به گزارش خبرگزاری مهر، "جان هولمز " معاون دبیر کل سازمان ملل متحد در امور انسان دوستانه و هماهنگ کننده امداد اضطراری در این یاداشت آورده است: امدادگران بشردوستانه در تلاش هستند که اطمینان حاصل شود که تمامی کسانی که حوادث ناگوار را تجربه کرده اند و به کمک های حیاتی احتیاج دارند آن کمک ها را صرفنظر از اینکه در کجای این جهان هستند، چه مذهبی دارند، از چه نژاد و گروه اجتماعی هستند دریافت کنند. ما هیچ برنامه ای غیر از نجات جان انسان ها و تحویل مایحتاج اولیه زندگی – غذا،آب، سرپناه، مراقبت های پزشکی و محافظت از آسیب پذیرترین اقشار نداریم. با این حال در بسیاری از مناطقی که کار بشردوستانه انجام می شود، درحالی که در گذشته امداد گران مورد احترام بودند، امروز آنان مورد هدف قرار می گیرند.
این مقام سازمان ملل می نویسد: حملات خشونت بار به پرسنل بشردوستانه به طور چشمگیری افزایش یافته و بی رحمانه شده است. بیش از 100 امدادرسان بشر دوستانه در سال های 2008 و 2009 کشته شدند( بیشتر از سه برابر تعداد کشته های دهه گذشته و دو برابر تعداد کشته شدگان در سال 2005). بر اساس آمار، سال 2009 مرگبارترین سال برای کارکنان بشردوستانه تاکنون بوده است. افغانستان، پاکستان و سومالی مکان هایی بودند که امدادگران بشردوستانه اغلب بطور عمد مورد هدف قرار گرفتند که باعث ایجاد این تعداد تلفات، آدم ربایی ها و حملات گردید، اما به عنوان مثال سودان ، چاد و جمهوری دموکراتیک کنگو (بعنوان مکانهایی که راهزنی مشکل عمده آنها است) هم به طور فزاینده ای خطرناک شده اند. از ابتدای سال 2010 تاکنون حداقل 30 امدادرسان بشردوستانه در حال انجام وظیفه کشته شده اند.
هولمز درادامه آورده است: ما با آینده ای روبرو هستیم که برای پاسخگوئی ومقابله با اثرات تغییرات اقلیمی و مخاطرات طبیعی و افزایش تعداد قربانیان غیر نظامی از مناقشات داخلی، کمکهای بشردوستانه بیشتری مورد نیاز است. در حال حاضر بیش از 27 میلیون آواره داخلی و 10 میلیون پناهنده متاثر از جنگ ها و درگیری ها وجود دارند. یک نفر از هر شش نفر از مردم جهان دچار گرسنگی مزمن است. اگر امدادگران کمک های انسان دوستانه دسترسی کامل و آزاد نداشته باشند، بسیاری از صدها هزار نفر از مردمی که نیاز به دریافت کمک دارند از لحاظ کمی و کیفی کمک های مورد نیاز را دریافت نخواهند کرد.
معاون دبیر کل سازمان ملل متحد در امور انسان دوستانه و هماهنگ کننده امداد اضطراری می نویسد: بنابراین ما باید آگاهی و احترام به اصولی که بر اساس آنها این فعالیت ها صورت می گیرد را ارتقا بخشیم: انساندوستی، بی غرضی، بی طرفی و استقلال. در طول سالهای زیادی و در اکثر- اما نه همه -موقعیت های درگیری های مسلحانه، امدادگران انسان دوستانه عموما سطح بالایی از پذیرش و احترام طرفین مناقشه را داشته اند. گرچه ما با پرچم سازمان ملل متحد ونشان ها و نمادهای متمایز سازمان های بشر دوستانه مان محافظت شده ایم، با این وجود دیگر نمی توانیم بر روی این محافظت حساب کنیم. برخی ها بر این باورند که کمک های انسان دوستانه منحصرا توسط سازمان های غربی ارایه می شود و یا به نوعی نشان دهنده و نماینده یک نوع نگاه عقیدتی یا جهانی است. این تصور کاملا اشتباه است که متاسفانه بطور فزاینده ای در بعضی مناطق گسترش یافته است.
کسانی که به عقیده نویسنده چنین سوء ظن هایی به انسان دوستی را تبلیغ می کنند همان هایی هستند که در سالیان اخیر کار ما را بسیار بیشتر مرگبار کرده اند. اینها اغلب کسانی هستند که دلایل سیاسی روشنی برای توجیه عملکرد خود دارند، یا در بعضی موارد بیشترین مسایل را برای پنهان کردن دارند.
در پایان این یادداشت آمده است: اما درهر صورت پذیرش بهتر کار بشر دوستانه توسط دولت ها و عوامل غیردولتی یکسان و به شدت مورد نیاز است. اکثریت قریب به اتفاق امدادگران از کشورهایی هستند که در آن کار می کنند. بسیاری از قربانیان حمله به امدادگران کمک همین کارمندان ملی و محلی هستند. امدادگران اعم از ملی یا بین المللی، مرد یا زن، منعکس کننده همه تمدن ها، عقاید و سوابق هستند. این افراد شجاع با تعهد مشترک به بشر دوستی متحد شده اند، که یک ارزش و مسئولیت جهانی است. آنها به نمایندگی از همه کار می کنند. جلوگیری از انجام کارهای ایشان به هیچ کس بیش از آسیب پذیرترین افراد صدمه وارد نمی کند. امروز زمان خوبی برای تجدید تعهد به اصول انسان دوستانه توسط همگان است.
نظر شما