ترویج ارزشها در سایه امر به معروف/ هشدار نسبت به بی تفاوتی به منکرات

حجت الاسلام سیداحمد میرعمادی در گفتگو با خبرنگار مهر در خرم آباد با اشاره به آغاز هفته احیای امر به معروف و نهی از منکر اظهار داشت: اگر امر به معروف و نهی از منکر در جامعه نباشد ارزشها از بین می روند و ضد ارزشها رواج می یابند.

وی با هشدار نسبت به عواقب اجتماعی ترک امر به معروف و نهی از منکر، عنوان کرد: امنیت و آسایش جامعه در سایه امر به معروف و نهی از منکر تامین می شود.

نماینده ولی فقیه در استان لرستان و امام جمعه خرم آباد با اشاره به اثرات اجتماعی کوتاهی امر به معروف و نهی از منکر، بیان داشت: اگر در جامعه احساس شود که ظلمی وجود دارد ناشی از ترک فریضه امر به معروف و نهی از منکر است.

حجت الاسلام میرعمادی خاطر نشان کرد: در میان واجبات هیچ واجبی به اندازه امر به معروف و نهی از منکر اثرات و برکات اجتماعی ندارد.

وی با هشدار نسبت به ترک امر به معروف و نهی از منکر از سوی مردم، یادآور شد: اگر ما این فریضه را ترک کنیم در جایگاهی که افراد فاسد شکنجه می شوند ما نیز شکنجه خواهیم شد.

نماینده ولی فقیه در استان لرستان و امام جمعه خرم آباد ارزش امر به معروف و نهی از منکر هر فرد را مانند یک قطره از دریا ارزیابی کرد و گفت: امر به معروف و نهی از منکر یک وظیفه همگانی است.

حجت الاسلام میرعمادی با اشاره به وضعیت رشد منکرات در جامعه، ادامه داد: متاسفانه در حال حاضر برخی منکرات در جامعه در حال افزایش است در حالیکه حساسیت نسبت به آنها وجود ندارد.

وی امر به معروف و نهی از منکر را موجب سلامت اجتماعی جامعه دانست و ادامه داد: تک تک افراد جامعه باید نسبت به اجرای این فریضه اجتماعی حساسیت به خرج دهند.

حجت الاسلام میرعمادی جامعه "آزاد" و "سالم" را در گرو ترویج فرهنگ امر به معروف و نهی از منکر دانست و خواستار توجه ویژه مردم به ابعاد مختلف اجتماعی و فردی این فریضه شد.

نقش هر مسلمان در تعیین سرنوشت جامعه و تعهدی که باید در پذیرش مسؤولیت های اجتماعی داشته باشد، ایجاب می کند که او ناظر و مراقب همه اموری باشد که پیرامون وی اتفاق می افتد. این مطلب در فقه اسلامی تحت عنوان امر به معروف و نهی از منکر مطرح شده و از مهم ترین مبانی تفکر سیاسی یک مسلمان به شمار می رود؛ چنان که از مهم ترین فرایضی است که وجوب کفایی آن ضروری دین شناخته شده و ضامن بقای اسلام است.

قرآن کریم در بیان صفات ممتاز مؤمنان می فرماید: "وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ یُقِیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ یُطِیعُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ" (سوره مبارکه توبه؛ آیه 71)
"مردان و زنان با ایمان ولی (و یار و یاور) یکدیگرند، امربه معروف و نهی ازمنکر می کنند، نماز را برپا می دارند و زکات را می پردازند و خدا و رسولش را اطاعت می کنند."

به موجب این آیه، افراد مومن به سرنوشت یکدیگر علاقمند بوده و به منزله یک پیکر می باشند. پیوند سرنوشت ها موجب می شود که تخلف و انحراف یک فرد، در کل جامعه تأثیر بگذارد؛ چنان که یک بیماری واگیر در صورتی که معالجه نگردد، از فرد به جامعه سرایت نموده و سلامت آن را به خطر می اندازد.

واژه معروف در اصل هر کار نیکى است، که علاوه بر نیکى، انجام دهنده اش آن را به این وصف بشناسد، یا توسط دیگرى به این عنوان شناسانده شود. بعضى گفته اند: «معروف یعنى شناخته شده، چرا که فطرت پاک انسانى با آن آشنا است، و ضد آن منکر است که به معنى ناشناخته مى باشد.

بهترین راه براى شناخت معروف و نیکى، مراجعه به شرع مقدس است، که همان عقل خارجى است. چنان که عقل در نهاد انسان، شرع داخلى است، بنابراین، هر چیزى را که شارع مقدس اسلام به آن امر کرد و مسلمانان را به انجام آن ترغیب نمود همان معروف است. روى این حساب ما در شناخت معروف، باید به دستورهاى واجب یا مستحب دین اسلام مراجعه کنیم.

اما واژه منکر، در اصل به معنى کار بدى است که همان کار، حرام یا زشت و مکروه مى باشد، که از نظر فطرت، ناشناخته، و غریب و ناهماهنگ است.

بنابراین نهى ازمنکر بر دو گونه است: نهى از منکر واجب، نسبت به کارهاى حرام، و نهى از منکر مستحب نسبت به کارهاى مکروه. امر به معروف نیز بر دو گونه است: امر به معروف واجب نسبت به واجبات، و امر به معروف مستحب نسبت به مستحبات.

حضرت امام خمینى (ره) در این راستا مى فرماید: آنچه عقلا یا شرعا واجب است، امر به آن واجب است و آنچه از نظر عقل زشت است و از نظر شرع حرام است، نهى از آن، واجب است، و آنچه مستحب است، امر به آن مستحب بوده، و آنچه مکروه است، نهى از آن، مستحب مى باشد.

دستور امر به معروف و نهى از منکر، جامع ترین برنامه براى اصلاح جامعه، مبارزه با فساد، استقرار عدالت همه جانبه و نیکى ها و ارزش ها است.

این دستور اختصاص به گروه خاصى ندارد، بلکه همه در حدود توان خود، به انجام آن موظف هستند. بنابراین این دو فریضه، یک نوع نظارت همگانى و ملى براى حفظ کشتى جامعه از غرق و رساندن آن به ساحل نجات است و چنین کارى از نظر عقل، تدبیر، سیاست و تمدن صحیح، کار بسیار شایسته و بجایی است، و همانند نظارت عمومى در برنامه هاى پزشکى است که موجب پیش گیرى از بیمارى ها و زدودن هرگونه بیمارى و نگهدارى سلامت جامعه از خطرها مى باشد.