، دهان شیرین نمی‌شود و پس از مدتی هم یک عده که دنبال قدرت یا کسب امتیاز هستند، مستقر شده و انجمن را به میل خود مصادره می‌کنند.
محمدرضا بایرامی در جایگاه یک نویسنده، هیچ انتظاری از انجمن‌های صنفی اهل قلم ندارد چرا که به گفته او، «توقعات به جایی نمی‌رسد و برآورده نمی‌شود؛ به هر حال هر انجمنی بر پایه اساسنامه‌ای شکل می‌گیرد؛ وقتی آن اساسنامه، اجرایی نمی‌شود آدم احساس میکند بازی خورده است.».