به گزارش خبرنگار مهر در پردیس، هنگامی که شخصی برای انجام امور روزمره خود با معضلاتی درونی مواجه می شود یا به احساس می کند در این زمینه به مشاوره با فردی متخصص نیاز دارد مبادرت به مراجعه نزد پزشکان علوم روانشناسی و روان درمانان کرده، مشکلات، نگرانیها و دغدغه های ذهن و روان خود را با وی در میان گذاشته و از او راهکاری برای رفع پریشانی درونی خود طلب می کند.
اما پرسش اینجاست که آیا خود این پزشکان و روان درمانانی که علاوه بر مشغله های زندگی، بی وقفه در تندباد گرفتاریهای روانی بیماران و مراجعان قرار می گیرند تا چه حد توان مقابله و ایستادگی را داشته و آیا در طول درمان معضلات بیمار روانی، تاثیراتی را بر ذهن روان درمانان خواهد گذاشت.
پیچیدگی ذهن آدمی به اندازه ای است که کارشناسان امور مشاوره نه به تعداد مراجعان به کلینیکهای درمانی بلکه به تعداد مراجعه هر فرد در هر زمان، روش درمان معرفی می کنند که این امر درگیری دائمی ناشی از آمادگی همیشگی را در درمانگران موجب می شود.
برخی روان درمانان در طول مسیر درمانگری دچار مشکل می شوند
موسس انستیتوی روانکاوی تهران در گفتگویی با خبرنگار مهر در رودهن پیرامون مشکلات روان درمانان خاطرنشان کرد: آنچه در خصوص کشش روان درمانان به سوی معضلات روانی مورد بحث قرار می گیرد امری مطلق و فراگیر نیست بلکه ممکن است تنها در مورد برخی از فعالان این رشته صادق باشد.
دکتر تورج مرادی با اشاره به نارضایتی مراجعان به برخی پزشکان روانکاو اظهار داشت: چنین بحثی حول سه محور اصلی فقدان رضایتمندی بیماران از پزشک معالج خود، نارضایتی شخص روان درمانگر از وضعیت شغلی موجود و فشار و استرس دائمی بر درمانگران قابل بررسی است.
این کارشناس علوم روانشناسی ادامه داد: در مراجعه بیماران به درمانگران گلایه هایی از پزشکان قبلی نظیر ساکت بودن درمانگر، کم اهمیتی، تعریف مفرط از خود، راهنمایی و نصیحت مضاعف، تحمیل عقاید و در نهایت عدم پاسخگیری مناسب سخن به میان می آورند.
وی در خصوص نارضایتی برخی روان درمانان نیز عنوان کرد: بر طبق گزارشات علاوه بر بیماران، برخی روان درمانان نیز از کیفیت شغلی خود، میزان درآمد حاصله و عدم حصول نتایج مورد نظر گلایه داشته و نارضایتیهایی را بیان می کنند.
انتخاب شغل روانشناسی جهت درمان خود
مرادی با بیان اینکه پزشکان درمانگر بیماریهای روانی تحت فشار و استرس هستند، افزود: شاغلان در این زمینه به شکل دائم و از طریق همراهی و گاها همدلی با بیماری مراجعان درگیر بوده که این امر به تدریج فرسودگی شغلی، خستگی درمانگر و بی تفاوتی وی را موجب می شود.
موسس انسیتوی روانکاوی تهران بیان داشت: عدم توازن در نتیجه گیری و فعالیت در دوره زمانی چند ساله از سویی و امکان بیداری مشکلات عاطفی، معضلات روانی، بد رفتاریهای مختلف و تعارضات موجود در گذشته هر درمانگر، طی دوره درمان از طرفی دیگر باعث وارد آمدن فشاری بی حد به پزشکان شده و این قشر را مجبور به تحمل یا واکنش در قبال آن می نماید.
این مدرس علوم مشاوره معتقد است: گرایش برخی درمانگران در بدو ورود به این رشته، درمان برخی آسیبهای عاطفی و روانی شخصی خود آنهاست و این امر در افرادی که پیرامون مشکلات درونی مذکور کمکی دریافت نکرده اند به صورت سعی در رفع بیماری مشترک با شخص مراجع در راستای درمان خود پدیدار می شود غافل از آنکه درمان صورت گرفته واقعی نیست و تنها ممارست و وقف دائمی روان درمان را به آن مقوله خاص به همراه دارد و در نهایت پزشک معالج به انسانی عبوس، عصبانی، کم طاقت، نا امید، بی اشتیاق، افسرده و پرخاشگر مبدل می شود.
مشکلات در زندگی شخصی زاییده شغل روان درمانگری
وی از تاثیرات شغل روان درمانی در زندگی شخصی درمانگران سخن به میان آورد و گفت: در رابطه با شغل روان درمانی، بار مالی چندانی به سوی درمانگران سرازیر نخواهد شد که این معضل به طور کلی در تمام نقاط جهان وجود دارد به همین جهت روانشناسی در ردیف کم درآمدترین شاخه های علوم خدمات بهداشتی محسوب می شود.
تورج مردای پیرامون پاره ای از تفاوتهای روابط یک درمانگر امور روانشناسی با سایر اقشار جامعه در رابطه زناشویی خاطرنشان کرد: هنگامی که دیگر اقشار جامعه وارد یک درگیری معمول خانوادگی می شوند بدون تحلیل این رخداد و با فاصله گرفتن از فضای متشنج ایجاد شده پس از مدتی از طریق واکنشهای ناشی از مهارتهای زندگی نظیر آغاز گفتگو با مکالمه ای ساده، نادیده گرفتن کل ماجرا و بذله گویی شاهد برون رفت از معضل پیش آمده خواهند بود.
موسس انستیتوی روانکاوی تهران ادامه داد: اما مهارت یاد شده در روان درمانگران به تدریج و با ادامه فعالیت در این رشته درمانی از بین می رود و فرد مذکور با داشتن احساسی متفاوت نسبت به دیگران و در نظر گرفتن آموخته های چندین ساله و تجربات حرفه ای مبادرت به تحلیل آنی اختلاف ایجاد شده و رفتاری مشابه با بیمارن مراجع به مرکز درمانی در رابطه با همسر یا سایر اعضای خانواده می کند که این رابطه نامساوی خود می تواند پدیدآورنده مشکلات آتی در زندگی شخصی درمانگران باشد.
فقدان توان کافی برای تبادلات عاطفی در پایان یک روز کاری
این کارشناس علوم روانشناسی تبادلات عاطفی را نیازمند انرژی کافی دانست و اظهار داشت: داشتن تبادلات عاطفی از ضروریات زندگی و عوامل حفظ بقای خانواده محسوب می شود اما یک روان درمان از ساعات ابتدایی شروع کار روزانه به انجام این نوع از مبادله مشغول می شود و زمانی که در انتهای یک روز کاری به همسر، فرزندان و دوستان خود می رسد دیگر رمقی در وی برای داشتن تبادلات عاطفی باقی نمی ماند.
وی صداقت و صراحت لحجه را عاملی برای از دست دادن دوستان و رنجش سایر اعضای خانواده دانست و افزود: روشهای موجود در شغل روان درمانی، درمانگر را به سوی نوعی صراحت لحجه یا به گویش عامیانه رک گویی هدایت می کند که این مورد گاهی دوستان و اعضای خانواده یک روانشناس را می رنجاند و کاستن رفت و آمدهای خانوادگی را موجب می شود.
مرادی در پایان این گفتگو به جمع بندی نکات مذکور پرداخت و یادآور شد: باید پیرامون یک روانکاو، روان درمانگر یا پزشک روانشناس به این نکات توجه داشت که افراد فعال در این زمینه هنوز آسیب پذیر هستند، ممکن است در گذشته تنشهایی را تجربه کرده باشند و در کل بی نیاز از حمایت دیگران نیستند.
به هر روی به نظر می رسد مجموعه پزشکی روان درمانگران که به لحاظ کسب درآمد در پایین ترین نقطه و در بحث درگیری نزدیک با بیماران در بالاترین سطوح این علوم به سر می برند نیازمند حمایتهایی مانند روانکاوی شخصی در طول دوره کارورزی، وجود نظارتهای بالینی، گفتگو پیرامون معضلات در همایشهای برگزار شده مختلف در کشور و قبح زدایی از شرکت روانشناسان در دوره های درمانی فردی، زوجی و گروهی هستند تا با داشتن مشاورانی سلیم شاهد سلامت روانی جامعه ایرانی باشیم.
نظر شما