محمد درویش در گفتگو با خبرنگار مهر با تاکید بر حساسیت سازمانهای بین المللی برای گسترش بیابان در جهان افزود: روز 27 خرداد(هفده ژوئن ) روز جهانی مقابله با بیابانزایی است، 15 سال پیش اولین روز جهانی مقابله با بیابانزایی از سوی سازمان ملل گرامی داشته شد چرا که دنیا متوجه خطر بیابانزایی و تهدید آن برای حیات در همه ابعاد شد و برای مقابله با آن دست به اقدامات جدی زد.
این متخصص در امور بیابان تاکید کرد: خطر بیابانی شدن جهان تمام ابعاد حیات گیاهی، جانوری و انسانی را متاثر کرده و در سال 1948 که آباد بومهای جنوب آفریقا بر اثر تخریب درختان به دلیل فقیر و معیشت از بین رفت، بسیاری از زمینهای حاصلخیز از بین رفت و شنهای روان به سمت مناطق قابل زیست هجوم آوردند به طوری که بزرگترین مهاجرت قرن اتفاق افتاد و 15 میلیون انسان از آنجا به مناطق دیگر جهان مهاجرت کردند.
این متخصص محیط زیست و منابع طبیعی با تاکید بر هشدارهای سازمان ملل به خطر بیابانی شدن زمین، اضافه کرد: در ایران حساسیت برای بیابانی شدن بسیار زیاد است و به جز در مناطقی مثل جازموریان و دشت کویر که قابل زیست نیستند در تمامی نقاط قابل زیست ایران خطر شدید بیابانزایی وجود دارد.
درویش زیست بومهای ایران در برابر بیابانزایی را بسیار شکننده توصیف کرد و گفت: اگر تخریب صورت گیرد شرایط برای بازگشت زمین در ایران بسیار کم است که این شدت و حساسیت خاک ایران و استعداد برای بیابانی شدن چند دلیل دارد که مهمترین آنها برداشت بی رویه از سفره های زیر زمینی آب است.
عضو هیئت علمی موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور تاکید کرد: ما به طرز بی رویه ای از آبهای زیر زمینی استفاده می کنیم و بدون توجه به توان اکولوژیک ایران این سرزمین را تخریب کرده ایم. میزان برداشت آب در ایران 9 میلیارد متر مکعب بیشتر از آنچیزی است که ذخیره می شود و این مسئله باعث کاهش سطح سفره ها و نشست زمین در بسیاری از مناطق شده است.
این کارشناس محیط زیست و منابع طبیعی اظهار داشت: کشاورزی غیر اصولی و غیر علمی باعث شد که 15 درصد اراضی قابل کشت آبی بر اثر "زیاد آبی" و استفاده بی رویه از آب، دچار ترکیب سدیمی و ماندابی و قلیایی و عملا از چرخه حیات خارج شوند.
درویش با تاکید بر اینکه ایران یکی از کم آبترین کشورهای دنیا است افزود: استفاده از آب زیاد و تخریب اراضی کشاورزی در حالی صورت می گیرد که مشکلات آبی ایران بسیار زیاد است.
این کارشناس امور بیابانزایی اضافه کرد: عامل سوم در تخریب خاک ایران و بیابانزایی نبود مدیریت یکپارچه در حوزه مهار بیابانزایی است. در سال 75 ایران سومین کشوری بود که با تایید مجلس به کنوانسیون مقابله با بیابان پیوست اما هیچ برنامه ملی برای مهار بیابان به تصویب هیچ نهادی نرسیده و باید پرسید وزیر جها کشاورزی که اختیار تام دارد چرا هماهنگی برای تشکیل جلسه در امور بیابانزایی کشور را انجام نمی دهد و روند بیابانی شدن ایران را تشدید می کند.
نظر شما